Εκδόσεις Εστία, 2020
Σελ. 123
Επτά ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας και η αδιάκοπη πάλη τους με την πνιγερή καθημερινότητα.
Οι τίτλοι των Διηγημάτων: Πώς πάνε τα πράγματα, Λένικα, Το παιδί που στέκεται εκεί, Οριγκάμι, Ο μεγάλος ουρανός, Τα δώρα των ανθρώπων, Η δική μου μέρα.
Χωράμε στον ίδιο κόσμο; τι ακριβώς πενθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, γιατί ζήσαμε σαν να σηκώναμε όλο το βάρος του κόσμου, καμιά ζωή δεν είναι εύκολη, καμιά νίκη μόνιμη, καμιά ήττα οριστική, τα φιλιά που δώσαμε και τα σώματα που κρατήσαμε στην αγκαλιά μας, κι όλες οι φωνές που πνίγηκαν μέσα μας κι όσες μπορέσαμε να εκφράσουμε, όλα στο τέλος γίνονται σιωπή, ένα κρεβάτι που πλέει αργά σε μια ήρεμη ακύμαντη θάλασσα, τη νύχτα, καθένας μαζεύει τις δικές του διαψεύσεις, για κανέναν δεν είναι περίπατος η ζωή, το ερωτικό γράμμα του Φραγκίσκου, το ερωτικό σύμπλεγμα τριών ανθρώπων, sex drugs and poetry, να ζεις τη ζωή ενός άλλου και να θέλεις να τραβήξεις και τους υπόλοιπους στην προσωπική σου δυστυχία, αυτός ήταν πάντα ο κανόνας των κλειστών τόπων, ο θάνατος της σκυλίτσας Λένικα, που η δική της αγάπη τους στήριξε όλους στην οικογένεια, που πάντα υπάρχει ο άνθρωπος που θα σε σπρώξει στην πιο βαθιά ερωτική οδύνη, σαν να υπάρχει από τη μια ο κόσμος των ανθρώπων, ο κόσμος των ελπίδων και των διεψεύσεων, και από την άλλη να στέκεται μόνη της η ομορφιά -η ανέφελη, άφθαρτη, αιώνια ομορφιά, πίσω από τους έρωτες που χάθηκαν, υπάρχει πάντοτε ο πόθος για την ομορφιά και την αιωνιότητα, καμιά μουσική δεν μας καθησυχάζει γιατί τίποτα καθησυχαστικό δεν υπάρχει στη ζωή, έχει μια γραμμή η καλοσύνη στα χείλη της, οι άνθρωποι δεν βολεύονται ακριβώς στους ρόλους τους, κάθε ταξίδι υπάρχει πάντα ο ασυνείδητος φόβος πως πρόκειται για το τελευταίο, ίσως γι΄ αυτό να είναι διεγερτικά μέρη τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι σταθμοί των τραίνων, γιατί η ζωή σου βρίσκεται σε τροχιά παράδοσης σε χέρια τρίτων, νιώθει μια λίμνη από λύπη στην οποία βουτάει συχνά, οι μνήμες των αισθημάτων, πώς είναι να συνταράσσεσαι από πάθη, να ερωτεύεσαι πρόσωπα, να προδίδεις και να σε προδίδουν…
Μονόλογοι που έχουν εξομολογητικό χαρακτήρα, κάτι σαν αυτοκριτική αποτίμηση της ζωής. Κοινό γνώρισμα των πρωταγωνιστών των διηγημάτων είναι πως εξερευνούν περισσότερο ή λιγότερο φανερές πτυχές του ερωτικού πάθους: τη ζήλια, τη φθορά, την ενοχή, την αμφιβολία, την σαρκική επιθυμία, το τέλος της ερωτικής επιθυμίας, τον ανομολόγητο ή τον ανεπίδοτο έρωτα, την αβάσταχτη οδύνη του χωρισμού ή την έξαψη μιας απροσδόκητης γνωριμίας.
Υπνοβατώντας, στα όρια της κατάρρευσης, τόσο οι άντρες με τις σπαταλημένες ζωές όσο και, κυρίως, οι γυναίκες με τον καταπιεσμένο ερωτισμό σέρνουν τα δύσθυμα βήματά τους μηρυκάζοντας τις αναμνήσεις τους, πορεύονται μόνοι ξαναζώντας σχεδόν μαζοχιστικά τα τραύματά τους. Οι χαρακτήρες των διηγημάτων ασταθείς και ευάλωτοι χάνουν το παιχνίδι της ζωής. Ζουν συνέχεια την ήττα, την ενοχή, τα αδιέξοδα, την αυταπάτη, την ματαίωση, την ερωτική διάψευση, το απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης. Υπερευαίσθητοι οι αφηγητές σε χρώματα, εικόνες και μυρωδιές που αναδεύουν τη μνήμη τους, αδυνατούν να γευτούν την ίδια τη ζωή και να διασχίζουν την απόσταση που τους χωρίζει από τον «άλλο», ακόμα και αν παρεμβάλλεται μόνο ένα τζάμι ή ένας καθρέφτης…
Ομόκεντρα διηγήματα, σε ορίζοντα καλοκαιρινό, για τον τρόπο των ανθρώπων, για την αμηχανία ή την αδυναμία τους να απαντήσουν πειστικά στην ερώτηση “πώς πάνε τα πράγματα”.
Κείμενα μικρά αλλά μεγάλης εσωτερικής έντασης, που εστιάζουν στο απλό και στο αλλότριο. Ιστορίες ακαριαίες που έγιναν, ή θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Κείμενα ποιητικά και ενδοσκοπικά. Επτά ιστορίες με υπόγειες διασυνδέσεις. Διηγήματα σπάνιας αρτιότητας. Κοφτός λόγος, σύντομος, περιεκτικός. Διαβάστε το.
O Θάνος Κάππας γεννήθηκε το 1962 και έμεινε στην Αμφιλοχία ως τα δέκα του χρόνια – έκτοτε ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή της Θεσσαλονίκης. Το 2003 δημιούργησε το μπλογκ «vitamoderna», ενώ κατά την περίοδο 2004-2008 διατηρούσε την ομώνυμη στήλη στην Athensvoice. Κείμενα και βιβλιοκριτικές του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά (Δέκατα, Εντευκτήριο, Μπαχάρ, Καθημερινή κ.ά.) καθώς και στη διαδικτυακή πύλη bookpress.gr. Το θεατρικό του κείμενο «Δίκτυο 4» παρουσιάστηκε στον Φούρνο σε σκηνοθεσία Μελίνας Σάρδη. Εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για περίπου εικοσιπέντε χρόνια. Από τις εκδόσεις Εστία μόλις κυκλοφόρησε και η δεύτερη συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου του, «Πικρούτσικα Πικρούτσικα», με την προσθήκη νέων διηγημάτων.
Τραχανάς Κώστας
