Ένα μεγάλο κουνούπι ζουζουνίζει πάνω απ τα κεφάλια μας:
«Η Αθήνα παρουσιάζει όψιν θλιβεράν…»
Κόβει βόλτες πάνω απ τις ταράτσες,
πάνω απ’ τα αναποδογυρισμένα λεωφορεία
με τις μεγάλες διαφημιστικές επιγραφές:
«ο θαυμαστός κόσμος των ζώων!»
Το μεγάλο κουνούπι
σαν να κουβαλάει όλες τις αρρώστιες του κόσμου
πότε – πότε λαμπίζει στον ήλιο.
«Η πόλις θυμίζει Δεκεμβριανά…»
Ζουζουνίζει το κουνούπι
βγαλμένο από τα μόνιμα μολυσμένα έλη
περνάει ξυστά τις ταράτσες, τις βεράντες,
φαίνεται το κεφάλι του οπερατέρ
που παίρνει υλικό για την τηλεόραση.
«Εικόνα βανδαλισμών, καταστροφή ξένης περιουσίας!»
Αυτή η φράση θα βάλει κάποια τάξη.
Περιουσία.
Ιδιοκτησία.
Το κουνούπι πηγαινοέρχεται.
Κι ο ήλιος δεν κάνει τίποτα!
Θα πεις, τι μπορεί να κάνει ο ήλιος;
(Μα θα μπορούσε να κάψει δυνατά
να πάρει φωτιά το κουνούπι να γκρεμιστεί
να μη γυρίζει πάνω απ την αγρύπνια μας!)
«Η πόλις εισέρχεται εις την συνήθη ζωήν και κίνησιν…»
Το κουνούπι χάνεται στον ήλιο…
«Μην ξεχάσεις να φωνάξεις τον τζαμά».
«Τα αίματα βγαίνουν με νερό. Να, έτσι…»
«Καλά που είχα παρκάρει το αμάξι μου στους Αμπελοκήπους!»
«Εις ολόκληρον την χώραν απεκατεστάθη η τάξις».
Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής
