Ήρθε και στο σπιτικό μας ο κακιασμένος ο ιός…
Ωωωω φόβος κακός!
Λόγω μη εμβολιασμού (δικού μου και των παιδιών)…
Θα πεθάνω.
Οι χοντροί πεθαίνουν.
Άμα πάω στο νοσοκομείο, πίσω δεν θα γυρίσω… και άλλα τέτοια…
Δε θα πω για τα συμπτώματα… ήταν δύσκολα σίγουρα και πιο ανυπόφορη ήταν η ταλαιπωρία των γιων μου…
Η μάνα, ότι και να έχει, κάνει κουράγιο, σφίγγει τα δόντια, δείχνει αυταπάρνηση και το λίγο από το κουράγιο που της έχει μείνει, το εξαντλεί στη φροντίδα των παιδιών της…
Ένας ιός που μας έχει στερήσει την ελευθερία μας, τις συνήθειες μας αλλά κυρίως μας πήρε ανθρώπους αγαπημένους από κοντά μας…
Ένας ιός υπαρκτός, αλλά σίγουρα όχι μη αντιμετωπίσιμος…
Ένας ιός που η κύρια παρενέργεια του, είναι αυτός ο καταστροφικός φόβος που πραγματικά σου ρίχνει το ανασοποιητικό σύστημα…
Τα 3/4 του σπιτιού μας, θετικά!
Αλλά ούτως ή άλλως θετικοί είμαστε σαν άνθρωποι από τη φύση μας…
Ένα + ακόμα λοιπόν!
Το καλύτερο φάρμακο, το καλύτερο γιατρικό σε κάθε ιό, είναι η συμπαράσταση των φίλων σου, που ενώ ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, σου στέλνουν μηνύματα, σε παίρνουν τηλέφωνο, έτοιμοι να σου προσφέρουν τα πάντα!
Παυσιπονάκια, βοτανάκια, κουκούλωμα και το περάσαμε και αυτό…
Σας αγαπώ όλους πολύ…
Σας ευχαριστώ…
Μη φοβού!
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
