Δείτε το βίντεο
Είναι το κακό δημιούργημα του Θεού;
Η Αγία Γραφή, ειδικά στην Παλαιά Διαθήκη, χρησιμοποιεί μια διατύπωση όπου ο Θεός φαίνεται να είναι δημιουργός και του καλού και του κακού για να προφυλάξει τους αναγνώστες από τη διαρχία, δηλαδή την ιδέα ότι υπάρχουν δύο θεοί: ένας του καλού και ένας του κακού. Αυτή η διατύπωση ήταν απαραίτητη σε ένα πλαίσιο όπου πολλές άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες ήταν βασισμένες στην διαρχία. Στην πραγματικότητα, όπως εξηγείται στην Καινή Διαθήκη και σε άλλα χωρία, ο Θεός είναι δημιουργός μόνο του αγαθού, ενώ το κακό επιτρέπεται κατά παραχώρηση, εξαιτίας της ελεύθερης βούλησης που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο.
Ο Διάβολος και ο ρόλος του στην εμφάνιση του κακού και του θανάτου;
Ο Διάβολος δεν είναι ο άμεσος δημιουργός του κακού και του θανάτου. Είναι κυρίως η αφορμή, ο φθονερός παράγοντας που έβαλε τους πρωτόπλαστους να παραβούν την εντολή του Θεού, με συνέπεια να εισέλθει ο θάνατος και η φθορά στον κόσμο. Η πηγή τονίζει ότι η ευθύνη για την πτώση και τον θάνατο ανήκει τελικά στον άνθρωπο, ο οποίος, έχοντας ελεύθερη βούληση, επέλεξε να μην υπακούσει στο Θεό.
Το κατά κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού
Το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού αναφέρεται στην άμεση βούληση και επιθυμία Του, σε αντίθεση με το κατά παραχώρηση θέλημα, όπου ο Θεός επιτρέπει κάτι χωρίς να το επιθυμεί άμεσα.
Στην εβραϊκή θεολογία δεν ήταν αρχικά σαφής η διάκριση μεταξύ του θελήματος του Θεού που είναι άμεσο (κατ’ ευδοκία) και αυτού που είναι έμμεσο, μέσω παραχώρησης.
Η Αγία Γραφή, για να αποφύγει την ιδέα της διαρχίας (δύο θεοί, ένας καλός και ένας κακός), παρουσιάζει τον Θεό ως δημιουργό και του καλού και του κακού. Ωστόσο, η Καινή Διαθήκη ξεκαθαρίζει ότι ο Θεός είναι δωρητής μόνο του αγαθού. Το κακό και οι συνέπειές του προκύπτουν από την παραχώρηση του Θεού, λόγω της ελευθερίας που έχει δώσει στον άνθρωπο.
Η Βασιλεία του Θεού είναι ο χώρος όπου εκδηλώνεται το κατ’ ευδοκία θέλημα, εκεί όπου τα παιδιά του Θεού ζουν σύμφωνα με τις εντολές Του. Είναι ο χώρος όπου όσοι υπακούουν στο θέλημα του Θεού και αγαπούν τον Θεό θα ζήσουν αιώνια.
Ο Θεός δημιουργεί τα πάντα με αγάπη, θέλοντας να υπάρχουν και να είναι σώα. Αυτή η δημιουργική πράξη είναι έκφραση του κατ’ ευδοκία θελήματός Του.
Ο Θεός δεν δημιούργησε το θάνατο, ούτε χαίρεται όταν πεθαίνουν ζωντανές υπάρξεις. Η αθάνατη φύση του ανθρώπου δημιουργήθηκε από τον Θεό σύμφωνα με το κατ’ ευδοκία θέλημά Του.
Η δημιουργία του ανθρώπου κατ' εικόνα Θεού, με λογική και ελευθερία, είναι επίσης έκφραση του κατ’ ευδοκία θελήματος. Ο Θεός δεν θέλει να καταργήσει την ελευθερία που έχει δώσει στον άνθρωπο.
Οι δόσεις του Κυρίου είναι επίσης έκφραση του κατ’ ευδοκία θελήματος και περιλαμβάνουν τα υλικά αγαθά, την τεκνογονία, την καλλιτεκνία, την υγεία και την μακροημέρευση. Όταν αυτές οι δόσεις υπάρχουν, τότε εκπληρώνεται το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού, ενώ όταν απουσιάζουν ή υπάρχει το αντίθετό τους, τότε έχουμε έκφραση του κατά παραχώρηση θελήματος.
Ακόμα και όταν ο Θεός επιτρέπει κάτι που φαίνεται αρνητικό, αυτό μπορεί να έχει έναν σκοπό, όπως η ανάδειξη του θησαυρού της υπομονής, όπως στην περίπτωση του Ιώβ. Ο Θεός επιτρέπει καταστάσεις που δεν είναι μέρος του "κατ’ ευδοκία" θελήματός του, προκειμένου να φανερωθούν οι αρετές και η πίστη των ανθρώπων.
Ο Θεός θέλει να δημιουργήσει μια αληθινή κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι μοιράζονται τα αγαθά τους και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Αυτή η κοινωνία είναι έκφραση του κατ’ ευδοκία θελήματός Του.
Συνοψίζοντας, το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού είναι η άμεση και θετική βούληση Του για το καλό, την αγάπη, τη ζωή, την αλήθεια, και την κοινωνία, και εκφράζεται στη δημιουργία, στην Βασιλεία των Ουρανών, στην δωρεά των αγαθών και στην επιθυμία Του για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, ενώ το κατά παραχώρηση θέλημα αφορά στην ανοχή από μέρους Του του κακού, του θανάτου και της φτώχειας εξαιτίας του σεβασμού της ανθρώπινης ελευθερίας.
Το κατά παραχώρηση θέλημα του Θεού
Το κατά παραχώρηση θεϊκό θέλημα αναφέρεται στην άδεια που δίνει ο Θεός να συμβούν γεγονότα, χωρίς να τα επιθυμεί άμεσα, σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου. Αυτό το θέλημα διακρίνεται από το κατ’ ευδοκία θέλημα, όπου ο Θεός επιθυμεί και ενεργεί άμεσα.
Στην εβραϊκή θεολογία δεν ήταν δυνατόν να κατανοηθεί το διπλούν θέλημα του Θεού ως θέλημα κατ ευδοκίαν (ή θέλημα κατά θέληση) και ως θέλημα κατά παραχώρηση (ή αυτό που δεν το θέλω αλλά το επιτρέπω να γίνει έτσι).
Για να κατανοήσουμε το κατά παραχώρηση θέλημα, μπορούμε να λάβουμε υπόψη τα εξής:
Διαφορά από το κατ’ ευδοκία θέλημα: Στην εβραϊκή θεολογία, δεν ήταν αρχικά σαφής η διάκριση μεταξύ του θελήματος του Θεού που είναι άμεσο (κατ’ ευδοκία) και αυτού που είναι έμμεσο, μέσω παραχώρησης. Η Αγία Γραφή, για να αποφύγει την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο θεοί (ένας του καλού και ένας του κακού), παρουσιάζει τον Θεό ως δημιουργό και του καλού και του κακού. Ωστόσο, η Καινή Διαθήκη ξεκαθαρίζει ότι ο Θεός είναι ο δωρητής μόνο του αγαθού. Το κακό και οι συνέπειές του προκύπτουν από την παραχώρηση του Θεού, λόγω της ελευθερίας που έχει δώσει στον άνθρωπο.
Σεβασμός στην ελευθερία του ανθρώπου: Ο Θεός δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου, ακόμα κι αν οι επιλογές του οδηγούν σε αρνητικά αποτελέσματα. Όπως ένας γονιός δεν κλειδώνει το παιδί του στο σπίτι, αν και δεν συμφωνεί με τις πράξεις του, έτσι και ο Θεός επιτρέπει τις συνέπειες των επιλογών μας.
Δεν είναι επιθυμία του Θεού: Ο Θεός δεν επιθυμεί το κακό, τη φτώχεια, τον θάνατο ή την κόλαση. Η κόλαση δεν είναι προορισμένη για τους ανθρώπους, αλλά για τον διάβολο. Ωστόσο, η κόλαση είναι αποτέλεσμα του κατά παραχώρηση θελήματος, επειδή οι άνθρωποι δεν υποτάσσονται στη θέληση του Θεού. Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν.
Δημιουργία ευκαιριών για αγιότητα: Ακόμα και οι αρνητικές καταστάσεις που προκύπτουν από το κατά παραχώρηση θέλημα, μπορούν να γίνουν υλικό για αγιότητα, όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με υπομονή και πίστη. Για παράδειγμα, η δοκιμασία του Ιώβ, παρά τον πόνο και την απώλεια, τον οδήγησε σε βαθύτερη κατανόηση του Θεού.
Αποφυγή της διαρχίας και της πολυθεΐας: Η έννοια του κατά παραχώρηση θελήματος βοηθά να αποφευχθεί η ιδέα ότι υπάρχουν δύο θεοί, ένας καλός και ένας κακός, που ήταν κοινή στις αρχαίες θρησκείες.
Η ευθύνη του ανθρώπου: Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και τις συνέπειές τους. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό, αλλά το επέτρεψε μέσω της ελευθερίας που έδωσε στον άνθρωπο. Ο θάνατος, για παράδειγμα, δεν είναι δημιουργία του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρακοής.
Αποφυγή επίμονων αιτημάτων: Δεν πρέπει να ζητάμε επίμονα από τον Θεό πράγματα που γνωρίζουμε ότι είναι κατά παραχώρηση θέλημά Του. Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλύτερο για εμάς και μπορεί να επιτρέψει πράγματα που δεν είναι προς όφελός μας, αν επιμένουμε.
Συνοψίζοντας, το κατά παραχώρηση θεϊκό θέλημα είναι η άδεια του Θεού να συμβούν πράγματα που δεν επιθυμεί, λόγω της ελευθερίας που έχει δώσει στον άνθρωπο, και τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε θετικές ή αρνητικές συνέπειες. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Θεός δεν είναι υπεύθυνος για το κακό, αλλά το επιτρέπει ως μέρος του σχεδίου Του, δίνοντας μας παράλληλα την ευκαιρία να αναπτυχθούμε πνευματικά και να αναζητήσουμε την αγιότητα.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο “θέλημα κατ’ ευδοκία” και το “θέλημα κατά παραχώρηση” του Θεού;
Το θέλημα “κατ’ ευδοκία” είναι αυτό που ο Θεός επιθυμεί και ενεργεί άμεσα, δηλαδή το καλό. Αντίθετα, το “θέλημα κατά παραχώρηση” είναι αυτό που ο Θεός επιτρέπει να συμβεί, χωρίς να το επιθυμεί άμεσα, κυρίως λόγω της ελευθερίας που έχει δοθεί στον άνθρωπο. Για παράδειγμα, ο Θεός δεν επιθυμεί τον θάνατο ή την αμαρτία, αλλά τα επιτρέπει ως συνέπεια των επιλογών των ανθρώπων.
Πώς σχετίζεται η ελεύθερη βούληση με το κακό που υπάρχει στον κόσμο;
Η Ελευθερία του ανθρώπου είναι θεμελιώδης, και ο Θεός δεν την καταργεί, ακόμα και αν οι επιλογές μας οδηγούν σε αρνητικά αποτελέσματα.
Δεν μπορεί κανείς να δεσμεύσει ούτε αυτός ο δημιουργός μας δεν μας δεσμεύει Γιατί δεν το θέλει Γιατί τότε καταργεί τον εαυτόν του ο Θεός
Η Ελευθερία και συγκεκριμένα η ελεύθερη βούληση, η οποία είναι ένα από τα δύο κύρια στοιχεία του ανθρώπινου προσώπου (το άλλο είναι η λογική), επιτρέπει στον άνθρωπο να επιλέγει μεταξύ του καλού και του κακού. Το κακό, σύμφωνα με την πηγή, προκύπτει όταν ο άνθρωπος επιλέγει να παραβεί το θέλημα του Θεού, με συνέπεια να εισέρχεται η αμαρτία, η φθορά και ο θάνατος στον κόσμο. Ο Θεός επιτρέπει το κακό κατά παραχώρηση, επειδή σέβεται την ελεύθερη βούληση που ο ίδιος έδωσε στον άνθρωπο, ακόμη και αν οι επιλογές του οδηγούν σε κακές συνέπειες
Είναι ο Θεός υπεύθυνος για τη φτώχεια;
Όχι, ο Θεός δεν είναι υπεύθυνος για τη φτώχεια. Όπως και το κακό, η φτώχεια δεν είναι δημιουργία του Θεού, αλλά συνέπεια της παρακοής και της ανθρώπινης αμαρτίας. Σύμφωνα με την πηγή, ο Θεός έβαλε τους Πρωτοπλάστους σε έναν Παράδεισο τρυφής, όπου η ανεπάρκεια ήταν κάτι άγνωστο. Η φτώχεια προκύπτει όταν οι ανάγκες των ανθρώπων δεν καλύπτονται, και αυτό συχνά οφείλεται σε ανισορροπίες που προκαλούν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Η φτώχεια λοιπόν, ανήκει στο “κατά παραχώρηση” θέλημα του Θεού.
Γιατί ο Θεός επιτρέπει την άνιση κατανομή του πλούτου και γιατί υπάρχει κοινωνική ανισότητα;
Ο Θεός επιτρέπει την ύπαρξη πλουσίων και φτωχών για να δημιουργηθεί κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, όμως, είναι καλή όταν οι πλούσιοι δίνουν από τα αγαθά τους στους φτωχούς, μετέχοντας στη κοινωνία. Επίσης δίνεται έμφαση στην ελεημοσύνη, όχι μόνο υλική αλλά και πνευματική, ως τρόπο δημιουργίας αγιότητας. Σήμερα, αυτή η κοινωνία δεν έχει θετική μορφή, διότι συχνά οι άνθρωποι δεν βοηθούν αλλά εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους. Η άνιση κατανομή δεν είναι θέλημα του Θεού, αλλά επέρχεται κατά παραχώρηση.
Πώς μπορεί η φτώχεια και η δυστυχία να γίνουν “υλικά αγιότητας”;
Ακόμη και οι δυσκολίες, όπως η φτώχεια και η δυστυχία, μπορούν να γίνουν “υλικά αγιότητας” όταν οι άνθρωποι τις αντιμετωπίζουν με πίστη και υπομονή. Το παράδειγμα του Ιώβ, ο οποίος, παρά τις μεγάλες δοκιμασίες του, παρέμεινε πιστός στο Θεό, καταδεικνύει πώς η υπομονή και η ταπείνωση εν μέσω δοκιμασιών μπορούν να οδηγήσουν σε αγιότητα. Η στάση του Ιώβ απέναντι στις συμφορές του δείχνει ότι οι δοκιμασίες μπορούν να αναδείξουν τη δύναμη της πίστης και της αντοχής.
Πρέπει να ζητάμε επίμονα από το Θεό πράγματα που μπορεί να είναι επιβλαβή για εμάς;
Όχι, δεν πρέπει να ζητάμε επίμονα από το Θεό πράγματα που μπορεί να είναι επιβλαβή για εμάς. Ο Θεός, γνωρίζοντας το μέλλον, μπορεί να μην επιτρέπει κάτι που εμείς επιθυμούμε, επειδή ξέρει ότι θα μας βλάψει. Η πηγή δίνει παραδείγματα όπως η απόκτηση αυτοκινήτου ή πτυχίου, ή η απόκτηση παιδιού, όταν αυτά μπορεί να γίνουν πηγή κακών συνεπειών. Η επιμονή μας σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάσταση κατά παραχώρηση του Θεού, όπου ίσως λάβουμε αυτό που επιθυμούμε, αλλά τελικά αποδειχθεί καταστροφικό. Αντιθέτως, πρέπει να εμπιστευόμαστε τη σοφία του Θεού και να μην επιδιώκουμε επίμονα πράγματα που δεν είναι για το καλό μας.
Η Κόλαση
Η ύπαρξη της κόλασης είναι αποτέλεσμα της επιλογής των ανθρώπων που δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού, και αποτελεί μια κατά παραχώρηση συνέπεια, όχι μια επιθυμία του Θεού.
Δεν θα ήθελε ο Θεός να καταλήξουν άνθρωποι στην κόλαση, ούτε καν και άγγελοι. O Θεός θέλει όλοι να σωθούν. Όμως λέει ο Απόστολος Παύλος ταυτόχρονα ότι ου πάντων η πίστη, δεν είναι για όλους η πίστη, επειδή δεν θέλουν ορισμένοι άνθρωποι να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού.
Η κόλαση είναι ο χώρος όπου καταλήγουν όσοι δεν υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού και δεν αποδέχονται την αγάπη Του. Είναι ο χώρος για τα απειθή παιδιά του Θεού.
Η ύπαρξη της κόλασης εκφράζει το κατά παραχώρηση θέλημα του Θεού, καθώς είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας που έχει δώσει στους ανθρώπους να επιλέγουν αν θα Τον ακολουθήσουν ή όχι. Ο Θεός δεν δημιούργησε την κόλαση για τους ανθρώπους, αλλά την επιτρέπει ως συνέπεια της ελεύθερης βούλησης και των επιλογών τους. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και δεν τον εξαναγκάζει να Τον ακολουθήσει. Η επιλογή να μην υποταχθεί στο θέλημα του Θεού οδηγεί στην κόλαση.
Ο Παράδεισος σε αντίθεση με την κόλαση, η Βασιλεία του Θεού είναι ο χώρος όπου εκδηλώνεται το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού, και όπου θα ζήσουν αιώνια όσοι υπάκουσαν στις εντολές Του.
Ολόκληρη η ομιλία
Είμαι πάνω στο ενδέκατο κεφάλαιο της Σοφίας Σειράχ, στίχος δεκατέσσερα. Λέγει «Αγαθά και κακά, ζωή και θάνατος, πτωχεία και πλούτος, παρα Κυρίου εστί».
Θα κάνω μία αναφορά στα περασμένα που είπαμε για να τα συνδέσουμε με την σημερινή παρακάτω ανάλυση.
Δηλαδή, τα καλά και τα κακά, η ζωή και ο θάνατος, ο πλούτος και η φτώχεια, διευθύνονται από τον Κύριον. Και σας έλεγα την περασμένη φορά ότι είναι ένα σκανδαλώδες χωρίων αυτό και μάλιστα δεν είναι το μοναδικό σκανδαλώδες χωρίων που αφορά στο καλό και στο κακό, στη φτώχεια και στον πλούτο Γιατί πολλοί αιτιώνται, εξαιτίας δηλαδή μιας τέτοιας διατυπώσεως, αιτιώνται τον Θεό ως υπεύθυνο της πτωχείας, του θανάτου, της αρρώστιας και ούτω καθεξής.
Όμως σας έλεγα την περασμένη φορά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Πρόκειται περί γραφικής διατυπώσεως. διότι, που βγάζει ένα τέτοιο συμπέρασμα, εννοείται, διότι το πνεύμα της Γραφής είναι διαφορετικό και έχει ως εξής, επειδή στην εβραϊκή θεολογία, σας έλεγα, δεν ήταν δυνατόν να κατανοηθεί το διπλούν θέλημα του Θεού ως θέλημα κατευδοκίαν, θέλημα καταθέλησιν, θέλημα καταθέλησιν, αυτό που λέμε το θέλω, Και ως θέλημα κατά παραχώρηση.
Δεν το θέλω, αλλά το επιτρέπω να γίνει έτσι. Δε μπορούσαν τότε να το ξεχωρίσουν αυτό οι Εβραίοι και τούτο διότι εκκινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να πέσουν στην διαρχίαν.
Να νομίσουν ότι υπάρχουν δύο θεοί, ο θεός του καλού και ο θεός του κακού, αν λάβετε δε υπόψη ότι όλος ο εθνικός, δηλαδή ο ειδωλολατρικός κόσμος, στερεώνε το επάνω εις αυτήν την θεμελιού, το επάνω εις αυτήν την διαρχίαν. και όλα τα φιλοσοφικά συστήματα ήσαν διαρχικά και όλα τα θρησκεύματα της αρχαιότητας ήσαν διαρχικά.
Δηλαδή ότι έχουμε δύο θεούς, τον θεό του καλού και τον θεό του κακού.
Τώρα θεούς καλούς, θεούς κακούς, μετά πηγαίνουμε σε πολλούς και μόνο γιατί μπορούμε να εισαγάγουμε δύο θεούς αμέσως πέφτουμε στην πολυθεία.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι… Θέλοντας να προφυλάξει η Αγία Γραφή τους αναγνώστας και ακροατάς του Λόγου του Θεού έκανε αυτήν την αβαρία ούτως ειπείν στην διατύπωση ότι ο Θεός είναι ο δημιουργός και του καλού και του κακού. Για να μη νομίσουν ότι πρόκειται περί δύο θεών, όμως, ξαναλέμε, η διάκρισης είναι πλέον σαφής, σαφιστά, στην Καινή Διαθήκη, αν και, θα σας έλεγα, και πολλά χωρία που είναι σαφή και στην Παλαιά Διαθήκη.
Έτσι, αυτός είναι ο λόγος που έχουμε αυτήν την διατύπωση η οποία, όπως σας εξήγησα, δυστυχώς σκανδελίζονται πολλοί. Γιατί μέχρι σήμερα υπάρχει αυτή η σύγχυση.
Είμαθα μέσα στο χώρο της Καινής Διεθήκης και δεν μπορούμε να διακρίνομαι το κατευδοκίαν και το καταπαραχώρησιν θέλημα του Θεού.
Αυτό θα ήταν ένα πολύ μεγάλο κέρδος αγαπητοί μου αν κάποτε το είχαμε καταλάβει από θεολογικής πλευράς.
Και να μπορούμε αυτό να το εξηγούμε μέσα στη ζωή μας.
Είναι το κέρδος σας λέγω πάρα πολύ μεγάλο. Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι ο Θεός είναι ο δωτήρ παντός αγαθού και δεν είναι δωτήρ και αγαθού και κακού.
Πας να δώσεις αγαθή λέει ο Άγιος Ιάκωβος, αδελφό Θεός και παν δώρημα τέλειων, άνωθεν εστί καταβαίνων, από του πατρός των φώτων, Παρό, παρό Πατρί, δηλαδή παρά το οποίο Πατρί, στον οποίον Πατέρα, ουκένει παραλλαγή η τροπή σ’ αποσπίεσμα.
Δεν υπάρχει καμία παραλλαγή, δηλαδή δεν υπάρχουν μεταβολές.
Δεν υπάρχουν πράγματα που να σκιάζουν μεταβαλώμενα.
Δεν υπάρχει τίποτε.
Ο Θεός είναι αγαθάς.
Εκατό της εκατό.
Κακός τον Θεό δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι αγαθός και στην ουσία Του και στην προσφορά Του.
Όμως, σας είπα το κακό το επιτρέπει σαν κάτι που είναι κατά παραχώρηση Του, ένεκα της ελευθερίας που μας έχει δώσει. Διότι δεν θα μπορούσε να εννοηθεί αυτή η παραχώρηση του κακού παραχώρησης παραχωρώ όπως εσείς στο παιδί σας το οποίο αργεί κάθε βράδυ έρχεται μετά τα μεσάνυχτα του λέτε παιδί μου δεν στέκεσαι καλά. Σε παρακαλώ πολύ, θα άρχισε νωρίς.
Αυτό δε σας ακούει.
Βέβαια, κάποια μέρα θα πληρώσει κάποια σπασμένα, αναμφισβήτητα.
Μα, είτε στην υγεία του, είτε στην τσέπη του, είτε δεν ξέρω, θα πληρώσει κάποια σπασμένα.
Όμως, δεν μπορείτε να τον κλειδώσετε.
Δεν μπορείτε να πείτε ότι κλειδώνω το σπίτι και δε θα βγεις από μέσα.
Ακόμη, δεν μπορείτε να το πείτε ούτε στον κορίτη σας, όχι στον αγόρι σας.
Δεν μπορούμε να κλειδώσουμε.
Συνεπώς, Δεν επιθυμείτε το παιδί σας να πηγαίνει έξω, αλλά δεν το κλειδώνετε για να μην πάει έξω.
Αυτό λέγεται κατά παραχώρηση θέλημα.
Σ’ αφήνω γιατί είσαι ελεύθερος άνθρωπος, αλλά εγώ δεν συμφωνώ με αυτό το οποίο εσύ κάνεις.
Και έτσι μπορούμε ακόμη να καταλάβουμε επειδή υπάρχει το στοιχείο της ελευθερίας δηλαδή αυτό το στοιχείο της ελευθερίας είναι εκείνο το οποίο διαφοροποιεί τα πράγματα ο άνθρωπος δεν είναι ένα πιόνι δεν είναι ένα πήγα να πω πρόσωπο αλλά θα έλεγα κάτι άλλο δεν ξέρω τι μπορώ να πω, όχι πάντως πρόσωπο που μπορεί να έγινε και να φέρεται από τον Θεό ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και πρόσωπο θα πει Δύο πράγματα.
Λογική και ελευθερία.
Δεν μπορεί κανείς να δεσμεύσει.
Ούτε αυτός ο δημιουργός μας δεν μας δεσμεύει.
Γιατί δεν το θέλει.
Γιατί τότε καταργεί τον εαυτόν του ο Θεός.
Αντιφάσκει σε Αυτόν.
Μας καθιστά ελευθέρος και επεμβαίνει στην ελευθερία μας.
Είναι μερικοί που λένε, γιατί λέει δεν έρχεται ο Θεός να επέμβει μέσα στην ιστορία.
Δεν βλέπει αυτό το α ή β κακόν. Οι ίδιοι όμως, οι ίδιοι που μιλούν με το στόμα αυτό, με τη γλώσσα αυτή, είναι εκείνοι οι οποίοι υπεραμείνονται της ελευθερίας.
Βλέπετε λοιπόν ότι οι άνθρωποι στη σκέψη τους δεν σκέπτονται σωστά, δεν τα έχουν καλά τοποθετημένα.
Λοιπόν, και η παρουσία της βασιλείας του Θεού και η παρουσία της κολάσεως εκφράζουν αυτά τα διατελήματα.
Τι είναι η βασιλεία του Θεού, η βασιλεία του Θεού είναι Ο χώρος εκείνος στον οποίο θα κληθούν και θα ζήσουν αιωνίως τα παιδιά του Θεού εκείνα που αιτήνησαν τις εντολές Του, στάθηκαν υπάκουα, πιστά, δηλαδή ελευθέρωσαν, υπετάγησαν εις το θέλημα του Θεού και, συνεπώς, η Βασιλεία του Θεού είναι ο χώρος του κατευδοκίαν θελήματός Του.
Αντίθετα, η κόλασης είναι ο χώρος εκείνος, στον οποίον θα καταλήξουν τελικά τα απειθή παιδιά του Θεού.
Και συνέπως η παρουσία της κολάσεως δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κατα παραχώρησιν θέλημα του Θεού.
Δεν θα ήθελε ο Θεός να καταλήξουν άνθρωποι στην κόλαση, ούτε καν και άγγελοι.
Γι’ αυτό λέγει, αν προσέξομαι εκεί στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που λέγει ο Κύριος ότι πηγαίνετε εις το πύρτο εξώτερον, το ετοιμασμένο το διαβόλο και της αγγέλοις αυτού.
Δηλαδή η κόλαση δεν είναι για σας, είναι για το διάβολο.
Αν έπρεπε όμως να κάνει τώρα και μία, ο Χριστός μας, μία ανάλυση περισσότερη και δια το μέλλον των αγγέλων, γιατί μιλάει για ανθρώπους, δεν μιλάει για τους αγγέλους, θα έλεγε ότι ούτε για αυτούς ετοιμάστηκαν οι κόλασσες, γιατί ούτε για αυτούς θα ήθελα να βρεθούν, ούτε αυτοί να βρεθούν σε ένα χώρο που είναι έξω από τη χαρά μου και τη μακαριότητά μου και τη δόξα μου. Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ο Θεός πάντας, πάντας, υπογραμμίζομαι, πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθίες ελθήν.
Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν, όμως λέγει ο Απόστολος Παύλος ταυτόχρονα ότι ου πάντων η πίστης, δεν είναι για όλους η πίστης.
Γιατί, γιατί δεν θέλουν.
Εδώ βλέπετε αγαπητοί μου πεθαίνει ένας άνθρωπός μας και του λέμε να εξομολογηθεί, να κοινωνήσει και δεν θέλει. Δεν θέλει.
Μέχρι τελευταία στιγμή δεν θέλει.
Τι θα ήταν εκείνο που τον εμποδίζει, η προαίρεσης του.
Μήπως ο Θεός, εάν αυτός ο άνθρωπος δεν σωθεί, φταίει ο Θεός.
Βλέπετε λοιπόν ότι αν υπάρχει η κόλασης, η κόλασης δεν είναι παρά. Ο χώρος εκείνος που θα καταλήξουν οι άνθρωποι που δεν θα υποταχθούν στο θέλημα του Θεού, στην αγάπη του Θεού, στην κλίση του Θεού, στο ότι ο Θεός καθιστά τους ανθρώπους κατά, καθιστά παιδιά Του, παιδιά Του, εξιοθεσίας παιδιά ήμεθα, όχι κατ’ ουσίαν.
Και συνεπώς είναι το καταπαραχώρησι θέλημα.
Θέλετε να πάτε εκεί, πήγαινετε. Έτσι θα λέγαμε ότι ο Θεός έχει αυτά τα δύο θελήματα.
Θα θέλω όμως ακόμη να σας το κάνω σαφέστερο από την Αγία Γραφή φυσικά. Καταρχάς ότι ο Θεός δεν επαναφέρει ποτέ εις το μηδέν ό,τι δημιουργεί.
Δηλαδή αν κάτι που είναι κακό δεν θέλει να το καταργήσει με την έννοια και σαν ουσία φορέας του κακού να το καταργήσει.
Ο διάβολος δεν είναι κακός στην ουσία του.
Ο διάβολος είναι κακός στην προαίρεσή του.
Αλλά είναι φορέας όμως ως ουσία είναι φορέας του κακού.
Σας κάνω να λέγω, το κακό δεν έχει ουσία.
Αυτό να το ξέρουμε.
Δεν έχει ουσία.
Συνεπώς, έτσι, όταν ο Θεός δημιουργεί κάτι, είναι καλό αυτό το κάτι.
Όσα ο Θεός επείησε είναι καλά λίαν.
Φερει ποιητή γη μας.
Ο Θεός την έκανε, την εκόσμησε.
Εμείς την καταστήσαμε ένα χοιροστάσιο αμαρτιών, τσαλαβουτάμε πάνω στη γη μες την αμαρτία, βλέπει κανένας απ άκρου εις άκρου πάνω στη γη τι επιτελείται από τους ανθρώπους, την έχουμε βρωμίσει τη γη, κυριολεκτικά ο Θεός όμως όταν έκανε τη γη την έκανε καλή όταν την έκανε καλή εμείς την κατευθύνουμε φορέα τώρα του κακού δεν την καταργεί ο Θεός, καταργώ θα πει επαναφέρω εις το μηδέν, όχι Ό,τι ο Θεός κάνει δεν το επαναφέρει στο μηδέν.
Συνεπώς αυτό το κάτι που γίνεται φορέας του κακού αυτομάτως μόνο του μεταβάλλεται σε κόλαση.
Μόνο του μεταβάλλεται. Έτσι, θα ήθελα να σας πω ότι ό,τι ο Θεός δημιουργεί, ό,τι μεν είναι δυνατόν να ανακαινιστεί, θα ανακαινιστεί.
Ό,τι δεν είναι, θα παραμείνει κόλασης.
Ακούστε τι λέγει Στην Παλαιά Διαθήκη μάλιστα, την επιστρατεύω για να σας δείξω ότι ενώ για να μη παρουσιάσει διαρχία σε έναν ατελή αναγνώστη ή ακροατή, ταυτόχρονα η ίδια η Αγία Γραφή, σας το είπα προηγουμένως, έχει τις θέσεις ότι ο Θεός δεν είναι αίτιος του κακού. Λέει στο βιβλίο Σοφία Σολομώντος, το οποίο και θα επιστρατεύσω σε ό,τι θα σας πω.
Λέει, είναι στο πρώτο κεφάλαιο.
«Έκτισεν εις το είναι τα πάντα».
Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα εις το είναι, δηλαδή στο να υπάρχουν. Έκανε τα πάντα να υπάρχουν, γιατί αγαπάει ο Θεός.
Όπως μια οικογένεια θέλει να κάνει πολλά παιδιά, γιατί αγαπάει τα παιδιά.
Δεν υπάρχει κίντρο στο Θεό για να δοξαστεί, γιατί έχει ανάγκη δηλαδή από δόξα ή είναι προς δεΐς, έχει ανάγκες και πρέπει να θεραπευθεί ο Θεός, δηλαδή να τον φροντίσουμε να τον βγάλουμε από τις ανάγκες του.
Τα πράγματα δεν υπάρχουν στο Θεό. Και ό,τι δημιουργεί το δημιουργεί γιατί αγαπάει, έκτισε λοιπόν εις το είναι τα πάντα και σωτήρει οι εγενέσεις του κόσμου.
Γενέσεις με ένα ν, οι δημιουργίες του κόσμου, ό,τι υπάρχει είναι λέγει σωτήρει, δηλαδή έγιναν για να υπάρχουν τα πάντα σώα.
Σωτήριος, σώος θα πει ολόκληρος, ακέραιος. Δηλαδή τίποτα να μη ζημιώσει, ό,τι ο Θεός κάνει αυτό να μένει και ούτε έστειεν αυτές φάρμακο ολέθρου, ούτε άδου βασίλειον επί γης.
Ο Θεός δεν έκανε κάτι που να έκανε φάρμακο ολέθρου, κάποιο δηλητήριο που έκανε να καταστρέφει ή όπως τα λέγαμε εκείνος ο καρπός που είπε ο Σπορτοπλάστους είχε κάτι το δηλητηριώδες, τίποτα. Το δηλητήριο ευρίσκετο εις την παρακοή, στην προαίρεση.
Και δεν εγκατέστησε ο Θεός το βασίλειο του άδου επάνω στη γη.
Δηλαδή, δεν έκανε ο Θεός τον θάνατον.
Ασεβείς δε τε σχερσί και της λόγης προσεκαλέσαντο αυτών. Οι ασεβείς με τα λόγια τους και με τα χέρια τους κάλεσαν τον θάνατον, τον Άβη.
Έλα Άβη, έλα θάνατε.
Δηλαδή τι ακριβώς, είναι μια ωραία εικόνα αυτό ότι με τα χέρια σου άνθρωπε μου σκάβεις το λάκκο σου.
Θα το λέγαμε σαν μια έκφραση νεοελληνική.
Δηλαδή ότι ο άνθρωπος με την προαίρεσή του κατήντισε, κατέληξε θνητός. Ο Θεός δεν έκανε τον θάνατον, δεν έκανε τον άδη, δεν έκανε την φθορά.
Ό,τι δημιουργεί, θέλει αυτό να μένει.
Ακόμη είπα για το θάνατο, σαφέστερα λίγο πιο κάτω, λίγο πιο πάνω συγγνώνει, στο 13 στίχο, γιατί το προηγούμενο ήταν στο 14 στίχο, λέγει ότι ο Θεός θάνατον ουκ επίησεν, Ούτε τέρπετε επαπολία ζώντων.
Ο Θεός λέγει, δεν έκανε το θάνατο.
Ούτε ευχαριστείτε όταν χάνονται ζωντανές υπάρξεις.
Είδατε, δεν έκανε το θάνατο.
Τι χαριτωμένο, σαφέστατο. Ούτε χαίρεται όταν ζωντανές υπάρξεις χάνονται.
Θα έλεγα ακόμα από τα πουλιά, από τα ζώα, από τα ζωύφια μέχρι τον άνθρωπο.
Γίνεται μια ξηρασία ή γίνεται ένας κατακλυσμός ή γίνεται μια κακοκυρία φοβερή.
Και βλέπετε, υπάρξεις χάνονται, εκατό, δυακόσιοι, χίλιοι, ένας σεισμός, ένα…
Και όλα αυτά λέμε, κοίταξε ο Θεός, δηλαδή μας σκοτώνει ο Θεός.
Όχι! Δεν τέρπεται ο Θεός, δεν ευχαριστείται εάν η γη τρέμει, δεν είναι γιατί έχει την δομή της να τρέμει, όπως θα ήθελα να λέγουν εκείνοι που ασχολούνται με τη φύση των όντων, αλλά επιτρέπει ο Θεός να γίνεται αυτό και τα μικρόβια, τα μικρόβια έγιναν των καιρών της δημιουργίας. Αλλά δεν θα πείραζε τίποτε τον άνθρωπο, αν δεν υπήρχε ο θάνατος.
Σύνεπως, και όλα αυτά τα λεγόμενα φυσικά κακά ή των φυσικών κακών, ο σύσμος, λέμε τώρα ότι θα έχουμε καύσονες, πάμε για τρίτο καλοκαίρι και περιμένουμε καύσωνα.
Γιατί τρυπήσαμε αυτά τα προστατευτικά θα λέγαμε στρώματα της ατμοσφαίρας γιατί έχουμε χημικές παραγωγές τέτοιες, όλοι το ξέρουν αυτό, που κατεστράφει το στρώμα του οζοντος και έρχεται μέσα η ηλιαϊκή ακτινοβολία η οποία απορροφάται από αυτά τα στρώματα κατά τρόπον που δεν έρχεται η επιβλαβής, το επιβλαβές μέρος της ηλιαϊκής ακτινοβολίας και έτσι δεν παθάνουμε τίποτα.
Τώρα εμείς καταστρέψαμε το στρώμα αυτό, με αυτά τα σπρέιμα, τα όλα ξέρω εγώ, είναι πολλά μέσα στον κόσμο και κατεστράφει αυτό το στρώμα του όζοντας, μπαίνει μέσα η ακτινοβολία όπως είναι, όταν πέφτει στην ανθρωπίνη επιδερμίδα δημιουργεί καρκίνο. Γι’ αυτό και ακριβώς έχουμε στην εποχή μας αύξηση και θα έχουμε περισσότερα και περισσότερα αύξηση όχι γενικά του καρκίνου, αλλά και ειδικά του καρκίνου του δέρματος.
Αντιλαμβανόμεθα ότι για αυτή την κατάσταση μεθαεί η μη συμπεύθυνη.
Σήμερα… Τόσες εκπομπές έχουμε, τόσα γράφονται, τόσα λέγονται, τόσες διαλέξεις υπάρχουν γύρω από τα θέματα του περιβάλλοντος.
Ποιος θέει για μια ανισορροπία του περιβάλλοντος, ο Θεός.
Ο Θεός θα κάνει όλα πολύ καλά.
Εμείς αναπτρέπομαι αυτήν την ισορροπία του σύμπαντος.
Θέλω να σας δείξω. ότι ο Θεός δεν έχει καμίαν ευθύνη για ό,τι κακογίνεται ή μεθαεμείς οι ίδιοι.
Εμείς με τα χέρια μας καλούμε τον θάνατο και σκάβουμε τον λάκκο μας.
Ο τρόπος του πολιτισμού όπως τον έχουμε φτιάξει τελικά γίνεται ο τάφος μας.
Γίνεται η αρρώστια μας και ούτω καθένας.
Αλλά και αντίθετα. Όχι μόνο το λέει αρνητικώς ότι ο Θεός δεν έκτισε τον θάνατον, δεν έκανε τον θάνατον, αλλά το λέει και κατά θετικόν τρόπον.
Πάλι στο ίδιο βιβλίο, στο δεύτερο κεφάλαιο.
Ότι ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον το ότι είναι ειδικών, δηλαδή διότι.
Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επαφθαρσία.
Τον έκανα είναι αφθαρτός. και η εικόνα της ιδίας ιδιότητος επίεισεν αυτόν, τον έκανε κατ εικόνα δική Του».
Δηλαδή λογικός, ελεύθερος και όλα τα άλλα στοιχεία που έχει η εικόνα του Θεού.
«Φθόνον δε διαβόλου, θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον».
Αλλά με τον φθόνον του διαβόλου μπήκε ο θάνατος εις τον κόσμο. Δηλαδή, η ιστορία των πρωτοπλάστων.
Ευθόδησε ο διάβολος, έβαλε τους πρωτοπλάστους να παραβούν την εντολή του Θεού και με τον τρόπον αυτόν, εμπήκε ο θάνατος της των κόσμων.
Συνεπώς, υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, Ο διάβολος δεν είναι άμεσα υπεύθυνος, αυτός είναι η αφορμή.
Προσέξτε, η αφορμή.
Μην αιτιόμεθα τον διάβολο ότι μας έριξε εις τον παράδεισον, μας αναποδογύρισε.
Ο διάβολος στάθηκε αφορμή.
Ο άνθρωπος ελεύθερος όν μπορούσε να πει το όχι. Και συνεπώς, αίτιος της πτώσεως και του θανάτου του, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Το λέγω γιατί μερικοί αιτιώνται τον Αδάμ και την Εύα, Κάνουνε τώρα εδώ ένα κάτι άλλο.
Καταρχάς τον διάβολο και ύστερα τον Αδάμ και την Εύα.
Αγαπητοί μου, ποιος σας είπε ότι το δένδρο του καλού και του κακού δεν υπάρχει διαρκώς φυτεμένο πάνω στη γη και δεν είναι παρά η περιέργειά μας να δρέψουμε τους καρπούς του κακού.
Αυτό είναι. Με σκοπό βέβαια, με σκοπό την ικανοποίησή μας, την αυτοθέωσή μας.
Κάθε μέρα ο άνθρωπος αυτό ζει.
Κάθε μέρα ζει το προπατωρικό αναμάρτημα.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αιτιόμεθα τον Αδάμ και την Εύα.
Ο κάθε ένας για τον εαυτό του δημιουργεί προϋποθέσεις πτώσεως όπως και η πρωτόπλαση.
Το ίδιο πράγμα. Για την πτωχεία ομοίως θα θέλω να σας έλεγα ότι και αυτή είναι έργο της παρακοής.
Ο Θεός είναι πλούσιος και όταν έβαλε τους πρωτοπλάστους στον Παράδεισο, τους έβαλε σε έναν Παράδεισον, το λέει σαφώς η Αγία Γραφή, τρυφής, δηλαδή απολαύσιος.
Δεν έλειπε τίποτε, τι θα πει πτωχεία, ανεπάρκεια.
Δεν έχω επάρκεια σε κάτι που θέλω. Όχι αν έχω πολλά και κάτι μου λείπει, συγγνώμη, κάτι που δεν καλύπτει, θα λέγαμε, τις ανάγκες μου, σημαίνει φτώχεια.
Μπορεί να έχω, κάποτε σας έλεγα ένα παράδειγμα με τον Ωνάση, τον Μακαρίτη, ότι αν είχε 100 καράβια και αισθανόνταν την ανάγκη να κάνει ακόμη ένα, 101, αφού αισθάνονταν την ανάγκη, ήταν φτωχό. Το θέμα δεν είναι αν έχω πολλά και δεν έχω πολλά, το θέμα είναι αν έχω και θέλω κι άλλα, τότε είμαι φτωχός, τότε δεν καλύπτω τις ανάγκες μου.
Αντίθετα ο Διογένης ήταν πλούσιος, γιατί όταν αντελήφθη ότι μπορούσε να πίνει με τη φούχτα του νερό, επέταξε το κύπελο μακριά και είπε δεν έχω ανάγκη πια από το κύπελο αφού έχω το φυσικό κύπελο που λέγεται φούχτα. Αυτός είναι ο πλούσιος.
Το θέμα λοιπόν πτωχίας και πλούτου είναι σχετικό.
Πλούτος θα πει, καλύπτονται οι ανάγκες μου.
Πτωχία θα πει, διαδημιουργούνται ανάγκες.
Έτσι οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν θέμα καλύψεως ανάγκων.
Γι’ αυτό και λέγεται ο παράδεισος, παράδεισος της τρυφής.
Έτσι όπως Το κακό και το καλό δεν έγινε, συγγνώμη, το κακό δεν έγινε από το Θεό, έτσι και η πτωχεία δεν έγινε από το Θεό.
Τώρα τι είναι η πτωχεία.
Η πτωχεία είναι μια κατάσταση που ανήκει στο καταπαραχώρηση θέλημα του Θεού, όχι στο κατευδοκία.
Ο Θεός είναι πλούσιος σαν πατέρας μας, τα παιδιά Του είναι φτωχά. Ποιος από εσάς θα ενίχετο να έχει πολλά άγαθα και να στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο με πολύ πολύ φτωχικά και βρώμικα ρούχα και μυξιάρικα και άπλητα.
Θα το έκανε κανείς αυτό.
Δεν θα αισθάνεται ότι θα προσεβάλλεται εις τους άλλους.
Δεν θα προσεβάλλεται εδώ και ο Θεός ότι ζητάει να τον αποκαλούμε πατέρα και τα παιδιά του να είναι σε παναθλή ακατάσταση. Άρα, αν υπάρχει αυτή η κατάσταση, είναι γιατί ο άνθρωπος, τελικά, μένει έτσι και είναι το, κατά παραχώρηση, σας είπα, θέλημα του Θεού.
Μάλιστα, για να προσεγγίσει ο Θεός την πτωχεία μας, έγινε εκείνος πτωχός.
Λέει ο Αποστολός Παύλος ότι «πλούσιος ον, υπάρχον εν πλούτο, Επτόχευσε για μας και ήρθε σε μας.
Τι θα πει «επτόχευσε» Επήρε την ανθρωπίνη φύση, περιέκρυψε τη Θεία Δόξα.
Δεν εκαινώθη από τη Θεία Δόξα ούτε από την Θεία Ουσία, αλλά περιέκρυψε και συνέπως εφτόχηνε για να έρθει σε μας.
Έκλεινε ουρανούς και κατέβη. Έκτοτε, θα λέγαμε, το καταπαραχώρησι θέλημα του Θεού, εδώ θέλω να προσέξετε πάρα πολύ, μα πάρα πολύ, εάν γίνει αποδεκτόν από τους ανθρώπους, αφού εκείνος εντύθηκε την πτωχία μας, τότε αυτό το υλικό της πτωχίας γίνεται υλικών αγιότητας. Έτσι, όπως λέει το βιβλίο των Παριμιών, «Πλούσιος και πτωχός συνήντησαν αλλήλεις, αν φωτέρους δε ο Κύριος επίλησε».
Ο φτωχός και ο πλούσιος συναντήθηκαν, λέει, στον δρόμο της ζωής των, συναντήθηκαν.
Μα και τους δυο ο Θεός τους έκανε.
Είναι σημαντικό. στο 22ο κεφάλαιο στίχος 2 στο βιβλίο των Παριμιών.
Τι σημαίνει τώρα αυτό.
Σας είπα το υλικό η αγιότητα αν ο πλούσιος που ο Θεός επιτρέπει να είναι πλούσιος δεν επαρθεί δεν υπερηφανευτεί και ο φτωχός δεν φθονήσει τον πλούσιον τότε και οι δυο θα σωθούν. Διότι από τον παρόντα κόσμο ούτε ο φτωχός θα πάρει τίποτε από τα υπαρχοντά του, ούτε ο πλούσιος θα πάρει τίποτε από τα υπαρχοντά του.
Θα φύγουν ισότιμα από τον κόσμο αυτόν.
Όπως ξέρετε και ισότιμα εισερχόμεθα εις τον κόσμο αυτόν.
Λέγει ο Σολομώνινης της Σοφίας, ο Σολομώνδος, λέγει ότι εγώ Γεννήθηκα, ήρθα στον κόσμο όπως όλοι οι άνθρωποι και 10 μήνες γεννήθηκα, εννοεί σελληνιακά, σελληνιακούς μήνες 27 μέρες, κάνουμε 270 ημέρες, δια του 30 διαιρούμενο, το 270 δίνει το 9, δηλαδή 9 μήνες. Όπως όλοι γεννήθηκαν, έτσι κι εγώ, και έσκησα τον αέρα κάτι, ένα αντικείμενο που μπαίνει μέσα στον χώρο, σχίζει τον αέρα έτσι κι εγώ, λέει, έσκησα τον αέρα και κλαθμύρισα όπως όλα τα παιδιά του κόσμου Δηλαδή, δεν έχουμε καμία διαφορά στην είσοδό μας, στον κόσμο αυτόν και καμία διαφορά στην έξοδό μας Ευρισκόμενοι πάντοτε, βέβαια, κάτω από το καταπαραχώρησι θέλημα του Θεού τι να κάνουμε, θέλουμε, δε θέλουμε, μέσα σε ένα γενικό πια κλίμα, όπως σας είπα επιτρέπει να υπάρχει ο πλούσιος, επιτρέπει να υπάρχει ο φτωχός.
Για ένα ακούμε λόγο ο Θεός επιτρέπει αυτήν την άνισον κατάσταση.
Για τη δημιουργία κοινωνίας.
Όταν λέμε κοινωνία εννοούμε συνδύωση. συνύπαρξη, κάτι που είναι το ένα κοντά στο άλλο.
Διότι με τον τρόπον αυτόν, αν υπάρχει αυτή η κοινωνία, τότε έχουμε εδώ έναν παμέγιστον κεφάλαιον αγιότητος.
Αν δηλαδή ο έχων αγαθά, δίδει κοινωνία, όπως λέγει και η Καινή Διαθήκη χρησιμοποιεί τον όρο «κοινωνώ».
Της κοινωνίας μη επιλανθάνεστε, αυτό εννοεί.
Και να κοινωνούμε, δηλαδή να μετέχουμε, να μετέχουν οι άλλοι στα αγαθά τα δικά μας.
Τότε αυτό αντιλαμβάνεστε τι τεραστία σημασία είναι για την αγιότητα.
Στην πρώτη χριστιανική εκκλησία έτσι ζούσαν οι χριστιανοί. Κανείς δεν έλεγε αυτό είναι δικό μου.
Μπορούσε να είναι θα λέγαμε ας το πούμε νομικά κάτι που να του ανήκει αλλά η χρήση του δεν ήταν αποκλειστική στο νοικοκύρη.
Ήταν για όλους που θα είχαν μια αναγκή. Έτσι, μπορεί κανείς να έλεγε το χωράφι είναι δικό μου, νομικός μου ανήκει, αλλά οι καρποί του βέβαια θα φάγω και εγώ από το χωράφι μου, αλλά θα φάνε και οι άλλοι που έχουν ανάγκη.
Είναι πτωχοί. Αυτό δημιουργεί μίαν κοινωνία.
Μορφή δε, μορφή αυτής της κοινωνίας είναι η ελεημοσύνη.
Και αυτή η ελεημοσύνη δεν είναι μόνο επί υλικών πραγμάτων, αλλά και επί πνευματικών.
Όχι μόνο να σε βοηθήσω στην υλική σου ένδυα, φτώχεια, αλλά και εις την πνευματική σου, ακόμα και εις την διανοητική σου, να σε βοηθήσω. Να σε βοηθήσω φερειπίνα αν δεν ξέρεις γράμματα να μάθεις γράμματα, να διαβάζεις το Λόγο του Θεού ή να σου δείξω το δρόμο του Θεού ή το δρόμο πως να ζήσεις καλά στη ζωή σου με την έννοια σωστά, συνετά, μυαλωμένα όπως ο Θεός θέλει.
Αυτό δημιουργεί μια κοινωνία.
Αυτό αν βγάλετε από την Αγία Γραφή εβγάλετε ένα ουσιώδες μέρος της σχέσης των ανθρώπων μεταξύ των. και μάλιστα ως πρότυπο αυτής της σχέσεως είναι ο Θεός ο οποίος είναι πλούσιος εν ελέη πλούσιος στο να δίδει τα ελέη του αν λοιπόν το βγάλετε αυτό καταλαβαίνετε ότι το οικοδόμημα του χριστιανισμού το ζουλάτε άσχημα εν τούτης αγαπητοί μου θα πρέπει να σας έλεγα ότι αυτό που ο χριστιανισμός Γενικά ο Θεός και στην Παλαιά Διεθήκη και στην Καινή Διεθήκη Θέλει αυτό το υλικό να δημιουργεί μια αληθινή κοινωνία Αυτή η κοινωνία σήμερα επήρε αρνητική θέση Και δημιουργεί προβλήματα Γιατί εσύ να είσαι πλούσιος και εγώ να είμαι φτωχός Θα σε σκοτώσω για να ζήσω εγώ Θα σε παραμερίσω για να ζήσω εγώ.
Αυτό, μάλιστα, θα το δούμε, δεν θα φτάσουμε σήμερα, είναι κάνα δυο χωρία πιο κάτω και έχω πολλά εκεί να σας πω, θα το δείτε πρώτα ο Θεός.
Πώς στέκεται ο άνθρωπος σε αυτό το φαινόμενο που λέμε κοινωνία.
Δηλαδή, ο χώρος της κοινωνίας, της αγαθής, όπως θέλει ο Θεός, έγινε χώρος αρνητικός. και οι άνθρωποι δεν αισθάνονται καλά ο ένας εναντί του άλλου.
Όπως και αν έχει το πράγμα, για να μην παρατείνω πιο πολύ στο σημείο αυτά τα πράγματα, θα το δούμε στο μεθ’ επόμενων χωρίων, θα ήθελα να σας έλεγα ότι αν είμαι θαπτοχή, δηλαδή δεν έχουμε πολλά αγαθά, Γιατί, τουλάχιστον στο χώρο το δικό μας και στην εποχή μας, μιλώντας συγκεκριμένα, εν τέλος συγκεκριμένα, κανείς δεν πεθαίνει από την πείνα.
Αλλά μπορεί βέβαια να υπάρχει μια ανεπάρκεια σε κάποιους αδερβούς. με κάποια δυσκολία να τα φέρουνε βόλτα.
Αν θα έπρεπε να απαντήσουμε τι θα έπρεπε να προτιμήσουμε, θα σας απαντήσω, και μη σας κάνει αυτό εντύπωση, είναι προτιμότερο κανείς να μένει σε μία σχετική πτωχεία, παρά να έχει έναν πολύν πλούτον.
Έχει πολλά αγαθά.
Ακόμη για τη δυστυχία και για το θάνατο. Γιατί η δυστυχία δεν είναι μόνο στην ανεπάρκεια των αγαθών, των υλικών, του φαγητού.
Είναι πολλά πράγματα η δυστυχία, αγαπητοί μου.
Είναι πολλά πράγματα.
Ξέρετε πόσοι πλούσιοι κολυμπάνε στον ωκεανό της δυστυχίας. Είναι κανείς να τους λυπάται πραγματικά, που δείχνει καθαρά ότι ο πλούτος τον δεν είναι ικανός να τους δώσει την ευτυχία.
Αυτά είναι χιλιομαρτυρημένα πράγματα στην καθημερινότητα, τα γνωρίζουμε.
Εκείνο που θα ήθελα να σας δείξω μόνο, ότι ακόμα και η δυστυχία και ο θάνατος μπορεί να γίνουν θαυμάσια υλικά αγιότητας. Να σας αναφέρω τον Ιώβ, τον οποίον πολλές φορές βέβαια επιστρατεύω, γιατί είναι ένα βιβλίο με απέραντο υλικό.
Όταν ο Ιώβ έπαθε εκείνη τη συμφορά, τόσο για το θάνατο των παιδιών του, όσο και για την απόλυτη περιουσία του, που ήταν πάμπλουτος, να σημειώνει στο πρώτο κεφάλαιο, «Και πεσόν χαμέ, έπεσε χάμω, προσεκίνησε το Κυρίο και είπε, Έπεσε χάμω, χάμω κόντινε δηλαδή, έδειξε την ταπείνωσή του και την ευθέλειά του, αυτό θα πει πέφτω χάμω ή γονατίζω, και προσκύνησε τον Θεό.
Σας είχα πει πρόπερσι σε μια ξηρασία που είχαμε, ν’ ενθυμίστε, μου υπόθηκε το εξής σχοδερό, τώρα το θυμήθηκα συνειρημικά. που κάποιος αγρότης, βλέποντας την ξηρασία, έπεσε ανάσκελα, όχι μπρούμητα, ανάσκελα και σήκωσε χέρια και πόδια τυφλώνοντας τον ουρανόν, μουτζώνοντας τον ουρανόν.
Φρικόδες! Ο Ιώβ τι κάνει! Ο Ιώβ που ούτε καν θα μπορούσε να συγκριθεί αν υποτεθεί ότι είχε κάποια ζημιά αυτό στα χωράφια του με την καταστροφή την ολοσχερή και σε χρόνο μηδέν που έπαθε ο Ιώβ, ούτε καν σύγκρισης, και ο Ιώβ τώρα προσκενά τον Κύριον και είπε, τι είπε αυτά τα αθάνατα λόγια, «Αυτός γυμνός εξήλθαν Εκκυλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι εκεί».
Να φιλοσοφία της ζωής, γυμνός δεν γεννήθηκα, γεννήθηκε κανείς με ρούχα, με κοσμήματα, Φορτωμένος με τι, τίποτα, γυμνός γεννήθηκε.
Όταν φεύγουμε με τι φεύγουμε, γυμνοί πάλι φεύγουμε.
Ο Κύριος έδωκε, ο Κύριος αφύλατο.
Ο Κύριος έδωκε, ο Κύριος αφύρεσε.
Ως το Κύριο έδωξε, ούτω και αγένετο.
Όπως εφάνει καλόν εις τον Κύριον, Έτσι και έγινε, εκείνο το «όπως εφάνει καλόν» είναι το κατά παραχώρηση θέλουμε, γιατί αυτό όλο το θέμα δεν έγινε παρά διότι ο διάβολος είπε εις τον Θεόν, έτσι οικονομείται αυτή, θα λέγαμε τροποντινά, η παράσταση του θέματος. ότι σε προσκυνά ο Υιό επειδή του έδωσες αγαθά.
Όχι λέει ο Θεός δεν με προσκυνά γιατί του έδωσες αγαθά αλλά διότι ο Υιός θέλει να με προσκυνά.
Πάρ’ του τα αγαθά να δεις θα σε προσκυνά.
Του λέει σου επιτρέπω να του πάρεις τα αγαθά. Επέτρεψε ο Θεός και έγινε αυτή η συμφορά.
Τι είπα, επέτρεψε.
Συνεπώς η συμφορά του Ιώβ ήταν το καταπαραχώρηση θέλημα του Θεού.
Και τι λέγει τώρα εδώ ο Ιώβ, δεν βλαστημά, αλλά τι λέει, όπως φάνηκε καλό εις τον Κύριο, έτσι και έγινε. Ή το όνομα Κυρίου Ευλογημένων εις τους αιώνας.
Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου αιωνίως.
Δοξολογεί το Θεό.
Και όταν η σύζυγος του Ιώβ, γιατί πλάι σε έναν Άγιο πολλές φορές στέκεται ένας πειρασμός και αυτός ο πειρασμός κάποτε μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος να μας ενοχλεί.
Κάποτε ο άνδρας σου, κάποτε η γυναίκα σου, κάποτε το παιδί σου, κάποτε ο πατέρας σου ή η μητέρα σου. Κι όταν αυτή η σύζυγος του Ιώβ είδε εκείνα τα φοβερά, τι είπε εις των σύζυγών της, αντί να τον βοηθήσει, διότι το μικρόψυχος, η γυναίκα του Ιώβ, του λέγει «αλλά υπών τι ρήμα προς Κύριον και τα λεφτά». Λέει βλέπεις αφού διεκτραγωδεί την καταστασή της, να μην σας τα πω όλα, στο τέλος καταλήγει και λέγει «επιτέλους».
Λοιπόν τι ρήμα, δηλαδή να πεις κουβέντα εναντίον του Θεού, λασφήμισε. Να πεθάνεις, να εσύ χάσεις και εσύ, να εσύ χάσω και εγώ.
Και εκείνος της απήνισε με τα μνημειώδη λόγια.
Ή να τι ως περμία των αφρόνων γυναικών ελάλησας ούτως. Γιατί μίλησες σαν μια από τις άμυαλες γυναίκες έτσι Ή τα αγαθά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου Τα κακά ουκηπίσομεν Εάν τα αγαθά τα πήρεμε από το χέρι του Κυρίου, εκεί είναι τώρα το οποίο μας δίνει τα κακά, κατά παραχώρηση πάντα.
Δεν θα τα υπομήνωμε, δεν θα τα υποφέρομαι, κατά λέξη υποφέρομαι. Να το υλικό της αγιότητας που σας είπα, εάν δεν συνέβαινε αυτός ο πειρασμός εις τον Ιώδη, θα ανεδεικνύεται ο θησαυρός του αυτός, όχι ποτέ.
Γι’ αυτό πάντα υπάρχει μια κρίση μέσα στην ιστορία και μάλιστα πάντα στο λαό του Θεού. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ότι δί και αιρέσις είναι εν ημίν, πρέπει να υπάρχουν αίρεσες, εδώ θα πει διχοστασία, όχι αίρεση όπως την ξέρουμε, αλλά θα πει να μαλώνουν οι άνθρωποι, για να φανούν οι δόκιμοι, ή να οι δόκιμοι φανεροί γένονται.
Ε αγαπητοί μου το κακό το παραχωρεί ο Θεός, αλλά ταυτόχρονα βγάζει κέρδος, βγάζει κέρδος. Και το κέρδος είναι ότι εκείνος που αξίζει αναδεικνύεται και εκείνος που δεν αξίζει καταποντίζεται.
Αυτό είναι το πολύ σπουδαίο.
Γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να λέμε γιατί ο Θεός παρεχώρησε αυτό σε μένα. μα το παραχώρησε για να σε βοηθήσει, να συνέλθεις, αν υποτεθεί ότι δεν είχε συνέλθει, να φανεί ο θησαυρός σου από μέσα, η υπομονή σου, όπως εμπροχημένο εις τον Ιώβ κ.ο.κ.
Πάντως, είτε ήμεθα έτη άμεση ή έπεση, έτη ενός κατά παραχώρησην κακού που έρχεται σε μας, Θα σας έλεγα ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό είναι υλικό για να μας εξαγειάσει.
Και κάτι τελευταίο για να τελειώσω αυτό το χωρίον πλέον.
Ποτέ στη ζωή μας μη ζητάμε επίμονα από το Θεό πράγματα που θα αποτελέσουν το καταπαραχώρησιν θέλημά του.
Παράδειγμα. Ο Θεός μην επέτρεψε να αγοράσεις αυτοκίνητο.
Μέχρι τώρα δεν είχες τον τρόπο.
Εσύ, Σόνι, και καλά θέλεις να αποκτήσεις αυτοκίνητο.
Ο Θεός δεν θέλει, γιατί προβλέπει, βλέπει, ο Θεός βλέπει, είναι έξω από τον χρόνο, ότι δεν θα σου βγει σε καλό. «Όχι, Κύριε μου, σε παρακαλώ δώσ’ μου αυτοκίνητο, πάρ’ το».
Κι αυτό να γίνει η αιτία να σκοτωθείς ή να πας στα μονοπάτια της αμαρτίας. Αλήθεια, όλα αυτά τα δυστυχήματα που ακούμε, πώς τα σκεφτόμαστε, λέμε γιατί δεν τους φύλαξε ο Θεός, καταρχάς οι ίδιοι δεν εφύλαξαν τον εαυτόν τους, όταν αναπτύσσουν ταχύτητα ή οτι άλλο, ή δεν προσέχουν, ή είναι μεθυσμένοι όταν οδηγούν, ή οτι άλλο.
Πάντως, το θέμα είναι ότι ο Θεός παραχωρεί τελικά να γίνει ένα δυστύχημα. γιατί εκείνος ξέρει πόσες φορές όμως είμαι θα υπεύθυνοι εμείς αυτόν τον ατύχημά του και ούτω καθεξής Ζητάς να μπεις σε μια σχολή και να πάρεις πτυχίο Και όμως αυτό να γίνει αιτία καταστροφής σου Αυτό το πτυχίο το οποίο θα έχεις πάρει Γιατί, τι θα σου πω, πόσα πράγματα βλέπουμε Τα βλέπουμε εκ των υστέρων Κι όμως κάποτε ζητούσες επίμονα να επιτύχεις κάτι Να γίνεις πλούσιος, να γίνεις επιστήμον Να γίνεις τούτο ή εκείνο Και αυτό να γίνει καταστροφή σου Στο δίνει ο Θεός Στο δίνει γιατί επιμένεις.
Να πω και κάτι ακόμα.
Παρα πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας δεν κάνουν παιδιά.
Όπως σε κάθε εποχή.
Και σήμερα.
Ίσως περισσότερο σήμερα.
Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν παιδιά.
Δεν είναι δυστύγημα.
Ούτε κακό. Δεν κοροϊδεύω, ούτε ειρωνεύομαι.
Λέω αλήθεια.
Δεν είναι δυστύχημα.
Εσύ σώνη και καλά εκβιάζεις τα πράγματα.
Να αποκτήσεις παιδί. Πολλές φορές με ρωτάτε να το κάνω, δηλαδή εκβιασμός της φύσεως.
Τι να σας πω, πώς θα φωτίσει ο Θεός.
Γιατί πολλές φορές ο άλλος θέλει να βγει από μερικά άσχημα ψυχολογικά του.
Να μην αισθάνεται άσχημα μια γυναίκα γιατί δεν είναι μητέρα και τα γνωστά εκείνα τα οποία αιώνες απεισχόλησαν τους ανθρώπους, όπως θέλετε. Και το παιδί γίνεται.
Και το παιδί αυτό, σας είπα, εκβιάζοντας πολλές φορές την φύση, το παιδί αυτό να γίνει ένας τύραννος για τους γονείς του.
Κι άμα ερωτούσαμε, θα ήθελες αυτό το παιδί να έχει γεννηθεί, κι όμως κάποτε παρακαλούσες οπωσδήποτε να σου δώσει ο Θεός ένα παιδί, σου το έδωσε.
Πρόσεξε, σου το έδωσε κατά παραχώρηση, γιατί επέμενες. Και τώρα τι να γίνει Τώρα ποιήσωμε την ανάγκη φιλοτιμία Δεν μπορείς να τα αλλάξεις τα πράγματα Τι θα κάνεις Τώρα θα κάνεις υπομονή Πολύ είναι υπομονή Και θα χρησιμοποιήσεις Το καταπαραχώρηση θέλημα του Κυρίου Σαν υλικό για την αγιότητα Αυτά αγαπητοί μου Για αυτό το χωρίον που αναλύσαμε Είδατε ήταν αρκετά πλούσιο Και τώρα ποιήσωμε Μετά από τον στίχο των δέκατων τέταρτων που αναλύσαμε, πηγαίνουμε στον δέκατον έβδομον.
Θα δείτε στην παλαιά σας Διαθήκη ότι οι στίχοι 15 και 16 λείπουν.
Αυτοί οι δύο στίχοι λείπουν τουλάχιστον από το ελληνικό κείμενο.
Υπάρχουν στην Βουλγάτα δηλαδή στην κοινή, τη λατινική την κοινή, λέγεται βουλγάτα και στην Συριακή μετάφραση της Παλαιάς Διεθήκης. Πάντως, είναι στίχοι από το περιθώριο.
Ήταν κάποιο σχόλιο στο περιθώριο και ο αντιγραφεύς έβαλε τον σχολιασμό μέσα στο κείμενο.
Γι’ αυτό πηγαίνουμε στον στίχο 17.
Δηλαδή, αφήνουμε αυτούς τους στίχους, δεν μας ενδιαφέρουν.
Δόσης Κυρίου παραμένει η ευσεβαίση. και η ευδοκία αυτού εις τον αιώνα ευωδοθήσεται».
Δηλαδή, ό,τι δίνει ο Κύριος στους ευσεβείς παραμένει μόνιμα και η ευαρέσκεια του θα φέρει παντοτιμή ευτυχία σ’ αυτούς. Βέβαια μόλις το ακούσατε θα λέγατε αμέσως, θα είχατε τις ενστάσεις σας ότι παραμένει μόνιμα ό,τι δίνει ο Κύριος.
Ναι, αν το δίνει ο Κύριος παραμένει μόνιμα στους ευσαιδείς.
Αν ο Κύριος το πάρει, θέλει να το πάρει.
Όπως η ευτυχία στον Ιώβ ήταν μόνιμη, γιατί ο Ιώβ ήταν άνθρωπος της αγάπης του Θεού. Αν για μια στιγμή παρεχώρησε ο Θεός ο Ιώβ να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση όμως κατόπιν όταν έγινε υγιής απέκτησε πάλι δέκα παιδιά όπως και τα πρώτα, όχι βέβαια τα πρώτα αλλά απέκτησε νέα παιδιά ίσου αριθμού και απέκτησε πολλαπλάσια άγαδα. Όταν ο Θεός θέλει, το αγαθόν μένει, η αγαθή δόσης μένει σπίστον ευσαιβεί, όταν ο Θεός θέλει.
Όταν ο Θεός δεν θέλει, σε ειδικές περιπτώσεις, είναι γιατί εκείνος έτσι το κρίνει, σας είπα, όπως η περίπτωση του Αδάμ.
Πρότυπα, πρότυπα. Σε αυτήν την θέση αυτού του χωρίου ότι ο Θεός δίνει μένει μόνιμο είναι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ.
Γι’ αυτό στην ακολουθία του γάμου υπάρχει η εξής θέσης.
Μεγαλύνθητη θέση. νυμφίαι ως ο Αβραάμ, και ευλογήθητη ως ο Ισαάκ, και πληθύνθητη ως ο Ιακώβ.
Γιατί αναφέρει τα τρία αυτά πρόσωπα, τα οποία επανειλημμένως αναφέρονται στην ακολουθία του γάμου.
Εγώ πήρα μόνο ένα σημείο φυσικά. Γιατί ο Αβραάμ, όταν λέει μεγαλή θητή νυμφία, γαμπρέ, όπως ο Αβραάμ, γιατί ο Αβραάμ αποτελεί πρότυπον πατριαρχικής μεγαλοσύνης και μεγαλοπρεπίας.
Ο Αβραάμ ήταν υψηλός, σοβαρός, ωραίος άνθρωπος, σοβαρός με την κυρία σημασία της λέξεως, Δηλαδή δεν ήταν ανόητος, όχι αγέλαστος, όταν είμαι σοβαρός είμαι αγέλαστος, ήταν δηλαδή μεγαλοπρεπής.
Αυτός ήταν ο Αβραάμ. Δηλαδή και στην εξωτερική του και την εσωτερική του κατάσταση ήτανε μεγαλοπρεπείς ο Αβραάμ.
Ήξερα να στέκεται απέναντι στον Θεό, τον μεγαλοπρεπεί Θεό.
Και όταν ο Θεός μιλάει με τους ανθρώπους τους κάνει και αυτούς μεγαλοπρεπείς.
Ακόμα, ο Ισαάκ είναι γνωστό ότι έκανε μόνο δύο παιδιά, τον Ισαάφ και τον Ιαγώφ. Είναι όμως πρότυπον ευλογίας υλικών αγαθών.
Και τέλος ο Ιακώβ είναι πρότυπον ευλογίας στην πολυτεχνία.
Έκανε 12 παιδιά ο Ιακώβ. Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ευχόμεθα έχοντας αυτά τα πρότυπα ο Νυμφίε να σταθείς θα λέγαμε μεγαλοπρεπής να έχεις μια μεγαλοσύνη επάνω σ’ Αντωναβραμ να έχεις την ευλογία των υλικών αγαθών όπως ο Ισακ και την ευλογία της τεκνοποιίας, τεκνογονίας όπως ο Ιακώβου.
Εδώ βλέπουμε το εξής Στο χωρίο που σας διάβασα λέει «Δώσεις Κυρίου παραμένει ευσεβέση».
Οι δώσεις, δώσεις τα πει δώρον.
Αυτό που δίνει το δώσιμο.
Αυτό που το λέει δώσοφος Ιράχ δεν είναι μόνο στα υλικά αγαθά, αλλά είναι… Με τη στιγμή σημασία εννοώ υλικά αγαθά, έχει μια ευρυτέρα έννοια.
Είναι και στην ευλογία των απογόνων, όπως είναι η τεκνογονία, όπως είναι η καλλιτεκνία και πολλά άλλα πράγματα, όπως είναι η υγεία των μελών, η νοσηρότητα να μην υπάρχει και λοιπά και λοιπά, η μακροημέρευση αν θέλετε.
Όλα αυτά είναι οι δόσεις του Κυρίου. Το δώρο του Θεού.
Και μάλιστα μια που τα έφερα και αναφέρονται αυτά στην ακολουθία του γάμου, καταρχάς είναι η τεκνογονία, αν ο Θεός θέλει να τη δώσει, θα τη δώσει.
Μετά είναι η καλλιτεκνία.
Καλλιτεκνία.
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξη καλλιτεκνία θα πει το καλοφτιαγμένο παιδί, το ομορφό παιδό. Να έχει συμμετρικά μέλη, αν ανοίξετε ένα λεξικό, αυτό θα βρείτε, είναι το καλοφτιαγμένο παιδί, το μορφόπαιδο.
Είτε αγόρι είναι, είτε κορίτσι είναι.
Αλλά καλοφτιαγμένο όμως τώρα εδώ, όταν λένε στην ακολουθία του γάμου, εννοούμε τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα.
Διότι βλέπετε ότι ο καλοφτιαγμένος άνθρωπος είναι θέλημα του Θεού. Όταν κάποτε τα πράγματα δεν πάνε καλά είναι κατά παραχώρηση του Θεού.
Πάλι θα επαναλάβω ότι είπε ο προηγουμένος.
Το κατά παραχώρηση θέλημα είναι υλικό για αγιότητα. Να το καταλάβουμε καλά καλά.
Να μην διαμαρτυρώνουμε.
Ακόμα είναι η υγεία σας είπα τον Μελό να μην υπάρχει μια νοσηρότητα μέσα στο σπίτι μας και ακόμη να υπάρχει μια μακροημέρευση διότι να μην πεθαίνουνε γρήγορα οι άνθρωποι, να μην μας πεθάνουν τα παιδιά μας ή να μην πεθάνουν οι γονείς πριν τα παιδιά τους μεγαλώσουν.
Όλα αυτά είναι οι δόσεις του Κυρίου. Και όλα αυτά αναφέρονται μέσα εις τον γάμο, στην ακολουθία του γάμου, γιατί θα λέγαμε ποια είναι η αξία των υλικών αγαθών, των υλικών δηλαδή θα να είναι οι αποθήκες μου γεμάτες, όταν υπάρχει νοσηρότης και υπάρχει και πρόορος θάνατος, τότε την μπορώ να απολαύσω πια.
Ακόμη είναι και τα υλικά αγαθά ό,τι λέει η λέξη. Δηλαδή, οι αποθήκες μου να είναι γεμάτες, οι αποθήκες μου, οι τσέπες μου να είναι γεμάτες.
Γι’ αυτό πάλι λέμε στην ακολουθία του γάμου, έμπλησον τους οίκους αυτών, έμπλησον να γεμίσεις τις αποθήκες των, γέμισε τα σπίτια αυτών, έτσι, τους οίκους αυτών.
Αυτών ποιον αυτών, αυτών που παντρεύονται. σύτου, ίνου και ελέου και πάσης αγαθοσύνης ή να μεταδιδώσει και της χρειερέχουση, να έχουν όλη την επάρκεια των αγαθών και ακόμη την δυνατότητα να δίνουν και εις τους πτώχους.
Βλέπετε λοιπόν ότι και τα υλικά αγαθά δεν είναι έξω από το θέλημα του Θεού.
Αυτή την έννοια έχει αγαπητοί μου και η ακολουθία. Προσέξτε! Της αρτοκλασίας.
Όταν κάνουμε αρτοκλασία, είναι χαρακτηριστικό ότι ζητάμε τον πλούτο των υλικών αγαθών.
Πλήθυνον, λέει, έχουμε μπροστά μας αντιπροσωπευτικά κάποια ψωμιά, πέντε άρτους, έχουμε το λάδι, το κρασί, που είναι αντιπροσωπευτικά λάδι και ψωμί, είναι εκείνα που τρέχουν τον άνθρωπο και το κρασί εκείνο που τέρπει τον άνθρωπο.
Συνεπώς, όχι μόνο να φάνε, αλλά και να τέρπονται, υπάρχει το όριον της τέρψεως, το νόμιμο, αλλιώς τι θα βάζουμε το κρασί, να το ευλογήσει ο Θεός. Και όχι όμως μόνο η περίπτωση να φάνε, αλλά ζητείται ακόμη και η περίπτωση να μπορέσουν οι άνθρωποι αυτοί να πάρουν και αγιασμόν. Όχι μόνο κάτι που θα είναι εξωτερικό, να έχουμε τις αποθήκες μας άφθονες που η ακολουθία της αρτοπλασίας θα έδινε τον τρόπο να πολλαπλασιαστούν τα αγαθά μας, όχι, αλλά είναι και ο αγιασμός.
Γι’ αυτό ακούστε τι λέμε, μετά από αυτό το «ευλόγησον και τους άρτους τούτους των σύτων» και εδώ πάλι, σύτων, των ίνων και των έλαιων και πλήθυνων αυτά, Θα τα πληθύνεις αυτά.
Θα τα πληθύνεις.
Δεν έχουν μεταφορική σημασία, πραγματική.
Τι λέει αμέσως μετά στην ευχή.
Και τους εξ αυτών, εξ αυτών των άρτων δηλαδή, που ευλογούνται τώρα, μεταλαμβάνοντας πιστούς δούλους σου, αγίασον.
Εκείνοι που θα πάρουν τώρα το κομματάκι το ψωμί αυτό, από αυτούς τους άρτους και θα το φάνε, αυτούς να τους αγιάσεις.
Βλέπετε λοιπόν ότι δεν είναι μόνο τα αγαθά, αγαθά έτσι πως να ζήσουμε αλλά να έχουμε και να επιτύχουμε και τη σωτηρία μας και τον αγιασμό μας όλα αυτά φυσικά ισχύουν πάντοτε για τους ευσεβείς όχι για τους ασεβείς ανθρώπους Παρά τα αυτά είναι αγαθά που ανήκουν θα λέγαμε περισσότερο εις τον χώρο της Παλαιάς Διεθήκης παρά εις τον χώρο της Καινής Διεθήκης.
Διότι εις τον χώρο της Καινής Διεθήκης υπάρχουν δυο άλλα στοιχεία και αυτά αναφέρονται μέσα στην ακολουθία του γάμου είναι το μαρτυρικών και το σταυρικών. Πού το βλέπουμε, κύριο Δωτροπάριο, που λέμε «Άγιοι μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες», από πού κι ως πού αναφέραμε το Δωτροπάριο των Αγίων Μαρτύρων.
Ακριβώς για να δείξουμε ότι πρέπει, όχι ότι ο γάμος μόνο είναι ένα μαρτύριο, αλλά και διότι πρέπει να είναι μαρτύριο. Και τούτο διότι το μαρτυρικό στοιχείο πρέπει να μπει μέσα στη ζωή των νεονύμφων.
Γιατί, πού είναι θεμελιωμένος ο γάμος των νεονύμφων, στο Ευαγγέλιο.
Το Ευαγγέλιο το έχουμε παρόν, πάνω στο τραπεζάκι. Που σημαίνει εκεί ο νεόνυμβη θεμελιώνεται τον γάμο σας.
Συνεπώς το μαρτυρικό στοιχείο θα μπει με την έννοια του μαρτυρίου.
Και το μαρτύριο είναι ότι το Ευαγγέλιο είναι μαρτυρικών, ασκητικών.
Είναι όμως και σταυρικών.