Ποίηση σε μορφή Τάνκα
Εκδόσεις Άλφα πι, 2020
Σελ. 37
Βρέχει εντός μου.
Συννεφιά στην ψυχή μου
και καταιγίδα.
Μα ουράνιο τόξο
μου ‘πε πως θα ‘ρθεις ξανά.
Μα τι άδικο,
η μορφή σου στη λήθη
κι η φυγή σου ν’ ανθίζει
σε λιβάδια θλιμμένα!
Έρωτας κι αυτός.
Έρωτας παντοτινός,
ανεκπλήρωτος,
μα τόσο αληθινός.
Και πόσο υπέροχος!
Ποίηση είναι το αίμα της αλήθειας. Ποίηση είναι στιγμές αυτοχειρίας κι ανάσταση μαζί. Το ίδιο και ο έρωτας. Ποίηση της οδύνης του σώματος, της καρδιάς, ολόκληρης της ύπαρξης που ανατείνεται να καταργήσει τον χρόνο και την απόσταση. Η ποίηση προκαλεί τα όνειρα να υπάρξουν, να γίνουν πράξη.
Λέξεις περάσματα. Για να βγεις από το αδιέξοδο. Λέξεις που βοήθησαν την ποιήτρια Στέλλα Πετρίδου, να διαστείλει την ψυχή της, να απομαγνητίσει τη σιωπή, για να μπορέσει να διασχίσει η ηρωίδα της, θάλασσες και αβύσσους, που την χωρίζουν από την αγάπη της.
Αγάπη είναι ο Έρωτας, αλλά ο ανιδιοτελής έρωτας, ο έρωτας που προσφέρει, καλωσορίζει και δέχεται. Όταν άστρα και φωτεινά σώματα συναντιούνται και ορισμένες μάλιστα φορές συγκρούονται στα ουράνια, είναι Έρωτας! Όταν στην αρχή της άνοιξης ο χυμός φουσκώνει την καρδιά του δέντρου, είναι Έρωτας! Όταν δύο πλάσματα βρίσκονται κι αγκαλιάζονται, για μια ώρα ή για μια ζωή, είναι πάντα Έρωτας! Πόσο θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτόν! Ο Έρωτας βρίσκεται πάντα στον αέρα θέλει να πει ότι έχει την εξουσία να ελαφραίνει αυτό που βαραίνει τον άνθρωπο, κάνοντας πιο ανάλαφρη την καρδιά εκείνου που αγαπάει κι εκείνου που αγαπιέται.
Είσαι αγάπη.
Θα ‘σαι πάντα αγάπη
και πυξίδα μου,
ένα θαύμα εντός μου,
γνώριμη διαδρομή.
Δαρμένη σκέψη,
εγκαταλελειμμένη,
παρανοϊκή,
ριγείς στον έρωτα, λες,
μα ο έρωτας δε ζει.
Ο έρωτας ”παίζει” σαν μικρό παιδί με τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτή η γλύκα και η αθωότητα που εκπέμπει αιχμαλωτίζει τους πάντες στο διάβα του. Όλοι κι όλες στέκουν ανήμποροι μπροστά του. Ακόμα κι αν προσπαθήσουν να του αντισταθούν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Σαν άλλος κουρσάρος ο έρωτας θα αλωνίσει τις θάλασσες των ψυχών τους, μόνο που θα αφήσει ως πολύτιμο λάφυρο αυτό το υπέρτατο συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που συνδέεται με την απόλυτη χαρά και τον απόλυτο πόνο την ίδια στιγμή. Γιατί δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις στον έρωτα. Είναι όλα ή τίποτα.
«Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι» λέει στη «Μαρία Νεφέλη» ο Ο. Ελύτης.
Η λογοτεχνία και πιο συγκεκριμένα η ποίηση είναι η πιο κατάλληλη για να μιλήσει για τα συναισθήματα που γεννιόνται μέσα στις ψυχές μας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος πιο ταιριαστός τρόπος έκφρασης αυτών. Η ποίηση μοιάζει σαν μία αγκαλιά που εκεί μέσα συνυπάρχουν αρμονικά όλα τα συναισθήματα και όταν ανοίξει διάπλατα τα χέρια της, αυτά θα ξεχυθούν σαν τα ορμητικά νερά ενός χειμάρρου, πλημυρίζοντάς μας είτε με ευτυχία και έρωτα, είτε με πόνο και θλίψη.
Η Στέλλα Πετρίδου μέσω των ποιημάτων της σε μορφή τάνγκα, καταπιάνεται με ένα επώδυνο και δύσκολο ζήτημα, που δεν είναι άλλο από την απώλεια και την φυγή σε ξένη γη, ενός αγαπημένου.
Η ποίησή της είναι ένας τραγικός μονόλογος μιας ερωτευμένης ηρωίδας, μια έκκληση επιστροφής.
Η ποίησή της είναι μια κραυγή αγωνίας να μη προδοθεί, μια κραυγή για γρήγορη επιστροφή, πόνος διπλός επειδή της λείπει η γλυκιά της αγάπη, η φλόγα της, η πυξίδα της, το γλυκό της καλοκαίρι, ζητάει βοήθεια να μην την ξεχάσει, στα συντρίμμια του πόθου γίνεται λέξη, δεν αντέχει άλλο την μοναξιά, γεννήθηκε για αυτόν και πεθαίνει μακριά του, ήταν η βασίλισσά του και ήταν ο βασιλιάς της, θυμάται μια γιορτή στο μικρό ακρογιάλι μια Αυγουστιάτικη μέθη, ήταν δυο σαν ένα, έγινε κύμα μανιασμένο στα βράχια να καρφώνεται, τον ψάχνει ακόμα και στη βροχή και στο χώμα, ήταν υπηρέτης της καρδιάς του, ήταν η ανοιχτή της πληγή, ήταν το χιονισμένο μακρινό ακρογιάλι, έχασε τη ζεστή του αγκαλιά, η καρδιά της ξέχασε πια να αγαπάει, περνούσαν ένας ένας οι μήνες και αυτή ήταν ορφανή, η επιστροφή του αδιάκοπα αργοπορεί, αδιάκοπα αναβάλλεται, τα ξανασμιξίματα δεν είναι πάντα εύκολα, αυτή θα τον προσμένει όμως να γεμίσει ζωή τη σιωπή τους…
Η Στέλλα Πετρίδου, αποδομεί και επανελέγχει κλασικούς μύθους, ερωτικές απώλειες που πολλαπλασιάζουν τη θλίψη των καιρών. Μνήμη-παρελθόν και παρόν σε διάλογο που οδηγεί σε αναστοχασμό και στην ουσία σηματοδοτεί την αρχή της ωρίμανσης. Η ποίηση θεματοποιώντας τα τραύματα -το υπόλοιπο που αφήνει το τραύμα της απώλειας- λειτουργεί ως πράξη συμφιλίωσης με αυτά.
Στην ποιητική συλλογή «Αύγουστος», η δυαδικότητα είναι παρούσα, είτε ως έρωτας είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή, διαρκώς και εναργέστατα, συναγωνίζεται σχεδόν την έννοια «ο Άλλος ως Εαυτός» που υπενθυμίζεται με ποικίλους τρόπους τείνοντας σε μια ιδιαίτερη πληθυντικότητα που την επιτείνει η μορφολογική πολλαπλότητα της ενιαίας αυτής σύνθεσης.
Απολογισμοί, ζωής, ερώτων, αισθημάτων, αισθήσεων, έτσι όπως διυλίζονται από τη μνήμη και μετασχηματίζονται σε κάτι άλλο, αιώνιο ίσως, που ερωτοτροπεί με την αθανασία. Απολογισμοί ζωής είναι τα ποιήματα της Στέλλας Πετρίδου. Ο ερωτικός πόνος ως μια ιδιότυπη πηγή και μήτρα γραφής αποκαλύπτεται ξεκάθαρος, ενώ τα ψυχικά τραύματα κατονομάζονται ευθαρσώς, η μοναξιά θάλλει και κραυγάζει χαμηλόφωνα παντού, η θάλασσα, ως σύμβολο πλούσιου συναισθηματικού κόσμου, πρωταγωνιστεί σε πολλές σελίδες, ενώ οι τέσσερις εποχές του χρόνου και οι μήνες καθιστούν αισθητή την παρουσία τους σε αρκετές σελίδες. Ένα σημαντικό και ιδιαίτερο leit-motiv είναι το μαγεμένο καλοκαίρι και ο Αύγουστος, που διαπνέει όλο το ποιητικό τοπίο.
Γραφή μεστή, γλώσσα εκπληκτικής ακρίβειας και λιτού λυρισμού. Η ποιήτρια, δεινή χρήστρια της ελληνικής γλώσσας, δίνει άρτια και καλογραμμένα ποιήματα -μπονσάϊ στους αναγνώστες.
Ποιήματα γραμμένα σε απλό, ελεύθερο και λιτό στίχο που την ίδια στιγμή μοιάζουν σαν τα ορμητικά νερά ενός ποταμού που θα μας παρασύρουν στο διάβα τους.
Μία συλλογή ποιημάτων που με άγγιξε βαθύτατα και θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη και την ψυχή μου. Μια από τις ωραιότερες ανοίξεις της ελληνικής ποίησης.
Η Στέλλα Πετρίδου κατάγεται από το Σκουτάρο της Λέσβου, όπου κι έζησε μέχρι την ενηλικίωσή της. Είναι απόφοιτος της σχολής Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και της σχολής Δ.Υ.Λ.Σ. Σήμερα είναι εν ενεργεία Αξιωματικός Λ.Σ. και μητέρα τριών παιδιών. Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, την οποία προσπαθεί να παντρέψει αρμονικά με τη μελωδία δημιουργώντας όμορφα τραγούδια. Για το σκοπό αυτό κι έχει συνεργαστεί με αξιόλογους μουσικούς έως τώρα, ενώ το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας το παρουσιάζει στα μουσικά άλμπουμ, τα οποία και συνοδεύει ως ένθετα των ποιητικών συλλογών της. Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται επίσης σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες (είκοσι έξι στον αριθμό έως σήμερα), σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ για το έργο της, μουσικό και ποιητικό, έχει κατά καιρούς βραβευθεί και διακριθεί σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς (πάνω από εξήντα φορές). Τελευταία ασχολείται και με το μυθιστόρημα. Είναι τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Συγγραφικό Έργο της Στέλλας Πετρίδου:
1. «Μίλα μου γι’ αγάπη», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2015 (Δύο φορές βραβευμένη πανελλαδικά).
2. «Αποχωρισμός», ποιητική συλλογή και τραγούδι, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016 (Βραβευμένη πανελλαδικά με Αριστείο).
3. «Προσφυγιά», ποιητική συλλογή και τραγούδι, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016 (Βραβευμένη πανελλαδικά με Αριστείο).
4. «Θάλασσα κι Ουρανός», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 10 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017 (Πέντε φορές βραβευμένη πανελλαδικά).
5. «Ο Καιρός», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 5 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017 (Δύο φορές βραβευμένη πανελλαδικά).
6. «Έρωτας είναι», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 12 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2018 (Τρεις φορές βραβευμένη πανελλαδικά).
7. «Ανυπόταχτες σκέψεις», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2019 (Δύο φορές βραβευμένη πανελλαδικά).
8. «Η αγάπη μπορεί», μυθιστόρημα και τραγούδι, εκδόσεις Ελκυστής, Θεσσαλονίκη 2019 (Δύο φορές βραβευμένο πανελλαδικά).
Τραχανάς Κώστας
