…κι ένα σακουλάκι πράσινα…
Δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι της.
Δε χρειαζόταν να είναι γιορτή για να κεράσει…
Όποιος και να πήγαινε, έφευγε με μια χούφτα από αυτά…
Θαρρείς και σε στούμπωνε με αυτά…
… πάρε κι ένα για μετά, πάρε κι ένα για τον άντρα σου, πάρε να δώσεις και στα παιδιά…
Κάθε βδομάδα, ήθελε κι ένα σακουλάκι πράσινα…
…τι τα κάνεις μωρέ;;;
πόδια έχουν και φεύγουν;;;
Κάποτε, όταν ερχόταν ο Ανδρεάδης στο χωριό, με τα κουλουράκια και άλλα διάφορα γλυκά στο φορτηγάκι, κύριο μέλημα της ήταν να αγοράσει ένα 3κιλο κουτί…
Ποτέ δεν τα έκρυβε.
Ποτέ.
Δεν τα λυπόταν.
Δεν τα έκανε οικονομία.
Όλοι ξέραμε πώς στο σπίτι της θα τα βρούμε πάντα.
Και τα τρώγαμε δυο-δυο και ρίχναμε τα χαρτάκια πίσω από τους καναπέδες μη μας πάρει χαμπάρι… θαρρείς και θα μας μάλωνε… ποτέ δε μας μάλωσε για τίποτα…
Νομίζω δε θέλω ποτέ να ξαναδώ πράσινα…
Νομίζω πώς χάλασε η σύσταση τους.
Έχασαν τη νοστιμιά τους.
Δε θα ακούσω ποτέ ξανά αυτό το …κι ένα σακουλάκι πράσινα…
Κι αν και είναι τόσο γλυκά, όταν τα βλέπω, πικραίνομαι…
100+ μέρες χωρίς τη γιαγιά μου…
100+ μέρες χωρίς την καρδιά μου.
Στη μνήμη της γιαγιάς μου.-
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
