Η Απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας
Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια, αποτέλεσε ένα ορόσημο στην ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας, καθώς διαμόρφωσε θεμελιώδεις αρχές και αποφάσεις που επηρέασαν την πίστη και την πρακτική της. Μια σημαντική πτυχή αυτής της συνόδου ήταν ο καθορισμός του κοινού εορτασμού του Πάσχα.
Ο Καθορισμός του Εορτασμού του Πάσχα
Η Σύνοδος αποφάσισε ότι το Πάσχα θα εορταζόταν την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Αυτή η απόφαση είχε ως στόχο να διαχωρίσει τον χριστιανικό εορτασμό από το εβραϊκό Πάσχα, εξασφαλίζοντας ότι οι Χριστιανοί δεν θα γιόρταζαν μαζί με τους Εβραίους. Η Εκκλησία έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη λειτουργική ενότητα, θεωρώντας την ως θεμελιώδη έκφραση της ενότητας της πίστης.
Η Σημασία της Λειτουργικής Ενότητας
Η λειτουργική ενότητα θεωρήθηκε τόσο σημαντική που η σχετική απόφαση της Συνόδου, όπως αναφέρεται στον Α’ Κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου, αναβαθμίστηκε σε “Όρο”, ο οποίος είχε την ίδια αξία με τους Όρους της Πίστης. Αυτή η κίνηση υπογράμμισε τη σημασία της κοινής λατρείας και της ενότητας μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών σε Ανατολή και Δύση.
Αποφυγή της Ταύτισης με το Εβραϊκό Πάσχα
Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος θέτει ως βασικό κριτήριο για τον εορτασμό του Πάσχα την αποφυγή ταύτισης με το εβραϊκό Πάσχα. Η Εκκλησία ήθελε να διασφαλίσει ότι η χριστιανική πίστη θα διατηρούσε την ακεραιότητά της και δεν θα συγχέονταν με τον ιουδαϊσμό. Αυτή η διάκριση ήταν σημαντική για την ανάπτυξη μιας ξεχωριστής χριστιανικής ταυτότητας.
Η Εκκλησία και η Αποφυγή Συνεννοήσεων με Αιρετικούς
Η Εκκλησία, όπως επισημαίνει ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, δεν επιδίωξε ποτέ να συνεννοηθεί με αιρετικές ομάδες για τον καθορισμό κοινού εορτασμού του Πάσχα ή οποιασδήποτε άλλης εορτής. Αυτή η στάση αποσκοπούσε στην αποφυγή θρησκευτικού συγκρητισμού και στην προστασία της ορθόδοξης πίστης από εξωτερικές επιρροές.
Η Τήρηση του Όρου της Α’ Οικουμενικής Συνόδου
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, τήρησαν με ακρίβεια τον Όρο της Α’ Οικουμενικής Συνόδου σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα. Προτίμησαν την ενότητα της Εκκλησίας και την συμφωνία της πίστης, παρά την ακριβή αστρονομική ισημερία. Αυτή η επιλογή υπογραμμίζει τη σημασία της δογματικής συμφωνίας και της εκκλησιαστικής ενότητας.
Όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο «καί αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, όπου μετά την πρώτην έγιναν και οι λοιποί Πατέρες, έβλεπον ναι και αυτοί …πώς εκατέβη πολύ η ισημερία · αλλ΄όμως δεν ηθέλησαν να την μεταθέσουν από την κα’ Μαρτίου, όπου την ηύρεν η Α’Σύνοδος, προτιμώντες περισσότερον την συμφωνίαν της Εκκλησίας και ένωσιν από την ακρίβειαν της ισημερίας»
Η Αλλαγή του Ημερολογίου και οι Συνέπειες
Το 1923, στο λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη, εκτός από την αλλαγή του ημερολογίου, τέθηκε και το ζήτημα του κοινού εορτασμού με αιρετικές ομολογίες. Αλλάζοντας το Παλαιό Ημερολόγιο με το Νέο οδηγηθήκαμε σε διάσπαση της λειτουργικής και εορταστικής ενότητας των Ορθοδόξων.
Η Σημασία του Καθορισμού του Εορτασμού του Πάσχα
Ο λεπτομερής καθορισμός του εορτασμού του Πάσχα δεν είναι απλώς μια αστρονομική ή ημερολογιακή υπόθεση. Έχει βαθύτερη σημασία, καθώς η παράβαση του Πασχαλίου Κανόνα μπορεί να οδηγήσει σε δύο σημαντικά προβλήματα: τον κοινό εορτασμό με αιρετικούς και τη διάσπαση του εκκλησιαστικού σώματος.
Η Σύγχρονη Προβολή του Κοινού Εορτασμού
Σήμερα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο προβάλλει τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και της “δυτικής χριστιανοσύνης” ως ένδειξη αγάπης. Ωστόσο, παραβλέπεται μια βασική προϋπόθεση για τον κοινό εορτασμό: η κοινή πίστη. Η κοινή λατρεία εκφράζει και ενισχύει την ενότητα της Εκκλησίας, η οποία βασίζεται στην κοινή πίστη και στο κοινό φρόνημα των πιστών.
Για να ανοίξει ο δρόμος για την Ένωση των Εκκλησιών και να πετύχει τα σχέδιά του ο Οικουμενισμός θέλουν να αλλάξει το Πασχάλιο
Η Διάσταση μεταξύ Ορθοδόξων και Δυτικών Ομολογιών
Η Δύση, με την υιοθέτηση μιας θεολογίας βασισμένης στον ορθολογισμό και την περιφρόνηση προς την αποκάλυψη των Αγίων Πατέρων, δημιούργησε μια σημαντική διάσταση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ειδικά στο θέμα της σωτηρίας, οι Ορθόδοξοι και οι Δυτικοί (Παπικοί και Προτεστάντες) έχουν ριζικά διαφορετικές απόψεις. Οι Δυτικοί πιστεύουν ότι η πτώση του ανθρώπου προσέβαλε τη δικαιοσύνη του Θεού και ότι ο θάνατος του Υιού Του ήταν απαραίτητος για τη συγχώρεση και τη δικαίωση. Αντιθέτως, η Ορθόδοξη διδασκαλία βλέπει τη σωτηρία ως δώρο της θείας αγάπης, ένα υπέρλογο μυστήριο όπου ο Σταυρός και η Ανάσταση θεραπεύουν και ανακαινίζουν τη φθαρμένη ανθρώπινη φύση.
Η Σημασία της Τήρησης του Όρου
Η τήρηση του Όρου της Α’ Οικουμενικής Συνόδου είναι απαραίτητη για την αποφυγή συγχώνευσης με την αιρετική Δύση. Οι Δυτικοί, υποταγμένοι στον ορθολογισμό, διόρθωσαν αστρονομικά την ισημερία, αλλά συχνά εορτάζουν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους, αγνοώντας τον αρχικό σκοπό του ακριβούς καθορισμού του εορτασμού.
Η Σύγχρονη Στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί με ευλάβεια τον Όρο της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, απορρίπτοντας τον κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους Εβραίους ή τους ετεροδόξους. Ακολουθεί τον Όρο της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος τονίζει τη σημασία της τήρησης των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Η αλλαγή του Πασχαλίου Κανόνα θεωρείται βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και της θεοπνευστίας της Εκκλησίας.
Η Λειτουργική Ενότητα και η Αποκάλυψη της Αλήθειας
Η Εκκλησία επιδιώκει την εξασφάλιση της λειτουργικής ενότητας και της αδιάσπαστης κοινωνίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Επιπλέον, θεωρεί καθήκον της να αποκαλύπτει την Αλήθεια, την Ορθόδοξη Πίστη, σε όλους τους ανθρώπους. Αντιμετωπίζει το λεγόμενο “σκάνδαλο” του διηρημένου χριστιανικού κόσμου ως ευκαιρία να αντιπαραβάλει την ενότητα της Ορθόδοξης πίστης και να αποφύγει τη σύγχυση και τις διαιρέσεις που θα προέκυπταν από έναν κοινό εορτασμό με αιρετικές ομολογίες.
Η Ελπίδα για Ενότητα
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ελπίζει ότι, με την παρέμβαση του Κυρίου Ιησού Χριστού, θα εορτάσει τα 1700 χρόνια από τη σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου σε ενότητα με όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, τιμώντας έτσι τους Θεοφόρους Πατέρες που διαφύλαξαν την πίστη και χάρισαν την ενότητα της λατρείας μέσω του Πασχαλίου Κανόνα.