Η Παγίδευση των Πιστών και η Διαβολοποίηση του Ανθρώπου
Σύμφωνα με τη Δογματική του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, οι αιρετικοί, ως όργανα του διαβόλου, εφαρμόζουν συγκεκριμένες και πολύπλοκες μεθόδους για να παγιδεύσουν τους πιστούς, με απώτερο σκοπό τη «διαβολοποίηση» του ανθρώπου και την πλήρη απόρριψη του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει τη συστηματική παραμόρφωση της αλήθειας και την εκμετάλλευση των ανθρώπινων παθών.
Η Στρατηγική της Παραμόρφωσης της Αλήθειας και της Απάτης
Μία από τις βασικές μεθοδολογίες των αιρετικών για την παγίδευση των πιστών είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας, ειδικά αυτής που αφορά τον Κύριο Ιησού Χριστό. Οι άνθρωποι που έχουν βυθιστεί στην φιλαυτία και την φιλαμαρτία γίνονται ιδιαίτερα ευάλωτοι σε αυτή την πλάνη, φτάνοντας στο σημείο να «θα θεωρήσουν το παν-ψεύδος του Αντιχρίστου για τον Χριστό ως την πιο σίγουρη αλήθεια, την πιο πραγματική πραγματικότητα». Αυτό σημαίνει ότι οι αιρετικοί παρουσιάζουν το απόλυτο ψεύδος ως την ύψιστη αλήθεια, οδηγώντας σε μια πλήρη γνωστική και πνευματική σύγχυση.
Η Αγία Γραφή περιγράφει τη συνέπεια της εκούσιας απόρριψης της αγάπης για την αλήθεια. Ο ίδιος ο Θεός, ως αποτέλεσμα αυτής της επιλογής, «τους παραδίδει «εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα», να κατέχουν την αλήθειαν εν αδικία και να μιλάνε για τον Χριστό, την μόνη αλήθεια, με ψεύδος και απάτη». Αυτή η φράση υποδηλώνει μια θεία παραχώρηση στην εκούσια πλάνη του ανθρώπου, όπου, έχοντας απορρίψει την αλήθεια εκούσια, οδηγείται σε έναν διεστραμμένο νου, ικανό να μιλά για τον Χριστό, την ενσαρκωμένη Αλήθεια, με λόγια γεμάτα ψεύδος και δόλο. Η απάτη αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί συνειδητή επιλογή όσων δεν επιθυμούν την αλήθεια και την κατέχουν «εν αδικία».
Η Εκμετάλλευση των Ανθρώπινων Παθών: Φιλαυτία και Φιλαμαρτία
Η δεύτερη και εξίσου καίρια μέθοδος των αιρετικών βασίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπινων παθών, κυρίως της φιλαυτίας και της φιλαμαρτίας. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς τονίζει ότι «ο φιλάμαρτος άνθρωπος αναπόφευκτα, γίνεται ολέθρια διαβολικός». Η επίμονη αφοσίωση στην φιλαμαρτία και την φιλαυτία έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε «εθελούσια διαβολάνθρωπο». Αυτοί οι άνθρωποι, των οποίων «ο νους έχει καταλυθεί από τα πάθη και η καρδιά από τις ηδονές», βρίσκονται σε μια κατάσταση πνευματικής τύφλωσης.
Λόγω αυτής της εσωτερικής κατάστασης, είναι οι μόνοι που «απορρίπτουν τον μόνο Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό». Η φιλαυτία και η φιλαμαρτία λειτουργούν ως ένα «παραπέτασμα της απιστίας» που καλύπτει «τους οφθαλμούς του νου τους και δεν θέλουν να δουν το ότι μόνον εν Κυρίῳ Χριστῷ βρίσκεται η σωτηρία του είναι τους». Αυτή η εκούσια άρνηση να δουν την αλήθεια της σωτηρίας στον Χριστό, τους καθιστά ευάλωτους στο να υπηρετούν τον «απαίσιο Αντίχριστο». Η βαθιά προσκόλληση στην αμαρτία και στον εγωισμό λειτουργεί ως το πρόσφορο έδαφος στο οποίο οι αιρετικοί μπορούν να σπείρουν τα ψεύδη τους, οδηγώντας τους ανθρώπους στην υποταγή στον Αντίχριστο.
Ο Τελικός Στόχος: Η Απόρριψη του Χριστού και η Διαβολοποίηση του Ανθρώπου
Ο απώτερος σκοπός όλων αυτών των μεθόδων είναι η πλήρης απόρριψη του Κυρίου Ιησού Χριστού και η επακόλουθη «διαβολοποίηση» του ανθρώπου. Η επιλογή να μη δεχθεί κανείς τον Κύριο Ιησού Χριστό είναι στην ουσία η απόρριψη του «μόνου που μπορεί να τους σώσει από τον θάνατο, να τους σώσει από την αμαρτία, να τους σώσει από κάθε κακό και από κάθε διάβολο, να τους σώσει από κάθε βάσανο είτε εκείνου είτε τούτου του κόσμου».
Το ολέθριο αποτέλεσμα αυτής της απόρριψης είναι «το ψεύδος, ο θάνατος, η αμαρτία, η κόλαση, η εκούσια επιλογή τους, οι εκούσιοι εκλεκτοί τους». Μακριά από τον Θεάνθρωπο, ο άνθρωπος «αναπόφευκτα εκφυλίζεται σε εκούσιο ή ακούσιο «διαβολο-άνθρωπο»». Αυτή η «διαβολοποίηση» σημαίνει ότι «έχει πλήρως αναστραφεί η ανθρώπινη φύση, ο νους η καρδιά, η συνείδηση». Ο Αντίχριστος, ως «Αντιθεάνθρωπος, Αντιάνθρωπος», επιδιώκει να καταστρέψει «ό,τι θεοειδές στον άνθρωπο». Σε αυτή την κατάσταση, «το πνεύμα του ανθρώπου διαλύεται από την αμαρτία, καταρρακώνεται και κομματιάζεται από τον θάνατο, διασκορπίζεται και διχάζεται από τον διάβολο». Ο άνθρωπος καθίσταται τότε «πάντοτε και μόνον, «λεγεών»», με «κάθε κομμάτι της διαλυμένης και διασκορπισμένης από την αμαρτία ψυχής του [να] βασανίζεται από αναρίθμητα μαρτύρια».