Ο Καλός Ληστής είπε
Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου
Η Μετάνοια της ψυχής του είναι αληθινή, ομολογεί τον Χριστό ως Θεό του και Τον παρακαλεί να τον θυμηθεί στον Παράδεισο.
Και ο Χριστός, που ήρθε στη Γη για να φέρει την Σωτηρία της Ψυχής στους Αμαρτωλούς, του απαντάει:
Αμήν αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ Εμού έση εν τω Παραδείσω (Λουκ 23,42-43)
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας εξηγεί ότι εκείνη τη στιγμή, ο Χριστός άνοιξε τον Παράδεισο για όλους τους Πιστούς και έβαλε και τον Ληστή, πρώτο από όλους μέσα στον Παράδεισο! Και συγκρίνοντας τους Δύο Ληστές, συνεχίζει: είδες ληστήν και ληστήν; Αμφότεροι εν τω σταυρώ, αμφότεροι από πονηρίας, αμφότεροι από βίου ληστρικού, αλλ’ ουκ αμφότεροι εν τοις αυτοίς. Και ο Χρυσόστομος ολοκληρώνει λέγοντας ότι ο Καλός Ληστής δεν ξέχασε την τέχνη του και λήστεψε την Ουράνια Βασιλεία!
Ο Άγιος Δυσμάς, ο Καλός Ληστής, έκανε το Μνήσθητί μου Κύριε κλειδί για την Πύλη του Παραδείσου, όπως λέει και ο ύμνος την Μεγάλη Παρασκευή
Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας, βαλών ο ληστής κλείδα το Μνήσθητί μου
Ο πιο σπουδαίος Προφήτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, βρισκόταν στον Άδη μαζί με τον Αδάμ, την Εύα και όλους τους Δίκαιους και περίμενε την Εις Άδου Κάθοδο του Χριστού μας. Κήρυξε ο Χριστός στον Άδη, και όσοι πίστεψαν σώθηκαν! Και μόλις επέστρεψε ο Αδάμ στον Παράδεισο, ο Δαμασκηνός ο Στουδίτης σημειώνει ότι ρώτησε με απορία τον Κύριό μας:
Θεέ μου, όταν χάσαμε τον Παράδεισο δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος εδώ. Ποιος είναι αυτός που μας περιμένει ήδη μέσα;
Κι αυτός ήταν ο Καλός Ληστής!
Ο Παράδεισος μας εξηγεί ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός στη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας καταρρίπτοντας τις θεωρίες που έχει ο Πάπας για Καθαρτήριο Πυρ, είναι ο προορισμός των ψυχών των Δικαίων και των Αγίων όταν πεθαίνουν. Μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την Τελική Κρίση, όταν τα νεκρά σώματα αναστηθούν και ενωθούν ξανά με τις ψυχές, θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού, στο Μέλλοντα Αιώνα.
Στο βιβλίο Σταυροαναστάσιμα ο π Συμεών Κραγιόπουλος τονίζει ότι ο Καλό Ληστής τίποτε άλλο δεν κοιτάζει, τίποτε άλλο δεν θέλει. Ούτε καμιά αυτοδικαίωση υπάρχει, ούτε ίχνος υπερηφανείας υπάρχει, ούτε ίχνος κενοδοξίας ή αντιδράσεως ή παραπόνου, τίποτε. Νεκρός ο ληστής, νεκρός! Όχι απλώς επειδή θα πεθάνει πάνω στο σταυρό, όπως θα πεθάνει και ο άλλος, όχι. Όλοι θα πεθάνουμε. Αλλά είναι νεκρός ως προς τον άνθρωπο εκείνον ο οποίος αντιτίθεται στη σωτηρία που φέρνει ο Χριστός και θα πάει με τους χαμένους. Είναι νεκρός ως προς εκείνον και γι’ αυτό ψελλίζει αυτά τα λόγια: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Ο Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος εξηγεί ότι αυτή η προσευχή, παρά την απλότητά της, έχει τεράστια δύναμη. Ο ληστής, αναγνωρίζοντας την αμαρτωλότητά του, ζητά από τον Χριστό να τον θυμηθεί, όχι ζητώντας άμεση συγχώρεση, αλλά αφήνοντας την κρίση στον Θεό. Αυτή η προσευχή, όταν γίνεται με ειλικρινή μετάνοια, μπορεί να οδηγήσει σε σωτηρία. Ο Χριστός, ως βασιλιάς, έχει την εξουσία να συγχωρεί και να σώζει. Η αναγνώριση αυτής της εξουσίας είναι κρίσιμη, όπως φαίνεται από την σύντομη συζήτηση ανάμεσα στον Χριστό και στον Καλό Ληστή. Και το παρατηρεί και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας “Σταυρούμενον γαρ βλέπων, βασιλέα εκάλει”.
Και σε άλλο σημείο ο Άγιος Νεόφυτος μας προτρέπει να επιστρέψουμε, όπως έκαμε ο άσωτος υιός. Να στενάξουμε, όπως στέναξε ο τελώνης. Να χύσουμε δάκρυα μετανοίας όπως η πόρνη και, όπως ο ληστής, να φωνάξουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Και παρακάτω: να σταυρώσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες μας», όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος και τότε θα μπορούμε να πούμε: Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου!
Ο μακαριστός μητροπολίτης Anthony Bloom αναλύει ότι ζητάμε από τον Κύριο να μας θυμηθεί για να μας δείξει την αγάπη του, να μας δείξει τη συμπόνοια του και να μας πάρει κοντά Του. Να μην χαθούμε στην αιώνια κόλαση.
Ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος εξηγεί ότι στην τραγική και παράνομη ζωή του ληστή το σημείο της συνάντησής του με τον Χριστό στις τελευταίες στιγμές της ζωής του υπήρξε καθοριστικό. Στην θέα του πάσχοντος Χριστού, του Αγίου του Θεού, η συνείδηση του ληστή συγκλονίστηκε και αφυπνίσθηκε, η καρδιά του συνετρίβη. Μετανόησε για τις αμαρτίες και τα εγκλήματά του. Στράφηκε με πίστη σε Αυτόν που έχει την εξουσία να συγχωρεί και να σώζει και Του είπε: ”Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου”. Αυτό αρκούσε.
Έτσι και εμείς να προσέλθουμε στην εξομολόγηση και κατόπιν στην Θεία Κοινωνία ψάλλοντας:
Του Δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε· ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας. Αλλ’ ως ο ληστής ομολογώ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου