Αγάπη πόσο δρόμος για να φτάσω στο φιλί. Αγάπη πόσο δρόμος για να σ’ αγγίξω. Ταξίδευα μέσα στη μοναξιά μέχρι να βρω τη συντροφιά σου. Άσε με στο όνομά σου μέσα να πλέω, να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι. Να μη μ’ αγγίζει η νύχτα, ούτε η αυγή, ούτε τ’ αγέρι. Μόνο η γη και το φεγγάρι. Ίσως δεν είχες νοιώσει πως πριν σ’ ερωτευτώ ξέχασα το φιλί σου. Όμως η καρδιά μου μέρα νύχτα θυμόταν. Κι αυτή τη φορά ήταν σαν ποτέ και πάντα. Πάμε εκεί που δεν περιμένει τίποτα και θα βρούμε όλα αυτά που περιμένουν. Χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα. Όλα όσα ζω και αισθάνομαι τα βλέπω στα μάτια σου.
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑΝ……
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.
Για το παραπάνω ποίημα, ωραίο, αλλά μου θυμίζει λίγο ποίημα του Πάμπλο Νερούδα που αρχίζει κάπως έτσι:
¨ Αγάπη, πόσος δρόμος μέχρι να φτάσω στο φιλί,
τι ταξιδεύτρα μοναξιά μέχρι τη συντροφιά σου!….¨
σονέτο 2, από τα εκάτο του ερωτικά σονέτα. Και υπάρχουν κι άλλοι στίχοι που είναι σχεδόν οι ίδοι από άλλα ποιήματα του Νερούδα.