Εκδόσεις Ψυχογιός, 2019
Σελ. 304
Μικρά πράγματα είναι η ζωή. Το σφύριγμα του ανέμου. Το ποτάμι που κυλά στο βάθος. Το άρωμα της νύχτας. Το καλό που, παρά τα όσα συμβαίνουν, δίνουμε και παίρνουμε. Η ευτυχισμένη ζωή. Η ζωή που μας απομένει, αυτό είναι μόνο, και που δε σπαταλιέται.
Ο Έτορε Φουράντι τα βράδια επέστρεφε αργά στο σπίτι του, πήγαινε στο εργοστάσιο κι ύστερα στους καταρράκτες. Ήταν πεπεισμένος ότι τον ακολουθούσαν, πεπεισμένος πως τον έψαχναν, κι ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια κοντά στο νερό, στα ριζά των βράχων. Καθόταν εκεί και περίμενε να τον πιάσουν, για αυτό που είχε κάνει.
Κάποιος τύπος παρακολουθούσε το αυτοκίνητο του Έτορε. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει προς το δάσος. Μια κοπέλα του κάνει ότο στοπ, ο οδηγός του φορτηγού προσφέρεται να την πάρει, την οδηγεί όμως σε ένα απόμακρο μονοπάτι στο δάσος, την δένει και την φιμώνει. Το κορίτσι ξεφεύγει από τον άντρα, αρχίζει να τρέχει, αυτός όμως την προλαβαίνει, τη σέρνει πίσω, η κοπέλα κλοτσά, φωνάζει βοήθεια, κλαίει και παλεύει να απελευθερωθεί. Ο Έτορε βγάζει ένα μαχαίρι, «ς’ αγαπούσα» της λέει, έπειτα πηγαίνει προς τη λίμνη και η κοπέλα μένει εκεί, βουβή, τρομοκρατημένη. Η γεύση του αίματος της, η μπόχα του εμετού της. Τα δάκρυα.
Το κορίτσι εξαφανίζεται στο δάσος…
Μας κατηγορούσανε ότι είμαστε η οικογένεια του Έτορε Φουράντι, του άντρα που του άρεσε να απάγει κορίτσια. Του άντρα που είχε απαγάγει μια κοπέλα και τον είχαν συλλάβει. Φόβος, οργή, κούραση, μίσος, παράδοση. Η μητέρα του Ελία δεν παραδεχότανε ότι ο άντρας της έκανε αυτή την αισχρή πράξη. Προσπαθούσανε να προσποιηθούνε ότι δεν υπήρχε ή πως δεν ήταν πια πατέρας τους.
Όταν ήταν ο Ελία Φουράντι δεκαέξι χρονών, ο μοναδικός του φίλος του ο Στέφανο τον έπιασε στο κρεβάτι με τη μητέρα του, την Άννα… Η Άννα, που έχει τα διπλάσια χρόνια από τον Ελία, προσπαθεί να πείσει τον Ελία πως ο πατέρας του είναι αυτός που είναι, κανείς δεν είναι σαν τους άλλους. Ο Ελία διαφέρει, δεν του μοιάζει. Ότι συνέβει δεν έχει σχέση με τον Ελία. Ούτε πλέον μπορεί να κάνει τίποτα…
Μια ιστορία ενηλικίωσης. Μια ιστορία απαγωγής.
Ένα μυθιστόρημα ζωντανό, βαθύ, σχεδόν πνιγερά όμορφο, υφασμένο με τα υλικά μιας απλής ζωής. Ένα μυθιστόρημα που διαπραγματεύεται την βία, την αγάπη, την ενοχή, την θλίψη, την ψυχική ασθένεια, τον ρόλο της μνήμης, τις πράξεις που επηρεάζουν την υπόληψη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος.
Η ΕΛΕΝΑ ΒΑΡΒΕΛΟ γεννήθηκε στο Τορίνο το 1971 και μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό μέσα στο δάσος. Ως παιδί διάβαζε, έγραφε και ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας. Για μια περίοδο της ζωής της ονειρευόταν επίσης να γίνει τραγουδίστρια και μουσικός. Ήταν μοναχικό παιδί, τα βιβλία και η μουσική ήταν οι καλύτεροι φίλοι της. Το 1996 πήρε Master στη Δημιουργική Γραφή από το Scuola Holden στο Τορίνο. Έκτοτε διδάσκει δημιουργική γραφή στην ίδια σχολή και αισθάνεται ευγνωμοσύνη που έχει την ευκαιρία να δουλεύει με δεκάδες μαθητές πάνω στα διηγήματα και στα μυθιστορήματά τους. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, μια βραβευμένη συλλογή διηγημάτων και δύο μυθιστορήματα. Το ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ έχει βραβευτεί με το English PENAward 2017, ήταν υποψήφιο για το βραβείο CWA International Dagger, έχει μεταφραστεί σε εφτά γλώσσες και έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές.
Τραχανάς Κώστας
