Δεν ξέρω τώρα πως μοιράζεις το χρόνο σου… Κάποτε πολλαπλασίαζες τις ημερήσιες επιδόσεις σου καταιγιστικά…
Δεν ξέρω πως προσαρμόζεις τα πιστεύω και τα θέλω σου… κι αν σου αρμόζει πλέον… η αρνησικυρία των πάντων!!!
Δεν ξέρω αν εξακολουθείς ν’ αφαιρείς αρμοδιότητες από τα ήδη συσκεφθέντα… και μηδέποτε πραχθέντα!!!
Ξέρω ότι η μούσα υποδέχεται το μουσηγέτη… όχι σα σωτήρα του μύθου της… αλλά σαν εξαγνιστή των λαθών της!
Ξέρω ότι φωλιάζεις… κουρνιάζεις… διστάζεις… αλλά σου βγαίνει να διατάζεις… και μετά να νυστάζεις!
Κι αυτό το ανεξήγητο… το εξαντλείς χαιρέκακα… ακούγοντας μονότονα R anda B!!!
Ξέρω μονάχα ότι υπάρχεις… Με την ίδια φωνή… την ίδια ρυτιδούλα στο μελαχρινό χαμόγελο… παραπονεμένης ταραντούλας!!!
Όμως δεν ξέρω πια την απληστία μου να κουμαντάρω… πάνω στη δικιά σου μετριοπάθεια!!!
του Λάκη Παλίδη
