Ο δημοσιογράφος Paul Harvey, απήγγειλε αυτό το κείμενο, δημόσια, πολλές φορές στην καριέρα του.
Το “Αν ήμουν ο Διάβολος” είναι μια κριτική για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Η διαφθορά, η απληστεία, η αδικία, τα ψέματα κι όλο το ολέθριο έργο του Διαβόλου και των ανθρώπων που έχουν παραδοθεί στο κακό, οδηγούν νομοτελειακά την ανθρωπότητα στο τέλος της και την κοινωνία στην ολική καταστροφή.
Ανά τα χρόνια ο Paul Harvey εκανε μικρές αλλαγές στο κείμενο, αλλά οι ιδέες, η δομή και το στυλ παρέμειναν ίδια. Φυσικά κυκλοφορούν και παραλλαγές του κειμένου που δεν έχουν καμία σχέση με το έργο του Paul Harvey, ειδικά σήμερα στην εποχή του internet και των social media. Ωστόσο, ακόμη κι αυτό, επιβεβαιώνει τη δύναμη πίσω από τις ιδέες του Harvey και την απήχηση τους στο κοινό.
Αν ήμουν ο Διάβολος (1966) Paul Harvey
Αν ήμουν ο Πρίγκιπας του Σκότους θα ήθελα όλη τη γη να την καταπιεί το σκοτάδι.
Θα ηταν δικά μου το 1/3 των ακινήτων και τα 4/5 του πληθυσμού της γης, αλλά δεν θα ήμουν ευτυχισμένος μέχρι να αρπάξω το πιο μεγάλο μήλο στο δέντρο. Εσένα!
Έτσι, θα ξεκινούσα με όποιον τρόπο χρειαζόταν, για να κατακτήσω τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Θα ξεκινούσα με μια εκστρατεία με ψιθύρους.
Με τη σοφία του φιδιού, θα σας ψιθύριζα όπως έκανα στην Εύα: “Κάνε ό,τι θέλεις”.
Στους νέους θα ψιθύριζα “Η Βίβλος είναι ένας μύθος”. Θα τους έπειθα ότι “ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό”, αντί για το αντίθετο. Θα τους εμπιστευόμουνα πως “ό,τι είναι κακό είναι καλό και ό,τι είναι καλό είναι ευτελές”.
Στα αυτιά των νιόπαντρων θα ψιθύριζα ότι η εργασία είναι ξεπεσμός, ότι τα πάρτι κάνουν καλό. Θα τους προειδοποιούσα να μην είναι “ακραίοι” στη θρησκεία, στον πατριωτισμό, στην ηθική συμπεριφορά.
Και στους ηλικιωμένους θα τους μάθαινα να προσεύχονται – να επαναλαμβάνουν μετά από μένα – “Πάτερ ημών ο εν Ουάσιγκτον“.
Μετά θα οργάνωνα τη δράση μου.
Θα εκπαίδευα τους συγγραφείς να κάνουν τη λογοτεχνία συναρπαστική με πρόστυχα κείμενα, ώστε οτιδήποτε άλλο να μοιάζει βαρετό, αδιάφορο.
Θα απειλούσα την τηλεόραση με πιο βρώμικες ταινίες και τούμπαλιν.
Θα εισχωρούσα στα συνδικάτα και θα παρότρυνα για περισσότερη χαλαρότητα και λιγότερη δουλειά. Τα αργόσχολα χέρια συνήθως δουλεύουν για μένα.
Θα πλάσαρα ναρκωτικά σε όποιον μπορούσα, θα πουλούσα αλκοόλ σε κυρίες και σπουδαίους κυρίους, θα αναισθητοποιούσα τους υπόλοιπους με χάπια.
Αν ήμουν ο Διάβολος, θα ενθάρρυνα τα σχολεία να εξυψώσουν τη νεανική ευφυΐα, αλλά να μην τιθασεύσουν τα συναισθήματα – θα τα άφηνα να οργιάζουν.
Θα όριζα έναν άθεο να με εκπροσωπεί στα ανώτατα δικαστήρια και θα έβαζα τους ιεροκήρυκες να λένε: “Έχει δίκιο”.
Με κολακείες και υποσχέσεις για ισχύ, θα έκανα τα δικαστήρια να ψηφίσουν κατά του Θεού και υπέρ της πορνογραφίας.
Έτσι θα έδιωχνα τον Θεό από τα δικαστήρια, μετά από τα σχολεία και μετά από το Κογκρέσο.
Στη συνέχεια, στις δικές του εκκλησίες, θα αντικαθιστούσα τη θρησκεία με την ψυχολογία και θα θεοποιούσα την επιστήμη.
Αν ήμουν ο Σατανάς, θα έκανα σύμβολο του Πάσχα ένα αυγό… και σύμβολο των Χριστουγέννων ένα μπουκάλι.
Αν ήμουν ο Διάβολος θα έπαιρνα από αυτούς που έχουν και θα έδινα σε αυτούς που θέλουν, μέχρι να εξοντώσω την παρακίνηση των φιλότιμων.
Τότε το αστυνομικό μου κράτος θα ανάγκαζε τους πάντες να επιστρέψουν στη δουλειά.
Τότε θα χώριζα τις οικογένειες, βάζοντας στα παιδιά τη στολή, τις γυναίκες στα ανθρακωρυχεία και τους αντιρρησίες σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Αν ήμουν ο Σατανάς, θα συνέχιζα να κάνω αυτό που κάνω και όλος ο κόσμος θα πήγαινε στην κόλαση. Στα σίγουρα, όπως ο Διάβολος.
