Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…
Τα παιδιά μου, ξαδερφάκια, φιλαράκια, γειτονάκια… το σπίτι είναι πάντα ανοιχτό…
Καθώς τα έχω και τα βλέπω, σκέφτομαι Θεέ μου, πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι πολύτεκνοι γονείς;;;
Φασαρία, καβγάδες, θέλω, δεν θέλω… να φάνε, να πιούν, να πλυθούν, να σιδερωθούν, να ντυθούν, να κοιμηθούν, να αγκαλιαστούν, να γιατρευτούν, να παρηγορηθούν, να αναστηθούν… να… να… να…
Μια τρέλα…
Αλλά και πόση χαρά;!
Και πάω πίσω, χρόνια ατέλειωτα πριν… στη μάνα του πατέρα μου, που δεν τη γνώρισα… που είχε 8 παιδιά σχεδόν κατάχρονα, το ένα πίσω από το άλλο…
Χωρίς ευκολίες, χωρίς βολές, χωρίς σχεδόν τίποτα…
Χωρίς διαμαρτυρίες που έχουμε εμείς σήμερα…
Κυριακή, μέρα της οικογένειας!
Απολαύστε τη!
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
