ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΝΙΚΟ!…
Τόσα χρόνια περάσανε
‘πό τότε πούχεις φύγει.
Τους Έλληνες τους στρώσανε
τελείως στο κυνήγι.
Ο χρόνος είναι σχετικός.
Δεν τον μετράς κεί πάνω.
Δώ προοδεύει ο κακός.
Κάθε μέρα τα χάνω.
Μαζί μας αγωνίστηκες
γι αυτήν εδώ τη Χώρα.
Κάλλιο που αφανίστηκες,
να μην τα βλέπεις τώρα.
Δεν ήσουν με κανένα μπλόκ.
Ήσουν Παράδειγμα στα Λ.Ο.Κ.!
Δεν χρωστάς υποχρέωση.
Στο γράψαν με Βεβαίωση.
Εσύ, μετά ‘πό το Στρατό,
άρχισες το Σχολείο.
Δίπλωμα Ηλεκτρονικό.
Λαμπρό έγραψες Βιβλίο.
Κακή ζωή επέρασες,
Τίμιο Παλληκάρι.
Μπορεί να μην εγέρασες,
μά στάθηκες λιοντάρι.
Ανέβηκα μήπως σε ιδώ,
στα ύψη του Πηλίου.
Εκεί που βλέπεις το Θεό,
στή δύση του Ηλίου.
Στα λέω εις τη “διαπασών”
στις παραλίες των Παξών.
Καί στις αρχές κάθε χρονιάς
στους όρμους της Κεφαλλονιάς.
Νίκο, Εσύ, ησύχασε.
Τίμησες τη ζωή σου.
Ο Θεός εμερίμνησε
να ζήσει το παιδί σου.
Όταν περνώ απ΄ τον Κολωνό,
πηγαίνοντας γιά το χωριό,
λέω ψηλά στον Ουρανό:
“Γειά σου Νίκο, παιδί μου”.
Αληθινό Θεριό!…
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗ
B΄ ΒΡΑΒΕΙΟ Χ.Ο.Ν. 18ου ΠΑΝΕΛΛ. ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ 13-4-03
Πήλιο, Ιανουάριος 2003
Γεώργιος Βελλιανίτης
