Ο παπισμός αποδίδει στον Πάπα χαρακτηριστικά του Χριστού, οδηγώντας στην απόρριψη του ίδιου του Χριστού και στην ειδωλοποίηση του Πάπα.
Αυτή η πλάνη έχει ως συνέπεια την απομάκρυνση της θείας χάριτος, καθιστώντας τους οπαδούς του ευάλωτους στον Σατανά. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ αναφέρει επίσης τη διαστρέβλωση δογμάτων και την αφαίρεση ουσιαστικών στοιχείων της Θείας Λειτουργίας, όπως την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον, περιγράφουν την ειδωλολατρική επίδραση στην παπική τέχνη και ζωή, καθώς και τη βιαιότητα και τις διώξεις που εφηύρε ο παπισμός, συγκρίνοντάς τον με τον Μωαμεθανισμό όσον αφορά την αποδοχή της βίας ως πράξης πίστης.
Η Θεμελιώδης Πλάνη: Ειδωλοποίηση του Πάπα και Απόρριψη του Χριστού
Ο Παπισμός χαρακτηρίζεται από την απόδοση στον πάπα ιδιοτήτων που ανήκουν αποκλειστικά στον Χριστό, πράξη που οδηγεί στην απόρριψη του ίδιου του Χριστού. Η σοβαρότητα αυτής της πλάνης φτάνει στο σημείο ώστε ορισμένοι δυτικοί συγγραφείς να έχουν δηλώσει σχεδόν ανοιχτά ότι η άρνηση του πάπα είναι ένα πολύ μεγαλύτερο αμάρτημα από την άρνηση του Χριστού. Ο πάπας αντιμετωπίζεται από τους παπικούς ως είδωλο και θεότητα.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται το απόσπασμα: «Ο παπισμός αποδίδει στον πάπα τις ιδιότητες του Χριστού και έτσι απορρίπτει τον Χριστό. Μερικοί δυτικοί συγγραφείς έχουν σχεδόν ρητά εκφράσει αυτή την αιρετική θεώρηση, λέγοντας ότι είναι πολύ λιγότερο αμαρτία να απαρνηθείς τον Χριστό από την αμαρτία να απαρνηθείς τον Πάπα. Ο Πάπας είναι το είδωλο των παπικών, είναι η θεότητά τους.».
Ως άμεση συνέπεια αυτού του «τρομερού σφάλματος», η θεία χάρη έχει απομακρυνθεί από τους παπικούς. Αυτή η απομάκρυνση τους έχει αφήσει έρμαια του εαυτού τους και του Σατανά, τον οποίο ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ περιγράφει ως τον εφευρέτη και πατέρα όλων των αιρέσεων, συμπεριλαμβανομένου και του Παπισμού. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε πνευματική τύφλωση ή «σκοτισμό».
Επιπλέον της θεολογικής αυτής παρέκκλισης, ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ καταλογίζει στον Παπισμό την πιο φανερή και θρασύδειλη έκφραση υπέρμετρης υπερηφάνειας, σκληρής περιφρόνησης προς τους ανθρώπους και μίσους εναντίον τους, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη αίρεση. Το παρατιθέμενο απόσπασμα είναι σαφές: «Καμία αίρεση δεν εκφράζει τόσο ανοιχτά και ασύστολα την υπερβολική υπερηφάνεια, τη σκληρή περιφρόνηση για τους ανθρώπους και το μίσος προς αυτούς..».
Παραμόρφωση Δογμάτων και Λειτουργικής Πράξης
Μέσα σε αυτή την κατάσταση πνευματικής τύφλωσης, οι Παπικοί έχουν διαστρεβλώσει ορισμένα δόγματα και μυστήρια της πίστης. Πιο συγκεκριμένα, έχουν αφαιρέσει την ουσιαστική σημασία της Θείας Λειτουργίας. Η αφαίρεση αυτή συνίσταται στην παράλειψη της επίκλησης του Αγίου Πνεύματος και της ευλογίας των προσφερόμενων άρτου και οίνου. Αυτές οι πράξεις είναι απαραίτητες για τη μεταβολή των προσφορών σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υπογραμμίζει εμφατικά ότι αυτό το ουσιώδες μέρος της Λειτουργίας υπήρχε σε όλες τις Λειτουργίες που παραδόθηκαν από τους αποστόλους του Χριστού σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και στην αρχική Λειτουργία της Ρώμης.
Η Επίδραση της Ειδωλολατρίας και η Αναβίωση του Παγανισμού
Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ παρατηρεί με οξύνοια ότι η ειδωλολατρική ζωή έκανε την εμφάνισή της αρχικά μέσα στον Παπισμό κατά τους νεότερους χρόνους. Το ειδωλολατρικό αίσθημα και γούστο των παπικών εκδηλώνονται με ιδιαίτερη ένταση στον τρόπο με τον οποίο οι τέχνες εφαρμόζονται σε θρησκευτικά θέματα. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι όλες οι σχολές τέχνης των παπικών φέρουν το αποτύπωμα αμαρτωλών παθών, και ειδικότερα της σαρκικής επιθυμίας.
«Στη σύγχρονη εποχή, η παγανιστική ζωή εμφανίστηκε αρχικά στην αγκαλιά του παπισμού. το παγανιστικό συναίσθημα και το γούστο των παπικών εκδηλώνονται με ιδιαίτερη ζωντάνια στην εφαρμογή της τέχνης σε θρησκευτικά θέματα, σε πίνακες και γλυπτά αγίων, στο εκκλησιαστικό τραγούδι και τη μουσική τους, στη θρησκευτική τους ποίηση. Όλα τα σχολεία τους φέρουν το αποτύπωμα των αμαρτωλών παθών, ιδιαίτερα της λαγνείας. Δεν υπάρχει αίσθηση αγνότητας και ευπρέπειας, καμία αίσθηση απλότητας, καμία αίσθηση καθαρότητας και πνευματικότητας. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική μουσική και το τραγούδι τους.».
Ως συγκεκριμένο παράδειγμα αυτής της σύγχυσης μεταξύ του ιερού και του βέβηλου, ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ αναφέρει έναν παπικό ποιητή ο οποίος, κατά την περιγραφή της απελευθέρωσης της Ιερουσαλήμ και του τάφου του Κυρίου, δεν διστάζει να επικαλεστεί τη μούσα. Αυτός ο ποιητής συνδυάζει την Σιών με τον Ελικώνα και μεταβαίνει από τη μούσα στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μια ενέργεια που υποδηλώνει την εισχώρηση ειδωλολατρικών στοιχείων στη θρησκευτική έκφραση.
Οι «αλάθητοι» πάπες, χαρακτηρίζονται ως νέα είδωλα της Ρώμης. Αυτοί οι πάπες παρουσιάζονται ως παραδείγματα διαφθοράς, τυραννίας, αθεΐας και βλασφημίας προς οτιδήποτε άγιο. Η ειδωλολατρική ζωή, με τα στοιχεία της κωμωδίας και της τραγωδίας, τους χορούς της, την απόρριψη της ντροπής και της ευπρέπειας, την πορνεία και τη μοιχεία, καθώς και άλλα ειδωλολατρικά έθιμα, αναβίωσε αρχικά στη Ρώμη υπό την προστασία των “θεών” της – των πάπων – και στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Βιαιότητα και Διώξεις: Η Σκληρότητα του Παπισμού
ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ τονίζει με ιδιαίτερη ένταση ότι ο Παπισμός εφηύρε τις πιο φρικτές μορφές βασανιστηρίων και τις πιο τρομακτικές εκτελέσεις που γνώρισε η ανθρωπότητα. Αναφέρει ότι αναρίθμητες χιλιάδες ανθρώπων υπέκυψαν στα δεινά τους σε σκοτεινές φυλακές, κάηκαν ζωντανοί στην πυρά και βασανίστηκαν με αναρίθμητους και φρικιαστικούς τρόπους. Αυτή η «φρικτή, φονική, διψασμένη για αίμα μισαλλοδοξία» ονομάζεται από τους ίδιους τους Παπικούς ως η ενιαία αληθινή χριστιανοσύνη. Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ προσθέτει ότι με έναν «παράφορο ζήλο», ο Παπισμός επιδιώκει να παρασύρει ολόκληρο τον κόσμο στην αίρεσή του.
Για να στηρίξει αυτούς τους ισχυρισμούς, ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ παραθέτει τα λόγια του Σωτήρος: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς. Μήτι συλλέγουσιν από ακανθών σταφυλή ή από τριβόλων σύκα; (Ματθ. 7, 16)». Το χωρίο αυτό αφορά τους διδασκάλους και τη διδασκαλία τους.
Με βάση τα έργα του, ο Παπισμός προσεγγίζει πολύ τον Μωαμεθανισμό. Και οι δύο αυτές “αιρέσεις” θεωρούν κάθε κακό και κάθε φόνο που διαπράττουν σε οποιαδήποτε κοινωνία ανθρώπων διαφορετικού θρησκεύματος ως πράξη πίστης και υπέρτατη αρετή.
Βιβλιογραφία
Συλλογή των έργων του Αγίου Ιγνατίου (Μπριαντσιανίνωφ)», Τ. Ν. Τερέщенко, Μόσχα 2008, ISBN 978-5-485-0095-7