Άγιος Γεώργιος (Άη Γιώργης). Βίος
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ανάμεσα στο 275 και στο 285 και θανατώθηκε το 296 ή το 303μ.Χ.
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, γνωστός και ως Άη Γιώργης, είναι ένας μέγας και θαυμαστός αθλητής του Χριστού. Φέρει την προσωνυμία Τροπαιοφόρος διότι, σύμφωνα με μία πηγή, κατατρόπωσε τους διώκτες του ειδωλολάτρες και θριάμβευσε η χριστιανική πίστη στα μάτια των ισχυρών της εποχής του. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ονομάζεται Τροπαιοφόρος για την ανδρεία του και τον ηρωισμό του στις μάχες.
Ο Άγιος Γεώργιος τιμάται ως Μεγαλομάρτυρας, ένας θαυμαστός αθλητής του Χριστού. Το όνομά του έχει ταυτιστεί με τη γενναιότητα, την ανδρεία, και την πίστη στον Χριστό.
Γέννηση, Οικογένεια και Πρώτα Χρόνια
Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία, ανάμεσα στο 275 και στο 285 μ.Χ.. Ήταν γόνος μιας πλούσιας και επιφανούς οικογένειας. Οι γονείς του ήταν οι Γερόντιος και Πολυχρονία. Ο πατέρας του είχε ελληνική καταγωγή και ήταν από την Καππαδοκία. Η μητέρα του ήταν από την Παλαιστίνη και είχε ασπασθεί κρυφά τον Χριστιανισμό, χωρίς τη γνώση του συζύγου της. Φρόντισαν να λάβει σοβαρή μόρφωση στα ονομαστά σχολεία της περιοχής, κάτι που ανέδειξε την ευφυΐα και τους ευγενικούς του τρόπους.
Όταν ο Άγιος ήταν 10 ετών πέθανε ο πατέρας του. Τότε, η μητέρα του τον πήρε στην περιοχή Λύδδα (ή Διόσπολη) της Παλαιστίνης, τη γενέτειρά της, όπου τον μεγάλωσε και τον μόρφωσε, αναθρέφοντάς τον με τις ευαγγελικές αρετές. Μεγάλωσε τον Γεώργιο με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, του ενέπνευσε ακράδαντη πίστη στο Σωτήρα Χριστό, αφοσίωση στη μοναδική χριστιανική διδασκαλία και να βιώνει, να ζει την ευαγγελική ηθική. Ο Γεώργιος ήταν προικισμένος με εύμορφο παρουσιαστικό, ευφυΐα και ευγενικούς τρόπους. Η ομορφιά της ψυχής του και το κλασικό σωματικό του κάλλος συνέθεταν μια σπάνια προσωπικότητα, φωτεινό παράδειγμα και πρότυπο για τους νέους της ευρύτερης περιοχής της Καππαδοκίας.
Στρατιωτική Σταδιοδρομία και Διακρίσεις
Στην ηλικία των 18 ετών, ο Γεώργιος κατατάχτηκε στον ρωμαϊκό στρατό στη Νικομήδεια. Διακρίθηκε από πολύ μικρή ηλικία και ευαρέστησε τους αξιωματικούς του. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, χάρις στα σπάνια προσόντα του, ανέβηκε τη στρατιωτική ιεραρχία. Πήρε τον βαθμό του χιλίαρχου, ή αλλιώς τριβούνου της αυτοκρατορικής φρουράς. Αργότερα ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον έκανε διοικητή με τον τίτλο του κόμη. Φαίνεται πως ανήλθε και στο αξίωμα του στρατηλάτη (επάρχου). Τόσο οι ανώτεροι, όσο και οι υφιστάμενοί του στρατιωτικοί τον εκτιμούσαν και τον θαύμαζαν για τα πνευματικά και σωματικά του χαρίσματα.
Ο Άγιος Γεώργιος με το παράδειγμά του ξεχώριζε από τους ειδωλολάτρες συναδέλφους του. Η αφοσίωσή του στον Χριστό ήταν εμφανής και το ήθος του ενέπνευσε πολλούς συναδέλφους του να ασπαστούν τον Χριστιανισμό. Επίσης δεν παρέλειπε να κάνει ιεραποστολή και κήρυγμα στο πολυπληθές στράτευμα με αποτέλεσμα πλήθος ανδρών του στρατεύματος να ασπασθεί τον Χριστιανισμό.
Το Ιστορικό Πλαίσιο: Οι Διωγμοί του Διοκλητιανού
Την εποχή εκείνη, η βασιλεία του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) σημαδεύτηκε από μια έντονη θρησκομανία και εμπάθεια. Ο Διοκλητιανός, αφού αντιμετώπισε εξωτερικές απειλές, στράφηκε στην αναδιοργάνωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αποφάσισε ότι οι υπήκοοί του θα έπρεπε να τον λατρεύουν ως θεό. Πιστεύοντας ότι ο Χριστιανισμός ήταν η αιτία της παρακμής του κράτους, εξαπέλυσε έναν από τους χειρότερους διωγμούς εναντίον των χριστιανών.
Ο φανατισμός του οδήγησε στην καταστροφή ναών, καύση βιβλίων, εξορία ή βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους πολλών πιστών που δεν πρόδιδαν την πίστη τους. Αρχικά, απομάκρυνε τους Χριστιανούς από τον στρατό και τις δημόσιες υπηρεσίες. Ο φανατικός ειδωλολάτρης αυτοκράτορας θέλησε επίσης να καθαρίσει το στράτευμα από τους χριστιανούς στρατιωτικούς. Έδωσε σαφείς εντολές να εντοπισθούν όλοι οι χριστιανοί του στρατεύματος και να αναγκασθούν να αρνηθούν την πίστη τους, διαφορετικά να εκτελούνται χωρίς έλεος. Αυτός ο μεγάλος διωγμός εξαπολύθηκε περί το 304 μ.Χ..
Ο θεολόγος Καθηγητής Λάμπρος Σκόντζος τονίζει ότι υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις εκείνοι που ώθησαν τον δεισιδαίμονα αυτοκράτορα σε αμείλικτο διωγμό κατά των Χριστιανών ήταν οι σκοτεινοί και αμοραλιστές ιερείς-προφήτες των διαβόητων μαντείων, του Κλαρίου και του Διδυμαίου Απόλλωνα της Μικράς Ασίας. Ο λόγος ήταν ότι με την αύξηση των Χριστιανών, ερήμωναν αυτά τα κέντρα της δεισιδαιμονίας και της απάτης, και οι ιερείς έχαναν τεράστια ποσά, καθώς οι άνθρωποι πια δε ζητούσαν χρησμούς. Έτσι, οι μάντεις διαμήνυσαν στον αυτοκράτορα πως το θέλημα των «θεών» ήταν η ολοκληρωτική εξαφάνιση του Χριστιανισμού και των οπαδών του.
Δημόσια Ομολογία Πίστης και Σύλληψη
Ο Διοκλητιανός έκανε τρεις συνελεύσεις για να οργανώσει τους διωγμούς, στις οποίες μπορούσαν να είναι παρόντες οι αξιωματούχοι. Ο αυτοκράτορας συνεκάλεσε στη Νικομήδεια όλους τους επάρχους της Ανατολής για να τους ανακοινώσει τα διατάγματά του κατά των χριστιανών. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνέλευσης, ο Άγιος Γεώργιος ένιωσε ότι είχε φθάσει η στιγμή να ομολογήσει δημοσίως τον Χριστό. Μοίρασε τα υπάρχοντά του στους πτωχούς και απελευθέρωσε τους δούλους του. Παρουσιάστηκε στην αυλή, στάθηκε στο μέσον της συνέλευσης και πήρε το λόγο. Ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και πήρε θέση ενάντια στον διωγμό των Χριστιανών. Στηλίτευσε τον αυτοκράτορα λέγοντας ότι άδικα σφαγιάζει τους αθώους χριστιανούς.
Ο Διοκλητιανός οργίστηκε και, κατάπληκτος, διέταξε τη σύλληψη του Αγίου Γεωργίου. Έδωσε εντολή στον υπασπιστή του Μαγνέντιο να ανακρίνει τον αυθάδη και τολμητία αξιωματικό. Ο Ρωμαίος αξιωματούχος θαύμασε το παράστημα του Γεωργίου και εκτίμησε τα σπάνια προσόντα του και γι’ αυτό μεταχειρίστηκε όμορφο τρόπο να τον μεταπείσει να απαρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί την ειδωλολατρία. Στις ερωτήσεις του υπασπιστή, ο Άγιος Γεώργιος απάντησε ότι ήταν δούλος του Χριστού, του μόνου αληθινού Θεού, και ότι ήλθε άφοβα να ελέγξει τον αυτοκράτορα εμπιστευόμενος την ακαταμάχητη και ακατανίκητη δύναμη του Θεού του. Φυσικά, με θάρρος και ευγένεια αρνήθηκε να υπακούσει στις προτροπές του Μαγνέντιου να αρνηθεί τον Χριστό.
Όταν συνήλθε από την κατάπληξη ο Διοκλητιανός, φοβούμενος την αναστάτωση της συνέλευσης, πρότεινε στον Γεώργιο τιμές και αξιώματα αν δεχόταν να προσφέρει θυσία στους θεούς της αυτοκρατορίας. Ο Γεώργιος αποκρίθηκε με σθένος: «Η βασιλεία σου ταχέως φθείρεται και αφανίζεται, χωρίς να σου δώσει κανένα όφελος· όσοι όμως προσφέρουν θυσία αινέσεως προς τον Βασιλέα των Ουρανών, θα βασιλεύσουν μαζί Του αιωνίως».
Τα Βασανιστήρια και τα Θαύματα
Στη φυλακή, ο Άγιος Γεώργιος βασανίστηκε για την πίστη του. Υπέμεινε τους πόνους με προσευχή. Το γεγονός ότι αρνήθηκε να υπακούσει εξόργισε τον Ρωμαίο αξιωματούχο, ο οποίος διέταξε να τον βασανίσουν σκληρά. Φανατικοί ειδωλολάτρες στρατιώτες έμπηγαν αιχμηρά αντικείμενα στο κορμί του Γεωργίου. Εκείνος προσεύχονταν, όχι για τη σωτηρία του, αλλά για την μεταστροφή των βασανιστών του. Τότε έγινε το απροσδόκητο: οι βαθιές και επώδυνες πληγές του επουλώνονταν πάραυτα θαυματουργικά.
Στη συνέχεια, ο ηγεμόνας διέταξε τους στρατιώτες της φρουράς να τον λογχίσουν στην κοιλιακή χώρα. Άφθονο αίμα άρχισε να τρέχει. Όμως αμέσως μετά τα πρώτα πλήγματα, οι λόγχες στράβωσαν σαν να ήταν από κερί. Αρχικά, τον έδεσαν ξαπλωμένο ανάσκελα και έβαλαν επάνω του έναν μεγάλο βαρύ λίθο, ή επάνω στο στέρνο του. Έριξαν τότε τον στρατιώτη του Χριστού στη φυλακή με μια βαριά πέτρα δεμένη επάνω στο στέρνο του.
Την επομένη προσήγαγαν εκ νέου ενώπιον του τυράννου τον άγιο, ο οποίος επέδειξε το ίδιο ακλόνητο φρόνημα. Τον έδεσαν τότε σε έναν τροχό, ο οποίος κρεμόταν πάνω από μια σανίδα στην οποία ήταν προσαρμοσμένα μαχαίρια. Ο τροχός είχε περιστρεφόμενα μαχαίρια που έκοβαν τις σάρκες. Κάθε φορά που περιστρεφόταν ο τροχός, τα μαχαίρια κατέκοπταν το σώμα του αγίου. Ξεπερνώντας τον πόνο χάρις στην αγάπη του Θεού που ανέβλυζε άφθονη μέσα του, ο άγιος Γεώργιος δεν έπαυσε να δοξάζει τον Κύριο.
Μια φωνή ακούστηκε τότε εξ ουρανού να λέει: «Μη φοβάσαι, Γεώργιε, είμαι μαζί σου!». Ένας άγγελος κατήλθε, ενδεδυμένος μανδύα λευκό πιο απαστράπτοντα από τον ήλιο. Αυτός ο άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο από τον τροχό και ταυτόχρονα τα τραύματά του θεραπεύτηκαν.
Όταν αυτό έγινε γνωστό, όταν ο Γεώργιος παρουσιάστηκε σώος και αβλαβής ενώπιον του τυράννου, δύο αξιωματικοί της φρουράς, οι στρατηλάτες Ανατόλιος και Πρωτολέων, παρουσιάστηκαν στον Διοκλητιανό μαζί με χίλιους στρατιώτες. Ομολόγησαν τη πίστη τους στον Χριστό μεγαλοφώνως. Ως αποτέλεσμα, ο Διοκλητιανός διέταξε τη θανάτωσή τους. Αποκεφαλίστηκαν επί τόπου. Η μνήμη τους τιμάται στις 23 Απριλίου.
Ο Διοκλητιανός διέταξε τότε να φτιάξουν μια στέρνα, να τη γεμίσουν με ασβέστη και να κλείσουν εκεί τον Άγιο Γεώργιο για τρεις ημέρες. Ο σκοπός ήταν να λιώσει όλο το σώμα του αγίου και να μη μείνει ούτε ένα οστό. Όταν άνοιξαν τη στέρνα, αντί να βρουν το σώμα του Αγίου καμένο και διαλυμένο, τον βρήκαν όρθιο να προσεύχεται. Ο άγιος εξήλθε μετά από τρεις ημέρες ανέπαφος, όπως οι Τρεις Παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνας.
Ο λαός αναγνώρισε το θαύμα. Το πλήθος τον επευφημούσε φωνάζοντας: «Μέγας ο Θεός του Γεωργίου!». Αλλά ο αυτοκράτορας θεώρησε ότι ήταν κάποιου είδους μαγεία. Ο Άγιος Γεώργιος του απάντησε ότι αυτό δεν ήταν μαγεία ή αγυρτεία, αλλά αποτέλεσμα της θείας χάρης.
Αναίσθητος μπροστά σε όλες αυτές τις εκφάνσεις της εκπληκτικής δυνάμεως του Χριστού, ο Διοκλητιανός διέταξε τότε να πυρακτώσουν μεγάλα σιδερένια παπούτσια, υποδήματα που είχαν στο εσωτερικό τους πυρακτωμένα καρφιά. Υποχρέωσαν τον Άγιο να περπατήσει φορώντας τα. Ο Άγιος Γεώργιος περπατούσε και προσευχόταν χωρίς να παθαίνει τίποτα. «Τρέχα, Γεώργιε, προς τον ποθητό σου Κύριο!» φώναξε ο άγιος επικαλούμενος τη βοήθεια του Χριστού. Και για μια ακόμη φορά παρουσιάστηκε ενώπιον του Διοκλητιανού σώος, ακτινοβολώντας χάρη Ουρανού.
Βλέποντας τα νέα θαύματα του Αγίου, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός συνέχισε να πιστεύει ότι ήταν αποτέλεσμα μαγείας και κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο. Αυτός έφερε δύο αγγεία με ισχυρά δηλητήρια. Ο αυτοκράτορας διέταξε τον Γεώργιο να τα πιει. Ο Άγιος έκανε την προσευχή του, ήπιε τα δηλητήρια και δεν έπαθε τίποτα. Με τη δύναμη του Θεού, ο Γεώργιος διατηρήθηκε αβλαβής και άτρωτος από το δηλητήριο.
Καθώς ο Αθανάσιος και οι ομότεχνοί του εξακολουθούσαν να μην πιστεύουν και νόμιζαν ότι ο Γεώργιος χρησιμοποιούσε κάποιο μαγικό τέχνασμα, του ζήτησαν να αναστήσει έναν νεκρό για να αποδειχθεί περίτρανα η δύναμη του Θεού του. Εκεί κοντά βρισκόταν ένας ειδωλολατρικός τάφος. Ο άγιος πράγματι ανέστησε τον νεκρό που είχε ταφεί εκεί πριν από τριακόσια χρόνια. Ο αναστηθείς αμέσως προσκύνησε τον Γεώργιο διακηρύσσοντας ότι η προσευχή του αγίου τον έβγαλε από την κόλαση και ομολόγησε κι αυτός τον Χριστό.
Τότε ο Αθανάσιος γονάτισε μπροστά στον Άγιο Γεώργιο, προσέπεσε στα πόδια του δούλου του Θεού, ζήτησε συγχώρεση και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Ομολόγησε με τη σειρά του την αληθή Πίστη. Έξαλλος από θυμό ο Διοκλητιανός, διέταξε να αποκεφαλίσουν τον Αθανάσιο και τον αναστηθέντα επί τόπου. Η μνήμη του μάρτυρα Αθανασίου του από μάγων τιμάται στις 23 Απριλίου.
Άλλα Θαύματα και η Πίστη της Αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας
Πολλοί από εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό μετά τα θαύματα του αγίου Γεωργίου βρήκαν τρόπο να τον επισκεφθούν στη φυλακή για να κατηχηθούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου ή να βρουν με την προσευχή του τη θεραπεία των δεινών τους. Ο άγιος συμπόνεσε τον καθένα. Αναφέρθηκε ότι ανέστησε μάλιστα το βόδι του Γλυκερίου, ενός απλού χωρικού γεωργού, ο οποίος κατόπιν συνελήφθη και αποκεφαλίστηκε χωρίς ανάκριση και δίκη.
Ύστερα από λίγες ημέρες έκανε περιοδεία στα μέρη της Ανατολής ο ίδιος ο Διοκλητιανός, μαζί με τη σύζυγό του, την ελληνίδα Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα, σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της, πίστεψαν στον Χριστό. Την επομένη των τελευταίων βασανιστηρίων, ο Διοκλητιανός διέταξε να φέρουν τον Γεώργιο στο ιερό του Απόλλωνα. Μέγα πλήθος συγκεντρώθηκε εκεί. Ο αυτοκράτορας του ζήτησε να θυσιάσει στον βωμό του Απόλλωνα. Ο Άγιος, υποκρινόμενος ότι ήταν έτοιμος να προσφέρει θυσία, μπήκε στον ναό του Απόλλωνα, εισήλθε στο ιερό, στάθηκε μπροστά στο είδωλο και έκανε το σχήμα του σταυρού. Τότε οι δαίμονες που ενοικούσαν στο είδωλο ομολόγησαν με τρόμο ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και εξήλθαν με μανιώδη βοή και με γοερές κραυγές. Αναφέρεται πως την ώρα που βρισκόταν μπροστά στο άγαλμα του ψευτοθεού, ρώτησε ο Γεώργιος το άγαλμα «θέλεις εσύ άψυχο είδωλο να λάβεις ως Θεός από μένα θυσία;». Το δαιμόνιο που κατοικούσε μέσα σε αυτό αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι «δεν είμαι εγώ ο Θεός, ούτε κάποιος άλλος από μας. Μόνο αυτός που κηρύττεις είναι αληθινός Θεός. Εμείς ήμασταν κάποτε άγγελοι και εξαιτίας της υπερηφάνειας μας γίναμε διάβολοι. Από τότε φθονούμε τους ανθρώπους και τους κοροϊδεύουμε ότι εμείς είμαστε οι θεοί για να μας προσκυνούν». Ενώ αυτό συνέβαινε, το είδωλο του Απόλλωνα έπεσε και κομματιάστηκε, και τα υπόλοιπα είδωλα κατέπεσαν και συνετρίβησαν με πάταγο. Αμέσως ακούστηκε μέγας κλαυθμός μέσα από τα αγάλματα και με μεγάλη βοή σωριάστηκαν μόνα τους στη γη και έγιναν κομμάτια.
Οι ιερείς των ειδώλων και οι εθνικοί έδιωξαν τότε τον άγιο με αλαλαγμούς και τον πήγαν στο ανάκτορο. Ακούγοντας την οχλαγωγία, η Αλεξάνδρα, σύζυγος του αυτοκράτορα, βγήκε έξω. Διέσχισε τον όχλο λέγοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ του Γεωργίου, βοήθει μοι!». Διακήρυξε κι εκείνη ότι ήταν χριστιανή και προσέπεσε με δέος στα πόδια του αγίου. Τότε η αυτοκράτειρα συγκλονίστηκε από το θαυμαστό αυτό γεγονός και ομολόγησε πίστη στο Χριστό. Αντίθετα, ο θηριώδης αυτοκράτορας, όχι μόνο δεν επηρεάστηκε από το θαύμα, αλλά το θεώρησε μαγικό τέχνασμα του Γεωργίου. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες ιερείς άρχισαν να κτυπούν ανελέητα τον άγιο, ώσπου τον άφησαν λιπόθυμο.
Ο Διοκλητιανός την φυλάκισε μαζί με τους δούλους της. Μία πηγή αναφέρει ότι ο Μαγνέντιος την υποχρέωσε πάραυτα να αποσυρθεί στο ανάκτορο. Μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσει τη μανία του, σκληρόκαρδος όπως άλλοτε ο Φαραώ, ο Διοκλητιανός διέταξε να τους αποκεφαλίσουν και τους δύο (τον Γεώργιο και την Αλεξάνδρα). Η Αλεξάνδρα, μαζί με τους δούλους της, θανατώθηκαν την επομένη. Την παραμονή όμως της θανάτωσης, η Αλεξάνδρα παρέδωσε ειρηνικά τη ψυχή της στον Κύριο μέσα στη φυλακή όπου βρισκόταν. Μία πηρά αναφέρει ότι η Αλεξάνδρα πέθανε λίγο αργότερα από τις κακουχίες της φυλακής, παίρνοντας και αυτή το δικό της μαρτυρικό στέφανο. Η μνήμη της βασίλισσας Αλεξάνδρας και των υπηρετών της Απολλώ, Ισαακίου και Κοδράτου, που πίστεψαν στον Χριστό και θανατώθηκαν από τον Διοκλητιανό, τιμάται στις 21 Απριλίου.
Ο Γεώργιος αντιμετώπισε σκληρά βασανιστήρια, αλλά παρέμεινε αταλάντευτος.
Το Ένδοξο Μαρτύριο
Ο Άγιος Γεώργιος είδε ενύπνιο, ότι σύντομα θα πάρει τον στέφανο του μαρτυρίου. Το ξημέρωμα οι στρατιώτες τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό. Ο αυτοκράτορας, μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσει τη μανία του, καταδίκασε τον Άγιο σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Μία πηγή αναφέρει ότι τελικά έδωσε ο αυτοκράτορας διαταγή να τον αποκεφαλίσουν. Ο Άγιος Γεώργιος θανατώθηκε το 296 ή το 303 μ.Χ..
Έφθασε στον τόπο της θανάτωσης ακολουθούμενος από μεγάλο πλήθος κόσμου. Ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες Του. Ζήτησε τη βοήθειά Του υπέρ εκείνων που θα επικαλούνταν με πίστη το όνομά του ανά τους αιώνες. Και κατόπιν έκλινε τον αυχένα κάτω από το ξίφος και ανήλθε στους ουρανούς για να λάβει τα τρόπαια της αιώνιας δόξης. Το πράσινο ανοιξιάτικο χορτάρι ποτίστηκε με το τίμιο αίμα του μάρτυρα και η αγία του ψυχή ανέβηκε στο θρόνο του Χριστού, για να λάβει τον πολύτιμο και αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.
Ονομάζεται Τροπαιοφόρος, καθώς, σύμφωνα με μια πηγή, νίκησε τους ειδωλολάτρες διώκτες του, θριαμβεύοντας έτσι η χριστιανική πίστη.
Μετακομιδή Λειψάνων και Τιμή
Σύμφωνα με την εντολή του αγίου, ο πιστός του υπηρέτης, Άγιος Πασικράτης, μετέφερε τα λείψανά του στην πατρίδα του Αγίου, στην περιοχή Λύδδα (Διόσπολη) της Παλαιστίνης. Οι χριστιανοί της περιοχής παρέλαβαν με ευλάβεια και έθαψαν το σώμα του μάρτυρα με τιμές. Εκεί, μετά το διάταγμα ανεξιθρησκείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, όπου και κατέθεσαν τα ιερά του λείψανα.
Ο τάφος του είχε γίνει κέντρο συνάθροισης των πιστών όλης της περιοχής, για να χαιρετήσουν και να τιμήσουν τον καλλιμάρτυρα του Χριστού. Αναρίθμητα θαύματα επιτελέστηκαν σε αυτόν τον μεγάλο ναό, πλήθος θαυμάτων γινόταν εκεί. Τυφλοί έβλεπαν το φως τους, παράλυτοι σύσφιγγαν τα μέλη τους, βαριά ασθενείς έβρισκαν την υγεία τους, πένητες διασώζονταν, αιχμάλωτοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, χάρη στην δύναμη του Γεωργίου. Ο τάφος του σώζεται μέχρι σήμερα και επιτελούνται εκεί θαύματα ιάσεως σε πονεμένους χριστιανούς και αλλοθρήσκους.
Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του τιμάται ξεχωριστά στις 3 Νοεμβρίου. Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος δεν άργησε να αγιοποιηθεί στη συνείδηση της Εκκλησίας. Ευθύς μετά το μαρτύριό του άρχισε να τιμάται από όλους τους χριστιανούς. Μέχρι σήμερα βρίσκεται στην πρωτοπορία της χορείας των αγίων. Η τιμή του αγίου Γεωργίου γνώρισε μεγάλη εξάπλωση σε όλη την χριστιανοσύνη, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Τιμάται ως πολιούχος προστάτης χωρών όπως η Γεωργία και η Αγγλία. Χιλιάδες ναοί είναι αφιερωμένοι στη μνήμη του, πάμπολλοι ναοί είναι αφιερωμένοι στη χάρη του. Πλήθος χριστιανών φέρουν με καμάρι το ηρωικό και σεπτό όνομά του, επίσης τοπωνύμια, περιοχές, ακόμα και πόλεις φέρουν το όνομά του! Στις μουσουλμανικές χώρες και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και στην Παλαιστίνη ο άγιος Γεώργιος τιμάται και από τους μουσουλμάνους για τα άπειρα θαύματα που επιτελεί και σε αυτούς!
Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου τιμάται στις 23 Απριλίου, αλλά αν η εορτή του πέσει μέσα στη Σαρακοστή, μετατίθεται στη Δευτέρα του Πάσχα.
Κάθε χριστιανική ψυχή διαβλέπει στον άγιο τη δυναμική ενσάρκωση των αρετών της γενναιότητας, της ανδρείας, της καρτερικότητας, του θείου πόθου προς τον Χριστό και της πλήρους εμπιστοσύνης στη βοήθεια της θείας Χάριτος. Αυτός θα πρέπει να είναι το ιδεώδες, του οποίου οφείλουμε να μιμούμαστε. Το ηρωικό του παράδειγμα θα πρέπει να είναι για μας κανόνας πίστεως και ιδιαίτερα για τους νέους μας.
Το Θαύμα του Δράκου
Παρότι δεν αναφέρεται στα πλέον αρχαία Μαρτύρια, μια πολύ γνωστή αφήγηση σχετίζεται με τον Άγιο Γεώργιο. Επιστρέφοντας στην Καππαδοκία μετά από μία νικηφόρα εκστρατεία, πέρασε από την περιοχή της Αττάλειας στην Παμφυλία. Εκεί, έσωσε από βέβαιο και αναπόδραστο θάνατο την κόρη του βασιλέα, την οποία είχαν αφήσει βορά σ’ έναν φοβερό δράκοντα, και σκότωσε το θηρίο με την υπερφυσική δύναμη που αντλούσε από την πίστη του. Θαυμάζοντας την ισχύ που χαρίζει ο Χριστός στους πιστούς Του ενάντια στη δύναμη των δαιμόνων, οι ειδωλολάτρες της περιοχής ασπάσθηκαν όλοι τον Χριστιανισμό. Αυτό το θαύμα κατέστη η πλέον γνωστή εικονογραφική παράσταση του Αγίου Γεωργίου.
Άγιος Γεώργιος (Άη Γιώργης). Τίμια Λείψανα
Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην περιοχή Λύδδα της Παλαιστίνης, από τον πιστό του υπηρέτη, Άγιο Πασικράτη. Εκεί, μετά το διάταγμα ανεξιθρησκείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι Χριστιανοί ανέγειραν μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, όπου και κατέθεσαν τα ιερά του λείψανα.
Άγιος Γεώργιος (Άη Γιώργης). Γιορτή
Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου τιμάται στις 23 Απριλίου, αλλά αν η εορτή του πέσει μέσα στη Σαρακοστή, μετατίθεται στη Δευτέρα του Πάσχα. Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.
Άγιος Γεώργιος (Άη Γιώργης). Απολυτίκιο
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Α.Α.
Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι έργο του αγιογράφου Μανόλη Ζαχαριουδάκη. Δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδεια του, για την οποία και τον ευχαριστούμε θερμά!