της Βάσως Κ. Ηλιάδη
Το ταξικό μίσος είναι μια μορφή ρατσισμού που ταλανίζει ακόμη την ελληνική κοινωνία. Εάν οι γονείς σου είναι εκπαιδευτικοί, εάν ο ίδιος είσαι εκπαιδευτικός, θεωρείσαι αυτόματα -από πάρα πολλούς ιδιωτικούς υπαλλήλους και μη- ένας «χαραμοφάης».
Φράσεις κλισέ όπως: «δουλεύουν μόνο κάτι μήνες και έχουν πολλές αργίες», «δουλεύουν με παιδιά-σιγά τη δουλειά ή η καλύτερη δουλειά» και άλλες παρόμοιες, καταδεικνύουν πόσο ευνοημένο θεωρούν τον κακομοίρη εκπαιδευτικό που όταν έχει συνείδηση και προσπαθεί να κάνει το μάθημά του κανείς δεν του δίνει σημασία. Όταν οι ίδιοι οι γονείς βρίζουν στο σπίτι τον εκπαιδευτικό, όταν νιώθουν κόμπλεξ κατωτερότητας και διατυπώνουν την άποψη ότι αυτοί ξέρουν περισσότερα, τότε κάθε έννοια σεβασμού και επιβολής έχει κατά το ήμισυ χαθεί. Και διερωτώμαι: πως μετά θέλουμε να μειωθεί η παραπαιδεία;
Υπάρχει τεράστιο ταξικό μίσος απέναντι στον δημόσιο υπάλληλο και δη τον εκπαιδευτικό. Ο τελευταίος τυγχάνει περιφρόνησης, εμπαιγμού και λυσσαλέου μίσους από μεγάλους και μικρούς. Στην ελληνική κοινωνία είναι καλά στερεωμένη η αντίληψη ότι ο εκπαιδευτικός παίρνει χαριστικά το μισθό του.
Καλώ όλους τους πολέμιους των εκπαιδευτικών του δημοσίου τομέα να κάνουν αυτή τη δουλειά, έστω και για μία μέρα, με πλήρες ωράριο και τριαντάρια τμήματα. Τους εύχομαι εκ των προτέρων και καλή τους επιτυχία…
