Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας.
Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.
Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα μπρος.
Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να πάνε ταχύτατα και μακριά.
Ας είναι το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη για χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό
Kahlil Gibran
