Ο Άγιος Νεκτάριος, με μια Ματιά
Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας ταπεινός άγιος με πολύ συμπονετική καρδιά, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού και των συνανθρώπων του. Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις και διώξεις, παρέμεινε σταθερός στην Πίστη του και στην αγάπη του για τους άλλους
Ο Άγιος Νεκτάριος υπηρέτησε ως διάκονος, ιερέας και επίσκοπος στην Αίγυπτο, αντιμετωπίζοντας συκοφαντία αλλά διατηρώντας την ταπεινοφροσύνη.
Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε ψέματα και συκοφαντίες κατά τη διάρκεια της ζωής του στην Αίγυπτο, ο Άγιος Νεκτάριος παρέμεινε ταπεινός και επικεντρώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Ορίστηκε Διάκονος, ιερέας και τελικά Επίσκοπος με τον τίτλο Μητροπολίτης Πενταπόλεως.
Αφού διώχθηκε αδίκως από την επισκοπή του στην Αίγυπτο, ο Άγιος Νεκτάριος ίδρυσε ένα μοναστήρι στο νησί της Αίγινας. Εκεί έγινε ο πνευματικός πατέρας των μοναχών. Έκανε θαύματα και εργάστηκε ακούραστα για την κατασκευή του μοναστηριού.
Εκτός από την υπηρεσία του ως πνευματικού ηγέτη, ο Άγιος Νεκτάριος έγραψε επίσης θεολογικά κείμενα και ύμνους για να υποστηρίξει την πίστη του λαού.
Ο Άγιος Νεκτάριος για παιδιά
Κατηχητικό Σχολείο
Ιερού Καθεδρικού Ναού Αγίου Στεφάνου Παρισίων
Ιερά Μητρόπολις Γαλλίας
Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης. Οι γονείς του, Δήμος και Μαρία Κεφαλά ήταν φτωχοί αλλά ευσεβείς χριστιανοί.
Βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Αναστάσιος. Από μικρός αγαπούσε πολύ τον Θεό. Βρισκόμαστε! συνέχιζε τις σπουδές του. Το νεαρό αγόρι όμως δεν σταμάτησε καθόλου να προσεύχεται και να διαβάζει τα κείμενα των Αγίων. Σε ηλικία 20 χρόνων άφησε την Κωνσταντινούπολη. Πήγε στο νησί της Χίου ως δάσκαλος. Εκεί δίδασκε στα παιδιά και με το παράδειγμά του έδινε θάρρος στους ανθρώπους για να ζουν κοντά στο Χριστό.
Από παιδί επιθυμούσε να γίνει μοναχός. Λίγα χρόνια αργότερα εκάρη, δηλαδή έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος και πήγε να μονάσει στο περίφημο μοναστήρι της Χίου, τη Νέα Μονή. Εκεί ζούσε ασκητική ζωή και ήταν αγαπητός σε όλους τους αδελφούς.
Αργότερα, ο Μητροπολίτης Χίου χειροτόνησε τον Άγιο Διάκονο με το όνομα Νεκτάριος. διάκονο με το όνομα Νεκτάριος. Για να τελειοποιήσει τις θεολογικές του γνώσεις, γύρισε στην Αθήνα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο και πήρε το πτυχίο της Θεολογίας. Το 1885 έφτασε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες. Εκεί σύντομα χειροτονήθηκε ιερέας στο Πατριαρχείο και στη συνέχεια επίσκοπος με τον τίτλο Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Παρά τα αξιώματά του, ο Νεκτάριος δεν έχασε την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη του. ο Νεκτάριος δεν έχασε την απλότητα και την ταπεινοφροσύνη του. Συνέχιζε να κηρύττει το Ευαγγέλιο στο λαό που τον αγαπούσε και τον θαύμαζε πολύ. Δυστυχώς όμως, κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να λένε ψέματα και να κακολογούν τον Άγιο Νεκτάριο στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Ο Άγιος τότε δεν ζήτησε να βρει το δίκιο του, αλλά εναπόθεσε την εμπιστοσύνη του στο Θεό. Εκδιώχθηκε από τη Μητρόπολη του και έφυγε για την Αθήνα.
Εκεί βρέθηκε μόνος, αγνοημένος, καταφρονημένος. Του έλειπε μέχρι και το καθημερινό φαγητό, επειδή δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του, αλλά τα μοίραζε στους φτωχούς. Για λίγα χρόνια κήρυττε τον λόγο του Θεού και στη συνέχεια έγινε διευθυντής της Ριζαρίου Εκκλησιαστικής Σχολής, ένα σχολείο για μελλοντικούς ιερείς. Περιέβαλε τους μαθητές με στοργή και ήταν παραδειγματικός διευθυντής.
Όμως ο Άγιος Νεκτάριος ήθελε πολύ να ξαναβρεί την ησυχία της μοναχικής ζωής. Έτσι, μετά από επιθυμία μιας ομάδας ευσεβών γυναικών, ίδρυσε ένα γυναικείο μοναστήρι στο νησί της Αίγινας Και έγινε Ο πνευματικός τους πατέρας Τελούσε όλες τις ιερές ακολουθίες Και τις καθοδηγούσε πνευματικά Ο Άγιος έκανε πολύ κόπο Για την ανέγερση του μοναστηριού Ασχολούνταν με τον κήπο φορώντας ένα τριμμένο ράσο και έφτιαχνε παπούτσια για τις μοναχές. Κάποιες φορές γινόταν άφαντος για πολλές ώρες. Εκείνες τις ώρες ήταν κλεισμένος στο κελί του, προσευχόταν και έλεγε την ευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. και την ευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Παρόλο που προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τον κόσμο, είχε γίνει γνωστός σε όλη την περιοχή και οι πιστοί έρχονταν στο μοναστήρι. Με τις προσευχές τους στο Θεό, θεράπευσε πολλούς λαϊκούς και κληρικούς από τις ασθένειες που τους ταλαιπωρούσαν και έφερε βροχή στο νησί που υπέφερε από την ξηρασία. Εκείνη την εποχή υπήρχε πολλή πείνα. Ο Άγιος Νεκτάριος όμως απαγόρευσε αυστηρά στις μοναχές να αποθηκεύουν οτιδήποτε για τη διατροφή τους. Διέταξε να τα μοιράζουν στους φτωχούς και άφηνε τη φροντίδα της αδελφότητας στα χέρια του Θεού.
Μεταξύ των άλλων, ο Άγιος βρήκε το χρόνο να γράψει πολλά θεολογικά κείμενα και ύμνους για να στηρίξει τους ανθρώπους της Εκκλησίας την πίστη τους. Ενώ ζούσε ως άγγελος πάνω στη γη, κάποιοι άνθρωποι άρχισαν πάλι να τον κατηγορούν άδικα για το μοναστήρι του. Ο Άγιος όμως υπέμεινε αυτές τις δοκιμασίες με προσευχή και υπομονή, χωρίς να διαμαρτύρεται. και υπομονή χωρίς να διαμαρτύρεται Όταν ο Άγιος Νεκτάριος αρρώστησε βαριά προειδοποίησε τις μοναχές ότι σε λίγο θα πέθαινε Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο στην Αθήνα όπου μετά από 50 ημέρες παρέδωσε τη ψυχή του στον Θεό στις 8 Νοεμβρίου του 1920 Από την ώρα που κοιμήθηκε μέχρι σήμερα γίνονται πολλά θαύματα με τις πρεσβείες του προς τον Κύριο.
Το λείψανο του Αγίου Νεκταρίου βρίσκεται στο μοναστήρι του στην Αίγινα. Πολλοί πιστοί από όλο τον κόσμο έρχονται να τον προσκυνήσουν. Να δουν τον τόπο που έζησε και να ζητήσουν την βοήθεια του Αγίου. να δουν τον τόπο που έζησε και να ζητήσουν την βοήθεια του Αγίου.
Ήταν κάποτε παιδιά: ο Άγιος Νεκτάριος
Τα παιδικά χρόνια του Αγίου Νεκταρίου παρουσίασαν τα παιδιά των Κατηχητικών Συνάξεων του Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών στην γιορτή των Γ΄ ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΩΝ Κυριακή 25 Ιουνίου 2017
Κωνσταντινούπολη 1859
Καπνοπωλείον το Άριστο
Θυμάσαι από πότε έχει να κάνει τέτοιο κρύο Ευριπίδη Θα πάνε και 40 χρόνια τώρα Ήμουνα παιδάκι όταν βρήκαμε ξυλιασμένο έξω από το σπίτι μας Έναν αρμένη που γύριζε ξυπόλυτο στους δρόμους Ο αρμένης ήταν ξυπόλυτο στους δρόμους. Ο Αρμένης ήταν ξυπόλυτος. Εγώ έχω παπούτσια τουλάχιστον. Αναστάση, αργή παραγγελία. Έτοιμη, αφεντικό. Ανάστασης που είναι παιδί, ποιος θα βγει, εγώ ή εσύ; Ας είναι. Αφού λοιπόν το δέμα θα το πάει Αναστάσης, εγώ θα πεταχτώ μέχρι το φανάρι για κάτι δουλίτσες που έχω να κάνω. Αναστάση, γεια λα κοντά. Τι είναι αυτά που κάνεις εκεί, Θόδωρε; Ο Αναστάσης δεν έχει ανάγκη από παράδες. Εδώ κοιμάται, εδώ τρώει, τι να τα κάνει τα λεφτά. Ένα κέρασμα, ένα μπαξίσι για τον κόπο του. Έλα εδώ, πάρε το δέμα και να γυρίσεις γρήγορα για να πας και την αλληλογραφία στο ταχυδρομείο. Άκουσες! Να βγάλω την ποδιά μου αφεντικό και πάω. Ωραία ημέρα. Βλέπεις, δεν έκανε μονάχα το καλοκαίρι ο Θεός. Αναστάση, Αναστάση! Το δέμα σου πάω κύριε Εφραιμόγλου στο μαγαζί. Τρέχοντας σε δυο λεπτά θα είμαι εκεί. Δε σε φώναξα για το δέμα Αναστάση. Για πες μου τώρα που είμαστε οι δυο μας. Εσύ γράψε εκείνα τα ωραία γνωμικά πάνω στα δέματα του καπνού που παίρνω για το μαγαζί μου. Δεν είναι γνωμικά. Είναι λόγια που πάρουμε από το Ευαγγέλιο. Πώς το διαβάζεις το Ευαγγέλιο; Τα βράδια που μένω μόνος μου στο μαγαζί. Και ό,τι μου αρέσει από αυτά που διαβάζω Τα γράφω πάνω στο χαρτί που τυλίγουμε τα δέματα του καπνού Πολλοί από τους πελάτες τα βλέπουν και τα διαβάζουν Άλλοι δεν δίνουν σημασία Να ξέρεις πως κάθε φορά τα περιμένω με αγωνία Και να δεις βρε παιδί μου ένα μυστήριο πράγμα Τυχαίνει πάντα να ταιριάζουν στις λύπες και στις χαρές μου. Στα προβλήματα και στις φουρτούνες μου. Το τελευταίο που διάβαζα έλεγε κάτι για τα κρίνα του αγρού. Πες μου το πάλι βρε Αναστάση. Καί περί ενδύματος τι μεριμνάτε; Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει, ου κοπιά ουδέ νήθει.
Φεύγω τώρα Κυρθόδωρε. Θα με μαλώσει το αφεντικό, αν αργήσω να γυρίσω. Το πήγες στο Δέμα; Το πήγα. Πάρε τώρα να πας στο ταχυδρομείο, ετούτα τα γράμματα. Και σβέλτα, γιατί περιμένεις σειρά οι παραγγελίες Να πεις στο αφεντικό σου ότι θα περάσω από το μαγαζί όταν τακτοποιήσω τα πράγματα. Στο μαγαζί είναι ο γιος μου, μην ανησυχείς. Άντε τρέχα πίσω τώρα μην ξυλιάσεις. Ευχαριστώ κύριε Κλέων. Θεοδοσίου για Σμύρνη, Τσολάκογλου για Τραπεζούντα, Γεωργίου για Σινώπη. Δεν είναι δυνατόν Μα τι λέει εδώ Προς Κύριο Ιησού Χριστό εις τον ουρανόν Τα γράμματα αυτά είναι του Αναστάση Είμαι σίγουρος Μα τι μπορεί να λέει εδώ μέσα Χριστούλη μου Δεν έχω ρούφα και παπούτσια Σε ηλικία 30 χρονών στη νέα Μονή της Χίου γίνεται μοναχός παίρνοντας το όνομα Λάζαρος. Το 1886 χειροτονείται ιερέας με το όνομα Νεκτάριος και το 1889 επίσκοπος Πενταπόλεως. Το 1894 διορίστηκε διευθυντής της Ριζαρίου Εκκλησιαστικής Σχολής. Στις 8 Νοεμβρίου 1920, γαλήνιος και προσευχόμενος, έφυγε για τον ουρανό στο Αρεταίο Νοσοκομείο Αθηνών. Τα αμέτρητα θαύματα, η ζωντανή παρουσία του, η ταχεία βοήθειά του σε όποιον τον επικαλείται, έκανε τους πιστούς να τον θεωρούν τον μεγαλύτερο Άγιο του 20ου αιώνα.
