Για να περάσεις τη βουλή του Θεού πρέπει να γίνεις βουλευτής του Θεού, όχι βολευτής του εαυτού σου. Δεν ξέρω τι θα γίνει.
Πολύ δύσκολη κατάσταση.
Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο.
Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο για να βάλει ο Θεός το χέρι Του.
Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά.
Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια.
Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολλή φύσημα για να φύγει.
Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει η ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε.
Είναι φοβερό.
Έγινε μια Βαβυλωνία.
Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτή την Βαβυλωνία.
Διαβάστε την προσευχή των τριών παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν.
Και τον 82ο ψαλμό Ο Θεός, τις ομοιωθήσεταί σοι; μη σιγήσεις
Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό, θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο.
Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης που μένει στην Αγγλία. Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς.
Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνει την κόρη, η μάνα, το γιο.
Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν.
Κάτι πράγματα, ντρέπομαι να τα πω.
Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια.
Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προ που περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέρια στο Θεό.
Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού.
Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν.
Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλμικό Αν φυσήξει βοριάς θα πάνε μέσα Αν φυσήξει νοτιάς θα φύγουν νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά.
Μπορεί να ξεραθεί κι η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια.
Υπάρχει μια μερίδα χριστιανών στους οποίους αναπαύεται ο Θεός.
Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής και ο καλός Θεός μας ανέχεται και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα.
Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα.
Μη φοβάστε! θύελλα που πάει να ξεσπάσει.
Ούτε τώρα θα χαθούμε.
Ο Θεός μας αγαπά.
Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης.
Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια.
Μια μπόρα θα είναι. και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες.
Να αφήσετε τα πάθη για να έρθει η Θεία Χάρις.
Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία.
Πού βρισκόμαστε, τι θα συναντήσουμε για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμαστούμε.
Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη, να ζούμε πιο πνευματικά, να είμαστε πιο αγαπημένοι, να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλοσύνη.
Να προσευχόμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
Ο Θεός θα δώσει τη λύση.
Ο καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή γιατί πολλές φορές με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.
Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.
Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!
Κατά το 1860 επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολλής τουρκικός στρατός, Για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στη Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Είχαν φύγει οι πατέρες, άλλοι μετά για λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν την Επανάσταση.
Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά που άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε.
Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε «Παναγία μου, τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση».
Μια φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να Ήταν η Παναγία που έλαμπε και το πρόσωπό της ακτινοβολούσε.
Του παίρνει τη σκούπα από το χέρι και του λέει, εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά, εγώ θα σκουπίσω.
Και άρχισε να σκουπίζει.
Ύστερα εξαφανίστηκε μέσα στο ιερό.
Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι.
Τους έδιωξε η Παναγία.
Ο Θεός ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι.
Δουλεύει ο διάβολος αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό να προκύψει από αυτό καλό.
Σπάζουν λόγου χάρη τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό.
Γι’ αυτό μη στενοχωρείστε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθένα στο σκαμνί για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα.
Θα αμειφθούν αυτοί που θα βοηθήσουν μια κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός που κάνει το κακό.
Τελικά ο Θεός θα βάλει τα πράγματα για το τι έκανε σε αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλοσύνη.
Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι’ αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμιά πέτρα, για να σωριαστεί το οικοδόμημα της πίστεως.
Όλοι όμως ευθυνόμαστε για τον γκρέμισμα αυτό.
Όχι μόνο αυτοί που αφαιρούν τις πέτρες και τον γκρεμίζουν, αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε.
Όποιος σπρώχνει στο κακό τον άλλο θα δώσει λόγο στον Θεό. Ο κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο που έχει τον τρόπο να πείθει. τόσο δυνατά. γιατί θα τους εμποδίσει στα σχέδιά τους.
Μόνο πνευματικά μπορεί να αντιμετωπιστεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά.
Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Σε αυτή την κατάσταση, θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξοφλούν χρέη.
Θα γίνουν έτσι τα πράγματα που δεν θα στενοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία που θα περνάνε.
Δ Πόσο ο Θεός μας αγαπά.
Αυτά που γίνονται σήμερα, ειπώθηκε τον Ιούνιο του 1985, και αυτά που σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από 20 χρόνια, που είχε περισσότερη πνευματική άγνοια ο κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα.
Τώρα ξέρει ο κόσμος.
Η Εκκλησία δυνάμωσε.
Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα του και θα φροντίσει για αυτά που του χρειάζονται.
Φθάνει ο άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές του.
Παλιά, αν ένας ευλαβής ασχολείται με την κατάσταση στον κόσμο, δεν πρέπει να ήταν καλά. Ήταν για κλείσιμο στον πύργο (ψηλό οχυρωματικό οικοδόμημα των μονών του Αγίου Όρους, που χρησίμευε για την απόκρουση των πειρατών).
Σήμερα αντίθετα, αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρεται και δεν πονάει για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, είναι για κλείσιμο στον πύργο.
Γιατί τότε αυτοί που κυβερνούσαν είχαν Θεό μέσα τους, ενώ σήμερα πολλοί από αυτούς που κυβερνούν δεν πιστεύουν.
Είναι πολλοί τώρα εκείνοι που επιδιώκουν να τα διαλύσουν όλα, οικογένεια, νεολαία, εκκλησία.
Το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έθνος μας είναι ομολογία, για Είναι και μερικοί αδιάφοροι που ούτε στο θεσμό της Εκκλησίας πιστεύουν, ούτε έθνος παραδέχονται και για να έχουν το χουζούρι τους λένε, ο Απόστολος Παύλος λέει να μην ενδιαφέρεσαι για τα πράγματα του κόσμου και τις αδιαφορούν.
Αλλά ο Απόστολος Παύλος άλλο εννοούσε.
Τότε τα ειδωλολατρικά έθνη είχαν εξουσία.
Μερικοί ξέκοψαν από το κράτος και πίστεψαν στο Χριστό. Από τη στιγμή όμως που ανέλαβε την εξουσία ο Μέγας Κωνσταντίνος και επικράτησε ο χριστιανισμός, δημιουργήθηκε σιγά σιγά η μεγάλη χριστιανική παράδοση με τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, την τέχνη, το τυπικό της λατρείας κλπ. όλα αυτά και να μην αφήσουμε τους εχθρούς της εκκλησίας να τα διαλύσουν.
Έχω ακούσει και πνευματικούς να λένε, εσείς μην ασχολείστε με αυτά.
Αν είχαν μεγάλη αγιότητα και έφταναν με την προσευχή σε τέτοια κατάσταση που να μην τους ενδιαφέρει τίποτε, να τους φιλούσα και τα πόδια, αλλά τώρα αδιαφορούν γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να καλοπερνούν.
Η αδιαφορία δεν επιτρέπεται ούτε στους κοσμικούς, πόσο μάλλον στους πνευματικούς ανθρώπους.
Ένας άνθρωπος τ τίποτε με αδιαφορία.
Επικατάρατος οποιών τα έργα Κυρίου ο αμελώς, λέει ο Προφήτης Ηερεμίας.
Να αναπαύουμε τους ανθρώπους πνευματικά.
Παλιά στους δέκα, οι έξι ήταν θεοφοβούμενοι.
Οι δύο μέτριοι και οι δύο αδιάφοροι, αλλά και αυτοί είχαν μέσα τους πίστη.
Σήμερα δεν είναι έτσι.
Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η κατάσταση.
Να προσπαθήσουμε τώρα όσο μπορούμε, να βοηθήσουμε πνευματικά τους ανθρώπους, όπως έγινε τότε με τον κατακλυσμό, με την Κιβωτό του Νώε, έτσι και τώρα να γλιτώσουν μερικοί, να μη σακατευτούν πνευματικά.
Θέλει πολλή προσοχή, πολλή διάκριση να δει κανείς τα πράγματα από πολλές πλευρές και να αναπαύσει τους ανθρώπους.
Μήπως εμένα με αναπαύει να μαζεύονται οι άνθρωποι ή ήθελα να βλέπω τόσο κόσμο.
Όχι, αλλά σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε θέλουν λίγη βοήθεια οι καημένοι άνθρωποι. για να μην έχω να κάνω με κόσμο και τελικά περισσότερο ασχολούμαι με τον κόσμο.
Αλλά ο Θεός ξέρει τη διάθεσή μου και μου δίνει περισσότερα από όσο θα μου έδινε, αν έκανα αυτό που με ανέπαυε.
Πόσες φορές παρακαλώ την Παναγία να μου οικονομήσει έναν τόπο μακρινό, ήσυχο, να μην βλέπω, να μην ακούω τίποτε, να κάνω προσευχή για όλο τον κόσμο, αλλά δεν με ακούει.
Σε άλλα τίποτα έννοια με ακούει.
Βλέπω ότι τώρα ο Θεός όταν πρόκειται να έχω κόσμο, με βιδώνει στο κρεβάτι (δεν πρέπει να αρνηθεί τη βοήθειά του προς τους ανθρώπους).
Από τότε διέθετε την ημέρα στους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν και τη νύχτα προσευχόταν για τα ποικίλα προβλήματα του κόσμου.
Όταν όμως το πλήθος των προσκυνητών αυξήθηκε κατά πολύ, είχε το λογισμό να απομακρυνθεί σε άγνωστο τόπο για να διαθέτει όλο το χρόνο του στην προσευχή.
Τότε για δεύτερη φορά είχε πληροφορία να παραμείνει στο κελί του, στην Παναγούδα και να αναπαύει τον κ Εκεί στο καλύβι γίνομαι πρόγραμμα των ανθρώπων.
Διαβάζω μέσα ψαλτήρι, απ’ έξω χτυπούν.
Τους λέω περιμένετε ένα τέταρτο και αυτοί φωνάζουν.
Ε πάτερ σταμάτα την προσευχή, ο Θεός δεν παρεξηγείται.
Κατάλαβες, μέχρις εκεί φθάνουν.
Δεν είναι μόνον που θα σταματήσω, αλλά αν βγω μετά πάει, τέλειωσε.
Ό,τι κάνω μέχρι τότε.
Το πρωί στις 18.30 η ώρα πρέπει να έχω τελειώσει και τον εσπερινό για να είμαι σίγουρος. Την ώρα που τελειώνετε εσείς τον Όρθρο, εγώ έχω τελειώσει και τα κομποσχοίνια του Εσπερινού.
Αν προλάβω να πάρω αντίδωρο το πρωί, καλά, μετά ούτε τσάι.
Γίνομαι πτώμα, πέφτω κάτω.
Ακόμη και το Πάσχα, την διακαινησίμου, είχα κάνει ενάτες, τρίαημέρα. (Αποχή από φαγητό και νερό μέχρι την ενάτη ώρα Βυζαντινή ή για τρεις ημέρες)
Μπορείς, δεν μπορείς, πρέπει να μπορείς.
Μια μέρα δεν ξέρω τι εμπόδια έχει ο κόσμος.
Ίσως είχε φουρτούνα η θάλασσα και δεν είχε καράβι.
Και δεν ήρθε κανείς στο καλύβι.
Πάπα, έζησα μια σιναϊτική μέρα, όπως τότε στη σπηλιά της Αγίας Επιστήμης.
(Ο γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, τα χρόνια 1962 έως 1964)
Θα έχω το πρόγραμμά μου, θα ζήσω καλογερικά όπως θέλω.
Βλέπεις όμως όταν τελειώνει ο πόλεμος, τότε απολύεται κανείς.
Τώρα έχουμε πόλεμο, πνευματικό πόλεμο.
Πρέπει να είμαι στην πρώτη γραμμή.
Τι μαρξιστές υπάρχουν, τι μασόνοι, τι σατανιστές και τόσοι άλλοι.
Πόσοι δαιμονισμένοι, πόσοι αναρχικοί, πόσοι πλανεμένοι έρχονται για να τους επισφραγίσω την πλάνη τους.
Και πόσους μου στέλνουν χωρίς να τους προβληματίσουν.
Άλλοι για να τους ξεφορτωθώ
Μέσα μου όμως νιώθω παρηγοριά.
Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ.
Το θεωρώ προδοσία.
Έτσι το νιώθω.
Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια.
Για αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα.
Και τώρα πώς παλεύω.
Και βλέπεις, ο άλλος δεν μιλάει, δεν πάει να διαλύσουν την εκκλησία. δεν πειράζει, λέει.
Πηγαίνει και με τον έναν και με τον άλλον, αρκεί να βολευτεί.
Τι να βολευτεί! Αυτόν τον βολεύει ο διάβολος τελικά.
Αυτά είναι άτιμα πράγματα.
Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό που με ευχαριστεί, ου, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν! Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό που βολεύει εμένα, αλλά αυτό που βολεύει τον άλλον.
Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω τη δυνατότητα να βολευτώ σε πολλές μεριές.
Για να περάσεις όμως στη Βουλή του Θεού πρέπει βουλευτής του Θεού, όχι βολευτής του εαυτού σου. Πρώτο, η γενιά της αδιαφορίας.
Η αδιαφορία για το Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα. Μιλάω γενικά.
Θέλω να πω μέχρι που έχει φτάσει η αδιαφορία. να τον βάλω φρουρό στην αποθήκη πετρελαίων, για να μην βάλουν οι άλλοι καμιά φωτιά ή ο ίδιος μην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα.
Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός.
Χαλάσαμε τελείως.
Πώς μας ανέχεται ο Θεός.
Παλιά, τι αξιοπρέπεια υπήρχε, τι φιλότιμο.
Στον πόλεμο του 40 στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Μια φορά που πήγαν οι Ιταλοί στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ.
Βγάζει τότε μπροστά τους ένας Έλληνας αξιωματικός ένα μάτσο χρήματα, πενηντάρικα, κατοστάρικα, και είχαν αξία τότε αυτά τα χρήματα.
Και τα ρίχνει για προσάναμμα στη φωτιά, για να δείξει στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος.
Οι Ιταλοί τα έχασαν.
Βλέπετε θυσία. κανείς στα κομμουνιστικά κράτη.
Στη Ρωσία, παρόλο που φέτος, ειπόθηκε το 1990, είχαν σωδιά, ξέρετε τι πείνα θα έχουν.
Δεν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του, πήγαν το φθινόπορο να θερίσουν.
Θερίζουν το φθινόπορο; Αν δεν είναι δικό τους, πώς θα το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν.
Η ζωή τους είναι μια αγκαρία.
Δεν έχουν το ζήλο να δημιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργούσαν. Μ’ αυτό το ρέμπελο πνεύμα που μπήκε, μ’ αυτή την αδιαφορία πάει βούλιαξε όλο το κράτος.
Βρέχει και είναι απλωμένο το σιτάρι.
Δεν τους νοιάζει.
Ήρθε η ώρα να φύγουν, φεύγουν.
Το παίρνει το σιτάρι βροχή.
Την άλλη μέρα θα πάνε στην ώρα τους να μαζέψουν όσο έμεινε.
Όταν όμως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις απλωμένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί.
Δεν θα κοιμηθείς για να το σώσεις.
Και νιώθεις χαρά αγαλλίαση από την κούραση. Η αδιαφορία για το Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα φέρνει την αποσύνθεση.
Η πίστη στο Θεό είναι μεγάλη υπόθεση.
Λατρεύει ο άνθρωπος το Θεό και ύστερα αγαπάει και τους γονείς Του, το σπίτι Του, τους συγγενείς Του, τη δουλειά Του, το χωριό Του, το νομό Του, το κράτος Του, την πατρίδα Του.
Ένας που δεν αγαπάει το Θεό, την οικογένειά Του δεν αγαπάει τίποτε και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα Του γιατί και η πατρίδα είναι μια μεγάλη οικ Τώρα να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε.
Δεν πιστεύει ο άνθρωπος το Θεό.
Και μετά ούτε γονείς, ούτε οικογένεια, ούτε χωριό, ούτε πατρίδα υπολογίζει.
Και αυτά είναι που πάνε τώρα να διαλύσουν, γι’ αυτό δημιουργούν μια κατάσταση ρεμπελιό.
Μου έγραφε ένας αστυνομικός.
Δεν μπόρεσα να έρθω, γιατί μου έπεσε πολύ δουλειά.
Μείναμε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είμαστε οκτώ.
Ακούς πράγματα.
Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, αφή Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Ήρθε μια φορά ένας πατέρας και μου λέει, κάνε προσευχή για τον Άγγελο γιατί θα τον σκοτώσουν.
Τον ήξερα το γιο το από μικρό παιδί.
Τότε υπηρετούσε τη θητεία του.
Γιατί του λέω τι συμβαίνει.
Πήγε μια φορά μου λέει και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά ενώ είχαν υπηρεσία.
Τους έκανε παρατήρηση.
Δεν τον άκουσαν.
Τους έκανε μετά αναφορά και ένας από εκείνους τον απαραίτησε. επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα προσπεράσει λίγο για να βγάλει φωτογραφία και να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα. «Παράτησέ το!» του φώναζε ο άλλος από τον ασύρματο.
Αλλά εκείνος επέμενε, προσπαθούσε.
Ο Τούρκος εντωμεταξύ είχε μεγαλύτερο αεροπλάνο και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαμηλά μέχρι που ο Έλληνας, ο καημένος, βούλιαξε στη θάλασσα.
Και είναι άλλοι που μόνο βόλτες κάνουν με το αεροπλάνο.
Πόσο διαφέρει δηλαδή! Χρειάζεται να μπει κανείς στο νόημα, να αισθανθεί το καλό όσο ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέμπελο πράγμα.
Άντε τ να πάει να πολεμήσει.
Θα κοιτάει να φύγει από εδώ, να γλιτώσει από εκεί.
Όταν καταλάβει όμως τι κακό θα κάνει ο εχθρός, πάει εθελοντής μετά.
Σήμερα οι άνθρωποι γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους.
Παλιά στην πατρίδα μου, στα φάρασα έλεγα, αν έχεις καμία δουλειά μην την αφήνεις για αύριο, αν έχεις καλό φαγητό ας το για αύριο μήπως έρθει κανένας μουσαφίρης.
Τώρα σκέφτονται.
Να αφήσουμε τη δουλειά μήπως έρθει κανείς αύριο Το καλό φαγητό, ας το φάμε εμείς απόψε! τι θα γίνουν.
Πονάτε για αυτούς για να κάνετε καμιά ευχή.
Ή πέφτουν κεραυνοί.
Ζήτημα 5-6 ψυχές να θυμηθούν τους καημένους τους Γιωργούς ή αυτούς που έχουν θερμοκήπια.
Δεν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ο άνθρωπος, δεν βγαίνει από τον εαυτό του, αλλά γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του.
Όταν όμως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του, δεν έχει τον Χριστό.
Είναι έξω από τον άξονα που είναι ο Χριστός. Για να φτάσει να σκέφτεται τον άλλον πρέπει ο νους του πρώτα να είναι στο Χριστό.
Τότε σκέφτεται και τον πλησίον και μετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη τη φύση.
Έχει το σταθμό του ανοιχτό και μόλις πάρει το μήνυμα τρέχει να βοηθήσει.
Αν ο νους του δεν είναι στο Χριστό, δεν δουλεύει η καρδιά του, γι’ αυτό δεν αγαπάει ούτε το Χριστό ούτε το συνάνθρωπό του, πόσο μάλλον τη φύση, τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά. με τα ζώα, με τα πουλιά.
Αν πέσει κανένα πουλί από τη σκεπή, θα το ταΐσετε.
Αν δεν πέσει από τη σκεπή, δεν σκέφτεστε να το ταΐσετε.
Εγώ βλέπω τα πουλιά.
Λέω, θέλουν τάισμα τα καημένα.
Ρίχνω ψίχουλα και λοιπά, βάζω και νεράκι να πιούν.
Βλέπω άρρωστα κλαδιά στα δέντρα.
Αμέσως σκέφτομαι να τα κόψω για να μην κολλήσουν και τα άλλα.
Ή χτυπάει μια πόρτα, ένα παράθυρο.
Πάει εκεί ο νους μου. Θα ξεχάσω τον εαυτό μου, αν μου χρειάζεται κάτι.
Αλλά θα κοιτάξω την πόρτα, το παράθυρο, να μην σπάσει, να μην γίνει καμιά ζημιά.
Πρέπει πτώντος σκέφτομαι για μένα.
Και αν κανείς σκέφτεται και πονάει για τα δημιουργήματα, πόσο μάλλον θα σκέφτεται το δημιουργό τους.
Αν δεν κινείται έτσι ο άνθρωπος, πώς να συντονιστεί με το Θεό. κάτι να πετάξει και να βάλει φωτιά.
Γι’ αυτό ρίξτε μια ματιά.
Και αυτός τα πνευματικά ανήκει, γιατί και αυτό το βλέμμα έχει αγάπη.
Εγώ βγαίνω έξω από το καλύβι, ρίχνω μια ματιά προς τα κάτω, μια ματιά προς τη σκεπή, να δω μήπως μυρίζει καμένο.
Άλλο αν έχεις τέτοια πίστη, πως αν πιάσει φωτιά και κάνεις προσευχή, θα σβήσει η φωτιά.
Διαφορετικά πρέπει να ενεργήσεις.
Ή όταν ακούω κρότο, προσέχω να δω τι είναι.
Πυροβόλο; Άσκηση κάνουν, φουρνέλο.
Ένα και ένα ο νους μου πηγαίνει εκεί για να κάνω κομποσχοίνι.
Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του από αγάπη προς τους άλλους, το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.
Αλλά η σημερινή γενιά είναι η γενιά της αδιαφορίας.
Οι περισσότεροι μόνο για παρελάσεις είναι.
Μην τους πεις αν συμβεί κάτι να αμυνθούν.
Τώρα όμως και παρελάσεις δεν θέλουν. Παλιότερα πήγαιναν στις παρελάσεις.
Άκουγαν και ένα εμβατήριο.
Κάτι μέσα τους σκιρτούσε.
Σήμερα υπάρχει ένα ρεμπελιώσεμα στους Έλληνες.
Βέβαια άλλοι λαοί είναι ακόμη χειρότερα γιατί δεν έχουν ιδανικά.
Βλέπεις οι Έλληνες μπορεί να έχουν ένα σωρό κουσούρια αλλά έχουν και ένα δώρο από το Θεό.
Το φιλότιμο και τη λεβεντιά.
Όλα τα πανηγυρίζουν.
Οι άλλοι λαοί ούτε στα λεξικά τους δεν έχουν αυτές τις λέξεις. έχουμε ευθύνη.
Είχε έρθει στο καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο.
Αφού είπε διάφορα, μετά μου λέει, εγώ είμαι εικονομάχος.
Από εκεί που δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονομάχος.
Βρε αθεόφοβε, του λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τι μου λες ότι είσαι εικονομάχος.
Τότε, τον καιρό της εικονομαχίας, μερικοί χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη Έφτασαν στην άλλη άκρη και μετά η εκκλησία τοποθέτησε το θέμα.
Δεν είναι ότι δεν πίστευαν.
Σε αναπαύει αυτή η κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς;
Εσύ είσαι εγκληματίας.
Γι’ αυτό ήρθες.
Άντε φύγε από εδώ.
Τον έδιωξα.
Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι που μιλάτε.
Τι να φοβηθώ.
Τον τάφο μου τον έχω ανοίξει.
Αν δεν τον είχα ανοίξει θα με απασχολούσε που θα κουραζόταν ο άλλος να σκάψει.
Τώρα θα χρειαστεί να ρίξει μόνο λίγους τενεκέδες χώμα.
Είναι ένας αβλάσφημο που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Παναγία.
Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίζει μερικούς.
Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία.
Λυπούνται τον αφορισμό.
Γέροντα τι θα καταλάβουν με τον αφορισμό αφού τίποτε δεν παραδέχονται.
Τουλάχιστον να φανεί ότι η Εκκλησία παίρνει μια θέση.
Η σιωπή της Γέροντα είναι σαν να τα αναγνωρίζει. κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε.
Λέω σε κάποιον, δεν είδες τι γράφει εκείνος.
Ε, τι να τους κάνεις, μου λέει, θα λερωθείς αν ασχοληθείς μαζί τους.
Φοβούνται να μιλήσουν.
Τι είχε να φοβηθεί γέροντα.
Να μην γράψουν τίποτε γι’ αυτόν και εκτεθεί και ανέχεται να βλασφημείτε η Παναγία.
Να μην θέλουμε να βγάλει ο άλλος το φίδι απ’ την τρύπα, για να έχουμε εμείς την ησυχία μας.
Αυτό είναι έλλειψη αγάπης.
Ύστερα αρχίζει ο ά να κινείται από συμφέρον.
Γι’ αυτό βλέπεις ένα πνεύμα σήμερα.
Με τον τάδε να έχουμε σχέσεις και να μας λέει καλά λόγια.
Με τον άλλο να τα έχουμε καλά για να μην μας διασύρει κλπ.
Να μην μας πάρουν για κορόιδα, να μην γίνουμε θύματα.
Άλλως αδιαφορεί και δεν μιλάει.
Να μην μιλήσω λέει για να μην με γράψουν οι εφημερίδες.
Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τελείως αδιάφοροι.
Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται.
Τόσο καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα.
Είχα βάλει τις φ Πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος.
Πολύ πατριωτισμό έχεις, μου λέει.
Πριν από λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε.
Όλα τα διέλυσαν, μου λέει, οικογένεια, παιδεία.
Του λέω κι εγώ με τη σειρά μου.
Πολύ πατριωτισμό έχεις.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάνει ένα κακό και ένα καλό.
Το κακό είναι ότι και εκείνοι που είχαν κάτι μέσα τους, αρχίσαν να αδιαφορούν γιατί λένε, εγώ θα φτιάξω την κατάσταση. Πολλοί άρχισαν να προβληματίζονται και να αλλάζουν.
Μερικοί έρχονται και με βρίσκουν και προσπαθούν να δικαιολογήσουν ένα κακό που έκαναν προηγουμένως, γιατί έχουν προβληματιστεί.
Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το πιστεύω μας.
Χρειάζεται διάκριση.
Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το πιστεύω μας, γιατί φέρουμε ευθύνη αν δεν μιλήσουμε.
Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, ο καθένας μας πρέπει να κάνει το ανθρωπίνως δυνατό και να το αφήνει στο Θεό.
Έτσι θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε.
Αν δεν αντιδράσουμε θα σηκωθούν οι πρόγονοι μας από τους τάφους.
Εκείνοι υπέφεραν τόσο για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε για αυτήν. Τι να πεις μου λέει, αυτός όλος βρωμάει.
Αν βρωμάει όλος γιατί δεν μιλάτε, χτυπήστε τον.
Τίποτε τον αφήνουν.
Έναν πολιτικό τον έφτυσα.
Πες του λέω, δεν συμφωνώ με αυτό.
Τίμια πράγματα.
Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα.
Αν οι χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ αν αντιδράσουν θα το σκεφτούν.
Αλλά και οι σημερινοί χριστιανοί δεν είναι για μάχες.
Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν γερά καρύδια.
Άλλαξαν όλο τον κόσμο.
Και στη Βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν απ’ την εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος.
Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε για να αναστηθούμε εμείς και εμείς να αδιαφορούμε.
Αν η εκκλησία δεν μιλάει για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος.
Αν οι Μητροπολίτες δεν μιλούν για να τα έχουν καλά με όλους. τους βοηθάνε στα ιδρύματα κλπ.
Οι αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιος θα μιλήσει. έδωσαν στους πρόσφυγες τα μετόχια τους, από τα οποία είχαν το λάδι, το σιτάρι, το κρασί και λοιπά της χρονιάς.
Είπα σε κάποιον ηγούμενο, αν σας πούνε ότι θα σας κόψουν τα επιδόματα, να πείτε, θα κόψουμε και εμείς τη φιλοξενία για να προβληματιστούν.
Οι καθηγητές της θεολογίας και λοιπά δεν φωνάζουν γιατί λένε, είμαστε υπάλληλοι, θα χάσουμε το μισθό μας και μετά πώς θα ζήσουμε. Τα μοναστήρια εν τω μεταξύ, τα έπιασαν με τις συντάξεις.
Γιατί εγώ δεν θέλω να πάρω ούτε αυτήν την ταπεινή σύνταξη του ΟΓΑ, ακόμη και ασφαλισμένο σε μια ασφάλεια του ΟΓΑ, να τον έχουν το μοναχό, κι αυτό δεν είναι τίμιο.
Να τον έχουν ασφαλισμένο ως άπορο, ναι, αυτό τον τιμά.
Αλλά να τον έχουν ασφαλισμένο στον ΟΓΑ, γιατί.
Ο μοναχός άφησε μεγάλες συντάξεις, έφυγε από τον κόσμο και ήρθε στο μοναστήρι και να πάρει πάλι σύνταξη. και να φτάσουμε για τη σύνταξη να προδώσουμε τον Χριστό.
Δεν εννοείται, Γέροντα, αν λόγω χάρη μια μοναχή δούλεψε ως δασκάλα μερικά χρόνια και δικαιούται κάποια σύνταξη.
Καλά αυτή τέλος πάντων.
Τώρα όμως να σου πω, αν και αυτή τη σύνταξη τη διαθέσει κάπου, θα πάρει μια γερή σύνταξη από τον Χριστό.
Βλέπω τι μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω.
Περνούν τα χρόνια και τι δύσκολα χρόνια. Δεν τελείωσαν τα θέματα.
Βράζει το καζάνι.
Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς, πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση.
Ο Θεός δεν έκανε ανεπρόκοπους ανθρώπους.
Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο.
Αλήθεια, Θεός φυλάξει.
Αν γίνει ένα τράνταγμα, πόσοι θα σταθούν όρθιοι. Πλούσιοι, τι πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έπαιρναν κάποιους θώκους απ’ τις τράπεζες.
Όταν πήγαιναν οι καημένοι χορικοί το καλαμπόκι στην αγορά για να το πουλήσουν, αυτοί το κλωτσούσαν με το πόδι και ρωτούσαν πόσο έχει.
Όταν ήρθε ο πόλεμος και αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν όλα, καλημέρα έλεγε ο ένας.
Έχεις καλαμπόκι, ρωτούσε ο άλλος.
Γι’ αυτό τώρα να ευχαριστείτε το Θεό για όλα.
Κοιτάξτε να ανδρωθείτε.
Σφιχτείτε λιγάκι.
Βλέπω τι μας Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό.
Ξέρετε τι τραβάνε αλλού οι χριστιανοί.
Στη Ρωσία μέσα στα κάτεργα, τι δυσκολίες.
Που πνευματικά βιβλία.
Αφήστε την Αλβανία.
Δυστυχία.
Δεν έχουν να φάνε.
Ούτε εκκλησίες άφησαν, ούτε μοναστήρια.
Τα ονόματά τους τα άλλαξαν και αυτά γιατί δεν ήθελαν να ακούγονται χριστιανικά ονόματα.
Και στην Αμερική ακόμη, οι Ορθόδοξοι είναι λίγοι, σκορπισμένοι σε διάφορα μέρη. Και ξέρετε τι τραβάνε; Να μην υπάρχει ορθόδοξη κοινότητα, να πηγαίνουν με το τρένο ώρες μακριά για να εκκλησιαστούν, να έρχονται στο Άγιον Όρος να συμβουλευτούν για ένα θέμα.
Είναι μεγάλη ευχαριστία αυτό το χαλαρό πνεύμα που υπάρχει στην Ελλάδα.
Πόσους Αγίους θα παρουσιάσει ο Θεός στα κράτη που υπήρχε ο Κομμουνισμός; Μάρτυρες.
Εκείνοι είχαν αποφασίσει το θάνατο.
Είχαν μεγάλες θέσεις και δεν συμφωνούσαν με τους νόμους όταν ήταν αντίθετο Δεν συμφωνώ, σκοτώστε με, κλείστε με φυλακή έλεγαν για να μην παρασυρθούν και οι άλλοι.
Εδώ πολλοί χωρίς να ζορίζονται δείχνουν τέτοια αδιαφορία.
Λίγο αν περνούσε μια δυσκολία, έναν πόλεμο ή δύσκολα χρόνια θα ήταν διαφορετικά.
Γιατί τώρα είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Είναι πως να το πει κανείς.
Σαν ένας να έρχεται από την Αυστραλία με το αεροπλάνο την άνοιξη στην Ελλάδα και να φεύγει από εδώ το φθινόπωρο για την Αυστραλία
Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;
Άγνοια δεν δικαιολογείται!
Ένας Γερμανός δάσκαλος του μίλησε για το Άγιον Όρος και ήρθαν μαζί.
Ο Γερμανός ήξερε ακόμη και πόσα μοναστήρια υπάρχουν στο Άγιον Όρος.
Και παρόλο που ήταν Προτεστάντης ήξερε και τι Άγια Λείψανα υπάρχουν, πού βρίσκονται κλπ.
Αυτή η άγνοια δικαιολογείται; Άλλως από την Αμερική είπε σε κάποιον από τη Χαλκιδική να έρθει για ένα πρόβλημά του να τον βοηθήσω. Αυτός νόμιζε ότι ήταν ποδοσφαιριστής.
Ήταν προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο.
Ούτε το δεσπότη ήξερε.
Τουλάχιστον τον Καντιώτη τον ξέρουν.
Αυτά δεν δικαιολογούνται. άγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο.
Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο.
Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα τον γνωρίσει.
Θα πάρει στροφή.
Και αν δεν βρεθεί ούτε ένας θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος και δεν ακούσει τον Λόγο του Θεού, άμα έχει καλή διάθεση, θα πάρει στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήσει ο Θεός! Διάβαζε το Ευαγγέλιο, πήγαινε στην εκκλησία, τηρούσε τις αργίες.
Οι άλλοι που τον έβλεπα να ζει έτσι έλεγαν, αυτός για να διαβάζει Ευαγγέλιο πάσχει, τρελάθηκε.
Μετά από λίγο τον εγκατέλειψε και η γυναίκα του, πήρε μαζί της και το παιδάκι.
Όταν έφυγε η γυναίκα του, εκείνος άφησε όλα όσα είχε στο χωριό, χωράφια, τρακτέρ κλπ.
και πήγε στις πηλές και ασκήτευε.
Ένας πνευματικός όμως του είπε, Πρέπει να βρεις τη γυναίκα σου, να συνεννοηθείτε και ύστερα να αποφασίσεις τι θα κάνεις.
Ξεκίνησε λοιπόν να πάει στη Θεσσαλονίκη για να βρει τη γυναίκα του.
Πίστευε ότι αφού έτσι του είπε ο πνευματικός, θα του την παρουσιάσει ο Χριστός.
Στη Θεσσαλονίκη δεν την παρουσίασε τη γυναίκα του ο Χριστός.
Εν τω μεταξύ βρήκε κάτι Γερμανούς, τους κατήχησε.
Ο ένας βαπτίστηκε.
Αυτοί του έβαλαν τα ναύλα και πήγε στην Αθήνα.
Ούτε εκεί του την παρουσίασε. Του έβαλαν πάλι τα ναύλα και πήγε στην Κρήτη.
Έπιασε εκεί μια δουλειά και πήγε σε ένα πνευματικό.
Εκείνος όταν άκουσε το πρόβλημά του του είπε…
Μήπως η γυναίκα σου και το παιδάκι σου είναι έτσι και έτσι; Εδώ κάπου δουλεύει μια γυναίκα.
Δεν έχει πολύ καιρό που ήρθε.
Και του περιέγραψε πώς ήταν αυτή η γυναίκα.
Αυτή πρέπει να είναι, λέει.
Την ειδοποίησε ο πνευματικός.
Εκείνη μόλις τον είδε τα έχασε. «Με μάγια με βρήκες», του είπε.
«Μάγος είσαι».
Και τον άφησε και έφυγε πριν προλάβει να της μιλήσει.
Την έχασε πάλι.
Έμαθε και για μένα και ήρθε στο καλύβι.
Χτύπησε μια φορά και περίμενε.
Τραβήχτηκε στην άκρη και ως που να ανοίξω έκανε μετάνοιες.
Φορούσε κάτι παλιά ρούχα.
Μου τα διηγήθηκε όλα.
Είχα μερικά ξερά σύκα και του έδωσα.
«Θέλεις σύκα», του λέω.
«Δεν έχω δόντια», μου λέει. Και εγώ δεν έχω, του λέω.
Εσύ πονάς, με ρωτάει.
Εγώ πονώ.
Μέσα από τον πόνο βγαίνει η χαρά του Χριστού, μου λέει.
Θέλεις καμιά φανέλα, το ρωτάω.
Έχω δυο, μου λέει.
Αν ζεστάνει ο καιρός, θα τη δώσω τη μία.
Κοίταξε, του λέω.
Μέχρι να ξεκαθαρίσεις και να συνεννοηθείς με τη γυναίκα σου.
Να προσέξεις την υγεία σου, γιατί είχες ευθύνη και για το παιδάκι. Τέτοια πίστη.
Δεν ήταν ούτε 27 χρονών.
Πού να είχε γνωρίσει αυτός τη μοναχική ζωή.
Άγνοια τελεία είχε, αλλά είχε καλή διάθεση και ο Θεός τον βοήθησε και προχώρησε βαθιά ευαγγελικά.
Δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας.
Συμφωνούν μαζί μας.
Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό.
Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Και με τις βλάσφημες ταινίες που παρουσιάζουν θέλουν να γελοιοποιήσουν τον Χριστό. Οι άνθρωποι γέροντα τα πιστεύουν και βλάπτονται.
Ο βλαμμένος βλάπτεται.
Τα πιστεύει γιατί θέλει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να αναπαύσει το λογισμό του.
Με όλα αυτά τα βλάσφημα πάνε να δικαιολογήσουν ηθικές αταξίες.
Το έχουν παρακάνει.
Είχαν κάνει μήνυση ότι η ταινία «Ο τελευταίος πειρασμός» προσβάλλει τη θρησκεία και οι εισαγγελείς είπαν «δεν είναι τίποτε». Τέτοιες βλασφημίες δεν ακούστηκαν ποτέ.
Για μας η διαμαρτυρία για τη βλάσφημη εκείνη η ταινία ήταν ομολογία πίστεως.
Βεβαίωμα όλα αυτά τα βλάσφημα γίνεται και ένα καλό. Υπάρχουν, Γέροντα, κάποια θέματα για τα οποία πρέπει να αμύνεται κανείς, είτε ως άτομο, είτε ως ομάδα και κάποια για τα οποία δεν πρέπει.
Παραδείγματος χάρη εσείς, όταν σας είπαν ότι είστε αιρετικός, απαντήσατε, ενώ σε άλλες κατηγορίες σιωπήσατε.
Αυτό το λένε οι Άγιοι Πατέρες δεν είναι ότι το λέω εγώ.
Οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με βοηθάει στην πνευματική ζωή, ενώ το αιρετικός με χωρίζει από το Χριστό. Κοιμίζουν τον κόσμο. να γλεντήσουμε, γιατί χάνουμε τη ζωή, οπότε το ρίχνουν τελείως έξω.
Άλλο ότι ακόμη και οι αδιάφοροι, όταν άκουγαν λόγου χάρη ότι θα γίνει πόλεμος, συνέρχονταν και άλλαζαν ζωή.
Τώρα είναι πολύ λίγοι αυτοί.
Παλιά το έθνος μας ζούσε πνευματικά, γι’ αυτό και ο Θεός το ευλογούσε, και οι Άγιοι μας βοηθούσαν με θαυμαστό τρόπο και νικούσαμε τους εχθρούς μας, οι οποίοι πάντοτε ήταν περισσότεροι από εμάς. Σήμερα λέμε πως είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά δυστυχώς συχνά μόνο το όνομα Ορθόδοξος έχουμε και όχι ζωή Ορθόδοξη. Μη τυχόν πεις ότι θα γίνει πόλεμος ή ότι θα γίνει η δευτέρα παρουσία και γι’ αυτό πρέπει να ετοιμαστούμε, μη τυχόν στενοχωρηθούν οι άνθρωποι.
Σαν μερικές γριές που λένε, μη μιλάς για θάνατο, μόνο για χαρές και για βαφτίσια για να μιλάς, σαν να μην τις περιμένει η θάνατος.
Έτσι νιώθουν μια ψεύτικη χαρά.
Ενώ αν σκέφτονταν ότι το τάδε γεροντάκι που έμενε λίγο πιο κάτω πέθανε χθες, ο άλλος είναι στα τελευταία του και θα πεθάνει, Μετά αύριο θα γίνει του τάδε το μνημόσυνο που ήταν και πολύ νεότερος από αυτές.
Θα σκέφτονταν το θάνατο και θα έλεγαν.
Πρέπει να εξομολογηθώ, να ετοιμαστώ πνευματικά.
Γιατί μπορεί και εμένα σε λίγο να με καλέσει ο Χριστός για την άλλη ζωή.
Διαφορετικά έρχεται ύστερα ο θάνατος και τις παίρνει ανέτοιμες.
Άλλοι πάλι από καλοσύνη λένε.
Στους αιρετικούς μη λέτε ότι είναι στην πλάνη για να δείξουμε αγάπη.
Κι έτσι τα ισοπεδώνουν όλα. Αν ζούσαν αυτοί στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, δεν θα είχαμε ούτε έναν Άγιο.
Έλεγαν τότε στους χριστιανούς, ρίξε μόνο λιβάνι στη φωτιά και μην αρνείσαι τον Χριστό.
Δεν το δέχονταν.
Κάνε μόνο πως ρίχνεις.
Δεν το δέχονταν.
Μη μιλάς για το Χριστό και πήγαινε ελεύθερο σε άλλο μέρος.
Και δεν το δέχονταν.
Σήμερα βλέπεις ένα νερόβραστο κόσμο. Όταν λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο καρπός του πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά», προς Γαλάτας κεφαλαίο 5 στίχος 22, εννοεί ότι η χαρά είναι τεκμήριο σωστή ζωής; Ναι, γιατί υπάρχει κοσμική χαρά και θεϊκή χαρά.
Όταν κάτι δεν είναι πνευματικό, καθαρό, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά.
Η χαρά που αισθάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι η κοσμική χαρά που επιζητούν πολλοί σήμερα. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα.
Οι Άγιοι είχαν τέτοιου είδους χαρά που ζητάμε εμείς.
Η Παναγία είχε τέτοια χαρά.
Ο Χριστός γελούσε.
Ποιος Άγιος πέρασε από αυτή τη ζωή χωρίς πόνο.
Ποιος Άγιος είχε τέτοια χαρά που επιδιώκουν πολλοί χριστιανοί της εποχής μας που δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε δυσάρεστο για να μην στενοχωρηθούν, να μην χάσουν την ηρεμία τους.
Αν θέλω να μην στενοχωρηθώ για να είμαι χαρούμενος. Να μην χαλάσω την ησυχία μου για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος.
Άλλο πραότητα πνευματική και άλλο πραότητα από αδιαφορία.
Λένε μερικοί.
Πρέπει να είμαι χαρούμενος γιατί είμαι χριστιανός.
Να είμαι ήρεμος γιατί είμαι χριστιανός.
Αυτοί δεν είναι χριστιανοί.
Το καταλάβατε; Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσμική χαρά.
Ο ποιος έχει αυτά τα κοσμικά στοιχεία δεν είναι πνευματικός. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος.
Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτό τον πόνο με θεία παρηγοριά.
Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει μέσα του θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από τη θεϊκή αγάπη.
Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά. Το παράδειγμα μιλάει Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα.
Γι’ αυτό βλέπεις ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα. θα πάρει και θα εξετάσει αυτά που λέει ο ιεροκήρυκας και δεν θα έχει καμιά ωφέλεια.
Το να σκεφτόμαστε ορθόδοξα είναι εύκολο.
Το να ζούμε όμως ορθόδοξα θέλει κόπο.
Μια φορά ένας θεολόγος είχε κάνει μια ομιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίμα γιατί υπήρχε ανάγκη.
Και πράγματι πολλοί παρακινήθηκαν και έδωσαν πολύ αίμα.
Εκείνος όμως δεν έδωσε ούτε μια σταγόνα αν και είχε μπόλικο. Οι άλλοι τότε σκανδαλίστηκαν.
Εγώ, τους είπε εκείνος, με την ομιλία που έκανα και παρακίνησα τον κόσμο να δώσει αίμα, είναι σαν να έδωσα το περισσότερο αίμα.
Έτσι ανέπαυε το λογισμό του.
Καλύτερα ήταν να μην έκανε την ομιλία και αθόρυβα να πήγαινε να δώσει λίγο αίμα.
Η ζωή μετράει.
Εγώ είμαι δεξιός, μου είπε ένας που δεν είχε καμία σχέση με την εκκλησία.
Άμα δεν κάνει σταυρό, τι ωφελεί, του είπα. Το χέρι που δεν κάνει σταυρό τι ωφελεί που είναι δεξί.
Σε τι διαφέρει από το αριστερό που δεν κάνει σταυρό.
Εκείνο έτσι κι αλλιώς δεν κάνει σταυρό.
Αν εσύ είσαι δεξιός και δεν κάνεις σταυρό, σε τι διαφέρεις από τους αριστερούς.
Ο σκοπός είναι να είσαι άνθρωπος πνευματικός, να ζεις κοντά στον Χριστό.
Τότε βοηθάς και τους άλλους. Τι κληρικούς, τι δεσποτάδες.
Εκεί κοντά σε ένα μοναστήρι ασκήτευε κι ένας μοναχός.
Μια φορά ρώτησε τον προτεστάντη ένας άθεος.
Καλά, όλους τους δεσποτάδες, τους παπάδες τους κατηγορείς.
Γι’ αυτό τον καλό γύρο τι έχεις να πεις.
Αυτόν τον παραδέχομαι, του λέει, γιατί διαφέρει από τους άλλους. Ένας γνωστός μου αστυνομικός υπηρετούσε στα σύνορα.
Εκεί ήταν και Σέρβοι κομμουνιστές και μάλιστα από τους πιο άθεους, τους πιο έμπιστους του κόμματος.
Όταν έρχονταν Σέρβοι παπάδες στα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας, ο αστυνομικός τους φιλούσε το χέρι.
Οι κομμουνιστές το πρόσεξαν.
Έλληνας αστυνομικός να φιλάει το χέρι των Σέρβων παπάδων έκανε μεγάλη εντύπωση στους κομμουνιστές και προβληματίστηκαν στο θέμα της πίστεως. Για αυτό και εγώ κοιτάω μερικούς μεγάλους να τους δω όταν έρχονται για να τους βοηθήσω, γιατί αυτοί μπορεί να βοηθήσουν πιο θετικά με το παράδειγμα.
Να, ένας στρατάρχης που γνωρίζω είναι παράδειγμα.
Και ότι κάνει, το κάνει από μέσα του με την καρδιά του, δεν το κάνει εξωτερικά. Στο γεύμα εντωμεταξύ, ήταν κι ένας κληρικός που τους προσφώνησε. Οπότε τον διέκοψε ο άνδρας της αρχόντισσας και του είπε…
Γιατί εκείνος πήγε να τους κολακεύσει. Κοιτάξτε να τους περνάτε, γιατί οι επαρχίες δεν έχουν παπά.
Θέλω να πω ότι παλιά οι τοπικοί άρχοντες ενδιαφέρονταν για την εκκλησία, ήταν παράδειγμα για το λαό.
Αυτό που θα βοηθήσει θετικά τους ανθρώπους σήμερα είναι το παράδειγμά μας το χριστιανικό και η ζωή μας η χριστιανική. ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας.
Και ο Χριστός θα προδώσει την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων.
Η αρετή έχει τυπικό να προδίδει τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται αυτός.
Ακόμη και να κρυφθεί και να υποκριθεί με την δια Χριστόν σαλότητα.
Η αρετή θα τον προδώσει, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός που θα ανακαλυφθεί τότε μαζεμένος, θα βοηθήσει πάλι πολλές ψυχές, ίσως τότε περισσότερο. Ο Θεός μας υπομένει. Και τον κόσμο που παιδεύουν… Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψους είναι επί το χείρον, πλανώντες και πλανόμενοι.
Β Τιμοθέου κεφάλαιο 3 στίχος 13 Κοίταξε, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω.
Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμη παρακάτω.
Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή, αλλά τι προκοπή είναι αυτή.
Μαύρη προκοπή.
Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατευθείαν στο βάραθρο.
Ο Θεός να φυλάει. Ποιος θυμός είναι δικαιότατος; Αν πάρεις λόγου χάρη μια εικόνα και τη βάλεις μπροστά του ανάποδα, θα την αρχθεί επάνω ο δια Χριστός σαλός.
Έτσι του κάνεις τεστ.
Υπάρχει δηλαδή και δικαία θεία αγανάκτηση και μόνον αυτή η αγανάκτηση δικαιολογείται στον άνθρωπο. που τους έκανε και ο Θεός έδωσε εντολή από τη γενιά του να βγαίνουν οι ιερείς του Ισραήλ.
Όταν είδε τον Ισραηλίτη Ζαμβρί να αμαρτάνει με την μαδιανίτιδα χασβή μπροστά στο Μωυσή και σε όλους τους Ισραηλίτες δεν κρατήθηκε.
Σηκώθηκε από τη συναγωγή και τους φόνευσε και έτσι σταμάτησε η οργή του Θεού.
Αν δεν τους σκότωνε και τους δύο θα έπεφτε η οργή Θεού σε όλο το λαό του Ισραήλ.
Φοβερό! Εγώ όταν διαβάζω στο ψαλτήρι το και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν η θραύσις, ασπάζομαι πολλές φορές το όνομά του.
Ψαλμός 105, στίχος 30.
Αλλά και ο Χριστός, όταν είδε να πουλούν μέσα στο περίβολο του ναού βόδια, πρόβατα, περιστέρια και τους κερματιστές να ανταλλάσσουν χρήματα, πήρε το φραγγέλιο και τους έδιωξε. Ιωάννου 2 στίχοι 14 έως 15 Άλλο το να αντιδράσεις για να υπερασπιστεί σοβαρά πνευματικά θέματα, θέματα που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία.
Αυτό είναι καθήκον σου.
Όταν σκέφτεσαι τους άλλους και αντιδράς για να τους βοηθήσεις, τότε αυτό είναι καθαρό γιατί γίνεται από αγάπη.
Όταν πήγα στο Σινά κατέβαινα στο μοναστήρι κάθε εβδομάδα, κάθε 15 μέρες για να κοινωνήσω.
Μια φορά μου λέει ένας πολύ απλός δικαίος. Ούτε επανωκαλύμαυχο, λέει.
Αυτοί το έβαζαν μόνο στις τελετές.
Να’ ναι ευλογημένο, λέω.
Και το είχα κι εγώ ριγμένο στο νόμο σαν κασκόλ και δεν με απασχόλησε ξανά.
Τι, να μαλώσω! Ετοιμαζόμουν εν τω μεταξύ κάθε φορά για τη Θεία Κοινωνία και πήγαινα στην Εκκλησία.
Την ώρα που ο παπάς έλεγε «με τα φόβου Θεού», έσκυβα το κεφάλι και έλεγα «εσύ γνωρίζεις, Χριστέ μου, πόση ανάγκη έχω». και ένιωθα τέτοια αλλοίωση που δεν ξέρω αν θα την ένιωθα αν κοινωνούσα.
Αφού πέρασαν κάμποσοι μήνες ήρθαν στο μοναστήρι 4-5 παιδιά που από μένα παρακινήθηκαν να έρθουν στο Σινά.
Είπαν λοιπόν και σε αυτά να μην κοινωνούν.
Ε, τότε μίλησα και τακτοποιήθηκε το θέμα. Ποια είναι η βλασφημία αυτή; Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος γενικά είναι η περιφρόνηση στα Θεία όταν ο άνθρωπος έχει εννοείται τα λογικά του.
Τότε είναι και ένοχος. Αυτή η περιφρόνηση είναι βλασφημία.
Αδύνατον, επομένως, σε έναν ευλαβή άνθρωπο να υπάρχει βλασφημία.
Αλλά και η αναίδεια είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Ο αναιδής διαστρέφει ή καταπατάει λόγου χάρη μια ευαγγελική αλήθεια για να δικαιολογήσει την πτώση του. Δεν σέβεται την αλήθεια, την πραγματικότητα, αλλά την τσαλακώνει εν γνώση του.
Τσαλαπατάει ένα ιερό πράγμα και αυτό σιγά σιγά γίνεται πλέον κατάσταση.
Στη συνέχεια απομακρύνεται η χάρις του Θεού και ο άνθρωπος δέχεται επιδράσεις δαιμονικές.
Και αν δεν μετανοήσει, τι εξέλιξη θα έχει Θεός φυλάξει. και το Άγιο Πνεύμα, αυτή η βλασφημία δεν είναι ασυγχώρητη, γιατί ο άνθρωπος δεν πιστεύει την βρισιά που είπε, αλλά την είπε, επειδή εκείνη τη στιγμή πάνω στο θυμό του, έχασε τον έλεγχο του εαυτού του και αμέσως μετανιώνει.
Ο αναιδής όμως δικαιολογεί το ψέμα, για να δικαιολογήσει την πτώση του.
Ο οποίος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί το διάβολο. Και πώς νιώθει αυτός ο άνθρωπος; Πώς νιώθει; όσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο.
Γι’ αυτό όσο μπορούμε να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση, όχι μόνο προς τα Θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού.
Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος.
Εκείνοι που περιφρονούν τα Θεία βρίσκονται στο δεύτερο και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος. Γέροντα, όταν μιλούν κατά της εκκλησίας ή κατά του μοναχισμού κλπ, τι πρέπει να κάνει κανείς; Αλλά όταν με βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν και όλο το θεσμό του μοναχισμού, γιατί ως μοναχός δεν είμαι ανεξάρτητος και πρέπει να μιλήσω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύο κουβέντες. και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες.
Μπορείς όμως να μου πεις, μια μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα γεννήσει και πώς θα το αναθρέψει.
Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα είναι.
Θυμάμαι μια άλλη φορά όταν ταξίδευα με το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σε όλο το δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα. Κουβέντες και μετά έκανα ευχή.
Εκείνος συνέχιζε.
Όταν φτάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω.
Με γνωρίζεις ποιος είμαι; Όχι, μου λέει.
Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια πράγματα.
Εγώ μπορεί να είμαι πολύ χειρότερος από τον τάδε που βρίζεις.
Μπορεί όμως να είμαι και ένας άγιος.
Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μου πράγματα που δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι. Κοίταξε να διορθωθείς γιατί θα φας καμπύλη δυνατό από το Θεό.
Για το καλό σου φυσικά.
Τον είδα μετά άρχισε να τρέμει.
Αλλά και οι άλλοι κατάλαβαν όπως είδα από μια αναταραχή που δημιουργήθηκε.
Βλέπεις να βρίζουν τα Άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε.
Σε αυτή την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.
Μια φορά που έβγαινα από το Άγιον Όρος συνάντησα στο καράβι και έναν που είχε φύγει ο καημένος από το ψυχιατρείο και είχε έρθει στο Όρος. Φώναζε και έβριζε συνέχεια όλους τους μεγάλους, τους κυβερνήτες, τους γιατρούς.
Τόσα χρόνια, έλεγε, με τάραξαν στα ηλεκτροσόκ και στα χάπια.
Εσείς περνάτε καλά.
Έχετε την καλοπέρασή σας, τα αυτοκινητά σας.
Εμένα από 12 χρονών η μάνα μου με έστειλε σε ένα νησί.
25 χρόνια γυρίζω από τρελοκομείο σε τρελοκομείο.
Έβριζε όλα τα κόμματα και μετά άρχισε να βρίζει Χριστό και Παναγία. Είχε πει όλο το πρόβλημά του φωνάζοντας και βρίζοντας.
Τον πόνεσα.
Μετά ήρθε, μου φίλησε το χέρι.
Τον φίλησα.
Είχε δίκιο.
Όλοι λίγο πολύ έχουμε το μερίδιό μας.
Ήμουν κι εγώ αιτία που έβριζε ο καημένος.
Αν είχα πνευματική κατάσταση, θα τον είχα κάνει καλά. Πόσο είχαν απογοητευθεί οι φαρασιώτες, τότε με την ανταλλαγή, όταν έρχονταν με το καράβι στην Ελλάδα.
Δυο ναύτες μάλωναν και έβριζαν τον Χριστό και την Παναγία.
Τους φάνηκε πολύ βαρύ.
Σου λέει, Έλληνες, Χριστιανοί, να βρίζουν τον Χριστό και την Παναγία.
Τους άρπαξαν και τους πέταξαν στη θάλασσα.
Ευτυχώς ήξεραν, κολύμπι και γλύτωσαν.
Ακόμη κι όταν βρίζουν κάποιον άνθρωπο, πρέπει να τον υπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τον Χριστό. Ήρθε ένα παιδί στο καλύβι που κούτσαινε αλλά λαμποκοπούσε το προσωπάκι του.
Λέω, κάτι γίνεται εδώ για να λάμπει έτσι η Θεία Χάρις.
Τον ρώτησα τι κάνεις και λοιπά και μου είπε τι συνέβη.
Κάποιος, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, έβριζε τον Χριστό και την Παναγία και το παιδί όρμησε πάνω του για να σταματήσει.
Εκείνος το έβαλε κάτω, το τσαλαπάτησε, του σακάτεψε τα πόδια και μετά το καημένο κούτσαινε. Τι τράβηξαν οι ομολογητές, οι μάρτυρες.
Γέροντα, μερικοί ευλαβείς νέοι δυσκολεύονται στο στρατό με αυτούς που βρίζουν.
Τι να κάνουν; Θέλει διάκριση και υπομονή.
Ο Θεός θα βοηθήσει.
Ο ασυρματιστής που υπηρετούσαμε μαζί στο στρατό ήταν ένας γιατρός άπιστος, βλάσφημος.
Κάθε μέρα ερχόταν στη μονάδα διοικήσεως να μου κάνει πλύση εγκεφάλου.
Μου έλεγε τη θεωρία του Δαρβίνου κλπ κάτι πράγματα χαμένα, βλάσφημο. Μετά όμως από κάποιο περιστατικό κατάλαβε μερικά πράγματα.
Μια φορά ήμασταν σε μια επιχείρηση και είχαμε φορτωμένα σε ένα μεγάλο μουλάρι τον ασύρματο και το φορείο.
Σε έναν κατήφορο, επειδή γλιστρούσε πολύ, εγώ έπιανα από την ουρά το ζώο και ο γιατρός τραβούσε το καπίστρι.
Σε μια στιγμή πως άγγιξε το φορείο λίγο τα αυτιά του ζώου και δίνει μια το ζώο και με χτυπάει δυνατά με τα πισινά του πόδια.
Με πέταξε πέρα. Συνήλθα και είδα ότι περπατούσα.
Το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι φώναξα Παναγία μου.
Τίποτε άλλο.
Τα σημάδια από τα πέταλα του ζώου ήταν πάνω μου.
Εδώ το στήθος ήταν όλο μαύρο.
Με τόση δύναμη με χτύπησε το ζώο.
Τα έχασε ο γιατρός που με είδε να περπατώ.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Λίγο πιο πέρα στραβοπάτησε ο γιατρός σε μια πέτρα.
Έπεσε κάτω και δεν μπορούσε να σηκωθεί να περπατήσει.
Άρχισε να φωνάζει. Παναγία μου Χριστέ μου! Σου λέει, τώρα όλοι θα με εγκαταλείψουν.
Πάει! Τι θα γίνω! Ποιος θα με βοηθήσει! Φοβόταν μην τον πιάσουν.
Μη στενοχωριέσαι, του λέω, θα καθίσω μαζί σου.
Αν πιάσουν εμένα, θα πιάσουν και σένα.
Ο καημένος μετά σκέφτηκε.
Ο Αρσένιος, το κατά κόσμον όνομα του γέροντα, ενώ τον πέταξε πέρα το ζώο, δεν έπαθε τίποτε.
Κι εγώ λίγο στραβοπάτησα και δεν μπορώ να περπατήσω. Σε λίγο σηκώθηκε αλλά κούτσαινε και τον κρατούσα για να περπατήσει.
Οι άλλοι είχαν προχωρήσει.
Πήρε ένα μάθημα και συνήλθε μετά.
Κάθε μέρα έλεγε κάτι βλασφημίες και τότε πάνω στον κίνδυνο φώναζε Παναγία μου, Παναγία μου.
Τον βόλεψε η Παναγία.
Ένας άλλος μοτοσικλετιστής ήταν στο στρατό, δύο φορές είχε σπάσει το πόδι του και πάλι συνέχιζε να βρίζει.
Δεν του λέγατε τίποτε γέροντα.
Τι να του πω. Εδώ δεν του έλεγα τίποτε και εκείνος έβριζε συνεχώς τον Χριστό και την Παναγία επίτηδες για να με στενοχωρεί.
Μετά το κατάλαβα και έκανα μόνον ευχή. Γιατί αν καταλάβει ότι τον παρακολουθείς, μπορεί να βρίζει συνέχεια και έτσι γίνεσαι αιτία να δαιμονιστεί.
Όταν όμως δεν είναι αναιδής αλλά ευσυνείδητος και βρίζει από κακή συνήθεια, μπορείς κάτι να του πεις.
Αν πάλι είναι ευσυνείδητος αλλά έχει πολύ εγωισμό, πρέπει να προσέξεις να μην του μιλήσεις αυστηρά αλλά ταπεινά όσο μπορείς και με πόνο.
