Δόξα τω Θεώ, είμαστε ζωντανοί! Αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφώνησα και αναφωνώ κάθε στιγμή, μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα, που είχαμε κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Θεός βοήθησε να μην υποστούμε κάποια σοβαρή σωματική βλάβη.
Το γεγονός αυτό μας έκανε πιο δυνατούς και πιο πείσμονες στο έργο που μας ανέθεσε η Εκκλησία, στο να ευαγγελίσουμε και να διδάξουμε την αλήθεια της παρουσίας και της ευεργεσίας του Τριαδικού Θεού εις πάντα τα έθνη και στην ευλογημένη χώρα της Ουγκάντας, που ο Πατριάρχης μας κ.κ. Θεόδωρος Β εμπιστεύτηκε και ανέθεσε στο ομοφώριό μου τη διαποίμανση του πιστού πληρώματος της Επισκοπής Γκούλου.
Τίποτε δεν προμήνυε αυτό που θα ζούσαμε μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία της γενεθλίου ημέρας της Εκκλησίας μας, της Πεντηκοστής. Όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Εκείνη τη στιγμή ζεις το παρόν χωρίς να υπάρχει παρελθόν ή μέλλον. Λες πως όλα έχουν σταματήσει, και το μόνο που κατορθώνεις να ψελλίσεις είναι «Θεέ μου σώσε μας». Και μετά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ζωντανός. Και τότε νιώθεις επάνω σου το χέρι του Θεού, που σε προστάτευσε και σε έβγαλε ζωντανό μέσα από ένα πλέον παραμορφωμένο αμάξι.
Πήραμε παράταση ζωής και συνεχίζουμε. Γνωρίζουμε ότι ο διάβολος προσπαθεί με κάθε μέσο να εμποδίσει το έργο μας, όπως και ότι είναι τόσο αδύναμος που προσκρούει στις προσευχές μας. Τα ποιμαντικά μας καθήκοντα, τόσο εγώ ως Επίσκοπος, όσο και οι ιερείς μου, τα επιτελούμε με κίνδυνο της ίδιας μας της ζωής. Οι αποστάσεις μεγάλες. Οι δρόμοι σε πολλά σημεία ανύπαρκτοι και με δυσκολία προσεγγίζουμε τα χωριά μας, όπου υπάρχουν ενορίες και κοινότητες με Ορθοδόξους Χριστιανούς. Και όταν φτάσουμε, θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που δεν έπαθε το αμάξι κάποια βλάβη ή που δεν δεχτήκαμε επίθεση από άγρια ζώα ή δεν είχαμε κακοκαιρία ή γλιτώσαμε από επίθεση κακοποιών στοιχείων.
Τώρα, αδελφοί μου, δοξάζω τον Θεό γιατί κάθε ημέρα βελτιώνεται η κατάσταση της υγείας μου, και ήδη αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Αλλά εδώ νομίζω ότι αξίζει να μοιραστώ μαζί σας και κάτι ακόμα, που με ανησύχησε πολύ τον καιρό αυτό πέραν της υγείας μου, και αυτό είναι το θέμα του μεταφορικού μέσου για τις ποιμαντικές περιοδείες μας. Το μοναδικό αυτοκίνητο που είχαμε καταστράφηκε, και δεν είχαμε χρήματα ούτε για επισκευές. Δόξα να έχει ο Κύριος, μπορέσαμε με τη βοήθεια κάποιων φίλων της Ιεραποστολής μας να δώσουμε μια προκαταβολή στο συνεργείο για την επισκευή, έχουμε όμως μείνει με ένα χρέος για την ολοκλήρωση της επισκευής του αυτοκινήτου μας. Αδελφοί μου, ένα αυτοκίνητο, ένα μηχανάκι, ακόμη και ένα ποδήλατο είναι αναγκαίο για το έργο μας. Σήμερα είχα ατύχημα εγώ, αύριο ποιος ξέρει, μπορεί ένας από τους συνεργάτες μου.
Όλοι σ’ αυτό το έργο της σποράς του λόγου του Θεού, είναι πολύτιμοι. Όλοι χρειάζονται και κάθε απώλεια είναι οδυνηρή. Υπηρετώ και διακονώ στη δική μου πατρίδα και γνωρίζω πολύ καλά όλα τα προβλήματα και όλες τις αντίξοες συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Ως Επίσκοπος πρέπει να προνοώ και να παρέχω στους ιερείς και συνεργάτες μου όλα τα μέσα, που θα βοηθήσουν το έργο τους. Πώς όμως όταν κι εγώ ο ίδιος αντιμετωπίζω τα ίδια προβλήματα. Αλλά και δεν θα ήταν πρέπον εγώ ως Επίσκοπος να απολάμβανα κάποιες ανέσεις, ενώ θα ήξερα ότι κάποιοι στερούνται τα απαραίτητα, ακόμη και για την διαβίωσή τους. Ο ενθουσιασμός μας που είμαστε μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πολύ μεγάλος και μας καθιστά υπεύθυνους, ώστε χωρίς έπαρση, με ευσέβεια και ευλάβεια να επιτελούμε το έργο μας με τα μέσα που διαθέτουμε. Και γι’ αυτό δοξάζουμε τον Θεό.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, στην Ελλάδα και όπου ανά τον κόσμο διαβάζετε αυτές τις σκέψεις που ξεδίπλωσα στην αγάπη σας, μην μας εγκαταλείψετε. Έχουμε την ανάγκη και των προσευχών σας και της βοήθειάς σας για να επιτελέσουμε με ασφάλεια το πνευματικό μας έργο. Δεν θέλουμε να σας κουράζουμε με τα δικά μας προβλήματα, αλλά να σας τα γνωστοποιήσουμε και να γίνετε μέτοχοι στο έργο μας, συνεργάτες μας και συνεργοί της Ιεραποστολής. Μην αμφιβάλλετε για το έργο μας. Οι ρίζες της Ορθοδοξίας μεταφυτεύονται στο εύφορο έδαφος της Αφρικής και στις διψασμένες ψυχές των ιθαγενών που θέλουν να ξεδιψάσουν από «το ύδωρ το ζων»
Εκτός λειτουργίας
Σας γράφω μετά πολλής ευγνωμοσύνης για τη συνεχή αγάπη και την υποστήριξή σας προς την φτωχή Επισκοπή μας στο ιεραποστολικό έργο του Κυρίου μας. Ως αποτέλεσμα του τραγικού δυστυχήματος που είχαμε κατά τη διαδρομή μας προς την ενορία του Αγίου Νεκταρίου στο Παλάρο, βόρεια της πόλεως Γκούλου, μετά τον εορτασμό της Αγίας Πεντηκοστής στον Ι. Ναό Αγίου Βασιλείου, δοξάζουμε τον Κύριό μας γιατί μας προστάτεψε και βγήκαμε όλοι ζωντανοί από το παραμορφωμένο πλέον αμάξι, μετά την ανατροπή του λόγω της κακής φύσης των δρόμων που μας συνδέουν με τα περισσότερα κέντρα μας στη Βόρεια Ουγκάντα.
Εκτός από τους τραυματισμούς τους δικούς μας που -δόξα τω Θεώ- δεν ήταν πολύ σοβαροί, οι ζημιές στο αυτοκίνητο ήταν τόσο μεγάλες που έθεσαν σε κίνδυνο όλη την αποστολή μας. Ευρισκόμενος για λίγο ακόμα υπό ιατρική φροντίδα, και αισθανόμενος ότι είμαι ήδη πολύ καλύτερα, ανησυχώ βλέποντας ότι οι προσπάθειές μας να συνεχίσουμε τα καθήκοντά μας είναι σε απόλυτη αμφιβολία, καθώς μπορεί να είναι δύσκολο ή σχεδόν αδύνατο να διασχίσω τα μακρινά και διάσπαρτα κέντρα της Ιεραποστολής μας.
Η μόνη διαθέσιμη επιλογή για ένα μέσο μεταφοράς για την αποστολή μας, είναι να επισκευάσουμε το αμάξι. Μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα και συμβουλές από μηχανικούς, μας παραδόθηκε ένα τιμολόγιο, που ξεπερνά την περιορισμένη οικονομικά κατάσταση της νέας Επισκοπής μας.
Σε αυτήν την ταπεινή μας ανάγκη ζητούμε βοήθεια για τη συνέχιση της αποστολής μας.
Ο Γκούλου Σίλβεστρος
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο Τεύχος 250 του περιοδικού “Εξωτερική Ιεραποστολή” της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής!
