Της μοναξιάς
Κάθε που ξημερώνει
Με τον ήλιο παρέα
Τρέχω στη θάλασσα
Χαζεύω τους γλάρους. Παίζω με τα κύματα
Είμαι μόνος. Τι άλλο να κάνω;
Κάθε που σφυρίζει ένα βαπόρι. Ένα τρένο
Η καρδιά μου να σπάσει
Καθώς ασπρόμαυρες θύμισες
Πισώπλατα το μυαλό μου
Είμαι μόνος. Τι άλλο να κάνω;
Κάθε που ο ταχυδρόμος
Αμίλητος με προσπερνάει
Εγώ καμώνομαι. Γελάω
Και μου λέω αύριο. Ίσως αύριο που δε βρέχει
Είμαι μόνος. Τι άλλο να κάνω;
Κάθε που είναι Κυριακή
Και ξέρω αποβραδίς
Οι καμπάνες θα βουίζουν μέλισσες
Τρυπώνω στο μαξιλάρι σου
Είμαι μόνος. Τι άλλο να κάνω;
Κάθε που νυχτώνει,
Ενώ μετρώ τα αστέρια
Κάποιο ξεκαρφώνεται. Πέφτει
Τότε μπερδεύομαι. Και ξαναρχίζω απ’ την αρχή
Είμαι μόνος. Τι άλλο να κάνω;
Κάθε που σβήνω το φως να κοιμηθώ
Τα μάτια σου είναι εκεί. Φεγγάρια
Η φωνή σου στη νεκρότητα του ύπνου μου κατευόδιο
Το χάδι σου φυλαχτό
Λέω και κοροϊδεύω τον καθρέφτη μου. Τι άλλο να κάνω;
Αριστοτέλης Φράγκος
Το ποίημα αυτό του Αριστοτέλη Φράγκου, περιλαμβάνεται στην ποιητική του συλλογή «Άλαλες λέξεις βουβές νότες».
