Σε μάχεται η θάλασσα, δεν την φοβάσαι;
Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό; Λιμοί, λοιμοί σεισμοί και καταποντισμοί! Σπίτια μαγειρεύουν ό,τι φτηνότερο, κάποια στη φουφού, ό,τι η ελεημοσύνη φίλων και συγγενών προσφέρει.
Αλλά αυτά γίνονταν θέμα επί Σαββαροβενιζέλων, τώρα κατευθυνόμενοι κονδυλοφόροι, μαρκούτσια και site τελαλίζουν την περήφανη διαπραγμάτευση και τον μποναμά σε συνταξιούχους για να χαρτζιλικώνουν εγγόνια, πλην για την ρημάδα την αύξηση της επιχειρηματικότητας που θα δώσει δουλειά στα εγγόνια… μούγκα.
Ο Τράγκας χτυπιέται με το μικρόφωνο, δυο τρεις ακόμη του ιδίου κλίματος λανσάρουν την επιχειρηματολογία Λεβέντη, κοπτόμενοι για το δίκαιο της πάρτης τους και της Χ.Α., το κρύο τσακίζει κόκαλα, τα μαγαζιά εφαρμόζουν ωράριο εορταστικό, πλην ουδείς εορτάζει, οι θεσμοί έρχονται & φεύγουν και οι Βουλευτές αγωνιούν για την εξασφάλιση νέας θητείας. Μόνο.
Πάμε, λένε οι ντουντούκες, μια σταλίτσα καλύτερα. Μα κι αυτή η μια σταλίτσα, σαν απειλή μου ακούστηκε. Οι νέοι δουλεύουν για 300 ευρώ, ή περιμένουν στην ουρά συμπληρώνοντας και ματασυμπληρώνοντας αιτήσεις και βιογραφικά. Στρατευμένοι δημοσιογράφοι παρακάμπτουν το θολό βλέμμα των πολιτών και συμμετέχουν σε επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού με μαεστρία.
Τέτοιες μέρες παλιότερα παίρναμε δώρο Χριστουγέννων, κλείναμε τρύπες που τώρα χάσκουν, το σπίτι μύριζε φρέσκο βούτυρο, βγαίναμε μια βόλτα στην αγορά, άχνη ζάχαρη σκέπαζε για ένα δωδεκαήμερο τις δύσκολες σκέψεις, χάραζε μια στάλα το χειλάκι μας. Ονειρευόμαστε κάτι πιο χρωματιστό.
Τώρα τι να ονειρευτείς;
Δεν θέλω στολίδια χριστουγεννιάτικου δέντρου και χρυσοκλωστές, μου έρχεται να αρπάξω κάτι μπάλες πολύχρωμες που κρέμασα όπου βρήκα (κι αυτό κατόπιν προτροπής), να τους δώσω μια κλωτσιά, να τα πετάξω στο δρόμο. Ο άγιος Βασίλης; Φέτος θα πισωπατήσει. Έτσι που στέκεται στην καμινάδα ο Τακαλώτος και παραπίσω σαν την Σταχτομπούτα στο πιο σκιαχτικό η Θεανώ Φωτίου, θα τον προγκήξουν τον καλοκάγαθο άγιο του εμπορίου με το παχύ γέλιο (που σχέση καμμιά δεν έχει με τον σοφό και ασκητικό άγιο της Καισαρείας)!
Βέβαια θα μου πείτε έχουμε την κίνηση των 53 που σώζει τα προσχήματα της αριστεροσύνης, είδα τις μουτσούνες τους στην tv. Αναθάρρησα! Από την άλλη απαλαχτήκαμε από την Βούλτεψη, δεν είναι λίγο. Και σαν να μην φτάνανε τόσα επιτεύγματα, κυοφορούνται διαβουλεύσεις για νέο πολιτικό φορέα. “Φερέλπιδες” ψημένοι στην δουλειά (και στις δουλειές) πολιτικοί του “προοδευτικού” χώρου συντσιμπουσιάζονται για να σώσουν τον σοσιαλισμό και να μας απαλλάξουν από την δεξιά και το Πασόκ, που τώρα έχει ξαναπατήσει, σου λέει, με το ένα πόδι στην αριστερούτσικη όχθη. Και δεν μας χέζουν στον πόνο μας, παρά έχουν τα μούτρα να διατυμπανίζουν το ότι Συντσιμπουσιάζονται περί τούτου. Ανατσουτσουρώνεται η αριστερή τους αποτέτοια και βγαίνουν από τα σινιέ κοστουμάκια τους επειδή “Ο Κούλης είναι γουρλωμάτης”. Αυτή είναι η επιχειρηματολογία. Α και ότι ο Άδωνης έχει εκείνη τη Μπουμπούκα που δεν είναι όσο σπουδαία μαέστρος νομίζαμε τότε που έκανε το ντεμπούτο της στην tv. Συντσιμπουσιάζονται οι του δημοκρατικού χώρου, ονειρευόμενοι περασμένα μεγαλεία (γιουρούσια και διαγουμίσματα).
Γιατί οι πομπές ξεθάρρεψαν που μας βρήκαν έτσι μπόσικους και δεν κρύβονται πια. Ξαναβγαίνουν στις στράτες. Παγωνιά, άνεμοι θυελλώδεις, μια σόμπα Κηροζάν τι να με παρηγορήσει (μαζί και μια ψαρόσουπα από λαυράκι), τα τζάκια καίνε ότι παλιοσανίδα προκύψει, τα δελτία ανακοινώνουν απαγορευτικά του απόπλου. Γενικώς. Πού πας καραβάκι μέ τέτοιον καιρό; Σε μάχεται η θάλασσα, δεν την φοβάσαι;
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
