Εκδόσεις Ψυχογιός, 2018
Σελ. 245
Πέντε άνθρωποι μέσα σε ένα κουπέ του τρένου «Ακρόπολη Εξπρες» για την Γερμανία. Τίποτα δεν τους συνδέει, πολλά τους χωρίζουν. Σε λίγο θα τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Εδώ όμως, εδώ σ’ αυτό το τρένο, σ’ αυτό το κουπέ, μια ενοχή υπάρχει, αιωρείται στον αέρα, προαναγγέλλει το ανοίκειο, σφιχταγκαλιάζεται με το Κακό. Μια έκτη επιβάτης παρεισφρέει στις συνειδήσεις των άλλων πέντε, προκαλεί, εξαγριώνει, βγάζει τα χειρότερα, πόθο καυτό και ζήλια και φθόνο και οργή, ατελείωτη, χειροπιαστή οργή. Το τρένο κινείται αργά, φίδι, οχιά τριμούτσουνη, σαν την ενοχή, νωθρή και ύπουλη. Όλοι οι επιβάτες του κουπέ αναστατώνονται όταν μια όμορφη νεαρή Γερμανίδα μπαίνει στο κουπέ κουνιστή και λυγιστή. Η όμορφη Φελίτσια χαριεντίζεται με τους αρσενικούς, τους προκαλεί και τους αγνοεί την επομένη στιγμή, γάτα στο παιχνίδι της κολακείας και της απαξίωσης. Θεατές στο παιχνίδι της Φελίτσια, η Έλλη και η Ευπραξία. Η Φελίτσια τις παρακάμπτει επιδεικτικά…
Όμως σε μία στάση του τρένου βλέπουν και οι πέντε (ο Μωύς, η Έλλη, ο Σαράντης, ο Βαγγέλης, η Ευπραξία), αυτή τη γυναίκα την Φελίτσια, να πέφτει θύμα βιασμού, έξω από το τρένο. Είναι αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος. Σοκαριστήκανε από την εικόνα του βιασμού. Είδαν μπροστά τους τη βία, την εκμετάλλευση, την κακοποίηση και κλείσανε τα μάτια τους. Ανταγωνιστήκανε την Φελίτσια από την πρώτη στιγμή που την είδανε στο κουπέ. Αυτή τους ξύπνησε τα κακά τους ένστικτα και την επιθετικότητά τους. Βλέπουν τις εικόνες, όχι σαν εικόνες, αλλά σαν συνεχόμενο φιλμ ακριβέστατο, κάθε δευτερόλεπτο διαρκεί όσο ακριβώς διάρκεσε και στην πραγματικότητα. Τα πρόσωπά τους πίσω από το κλειστό τζάμι του κουπέ, είναι απαθή, αμέτοχα, αδιάφορα. Η κοπέλα ουρλιάζει αλλά δεν ακούνε την φωνή της. Βλέπουν την πάλη, την αγωνία, τον ξυλοδαρμό και τον βιασμό. Και η κοπέλα τους βλέπει αυτούς να παρακολουθούν το ανόσιο δράμα που παίζεται πάνω στα στραπατσαρισμένα ηλιοτρόπια.
Το σφραγίσανε το τζάμι. Το σφράγισε η αδιαφορία τους… Δεν είδανε τίποτα, δεν ακούσανε τίποτα.
Η αποσιώπηση θα γίνει θύελλα που θα τους συμπαρασύρει και τους πέντε, θα σαπίσει μέσα τους. Θα υπονομεύσει τη ζωή τους το συμβάν. Θα ταμπουρωθούν πίσω από ένα σκοπό -τη δουλειά τους, μια σχέση, τα παιδιά-, θα φτιάξουν ένα κουκούλι να κρυφτούν, γιατί το «έξω» θα τους είναι οδυνηρό. Και κάποια στιγμή θα πληρώσουν. Ίσως, μπορεί. Άραγε; Καταστρέφουν τη ζωή της Φελίτσια περισσότερο αυτά τα πέντε άτομα απ’ ότι τα κτήνη που την βίασαν, γιατί αυτοί είχαν κάποιο κέρδος, που έπραξαν το κακό, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Αυτοί οι πέντε είχανε το ελεύθερο να πράξουν το καλό ή το κακό και προτιμήσανε το ευκολότερο, γυρίσανε το κεφάλι από την άλλη πλευρά. Αδιαφορήσανε. Δεν προστρέξανε σε βοήθεια. Αποτύχανε σαν άνθρωποι. Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να αναλαμβάνεις ευθύνη. Όχι μόνο για τους δικούς σου. Και αυτοί δεν ανέλαβαν καμία ευθύνη. Αποσιώπησαν το γεγονός. Έμειναν ανέμελοι, κλεισμένοι στο κουκούλι τους, στον εαυτό τους, στα μικρά και στα μεγάλα τους προβλήματα.
Αγγίχτηκαν οι ζωές τους, διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους, χωρίς να γνωριστούνε καλύτερα στην πραγματικότητα, φίλοι δεν γίνανε. Μια φευγαλέα συνάντηση στο παρελθόν. Πέντε άνθρωποι: μια θεούσα, μια υστερικιά πρώην γκόμενα, ένας γιαλαντζί τάχα δημοκράτης, ένας γκάγκστερ, ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας. Είναι όλοι τους ένοχοι ηθικά, όχι ποινικά.
Το τρένο φεύγει και η κοπέλα μένει πίσω. Μαζί τους φεύγει και η ελπίδα να σωθεί. Μια κουβέντα χρειαζόταν στον ελεγκτή του τρένου. Μια κουβέντα…
Από τότε και οι πέντε ζούνε με αυτή την εικόνα. Μπορούσανε, αλήθεια, να ζούνε; Τη φέρνανε καμιά φορά στο μυαλό τους; Ή την απωθήσανε;
Όλους τους απειλεί το παρελθόν.
Οι μνήμες είναι σαν τα κοιμισμένα σκυλιά. Μην τα ενοχλήσεις. Δεν ξέρεις τι θα προκύψει αν το κάνεις. Ανοίγει το έδαφος και απελευθερώνονται φαντάσματα, πνεύματα του Κακού, με ανθρώπινα πρόσωπα για να μην τα καταλάβεις.
Πολλά χρόνια αργότερα μετά το συμβάν, βρίσκονται και οι πέντε αντιμέτωποι με τον εαυτό τους…
Και να ήθελε το θύμα να ξεχάσει, είχε το παιδί που της θύμιζε ό,τι είχε περάσει. Καθημερινά της το θύμιζε. Ένα έκτρωμα που γεννήθηκε από μια αποτρόπαια πράξη. Όχι από μία, από έγκλημα κατ΄ εξακολούθηση, από τη φρίκη σε ανθρώπινη μορφή.
Τι είναι ο άνθρωπος, σε τελευταία ανάλυση; Τα πάθη του είναι, τα κρυφά και ανομολόγητα, τα αμαρτήματά του…
Culpa και Lacrima. Σφάλμα και δάκρυ.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο…
Ο Λογαριασμός. Ή όλα εδώ πληρώνονται. Πληρώνονται;
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο για τον Άλλο, τον εχθρό, την ξενοφοβία, τον σημαδεμένο, τις ενοχές, την απόδοση δικαιοσύνης, την τιμωρία, την εκδίκηση, την κάθαρση, την αυτοδικία, την Θεία Δίκη, την απάθεια, την αδιαφορία, την ολιγωρία, τις μνήμες, την κοινοτοπία του κακού, το καλό, την φρίκη, την βία, το φόβο, το μίσος, τον φθόνο, την αναλγησία, τη λαγνεία, την αλαζονεία, την απληστία, τον ατομισμό, την αδράνεια, τα πάθη, τα λάθη, την μοναξιά, την ελευθερία της βούλησης, την συνενοχή.
Η ΝΟΡΑ ΠΥΛΟΡΩΦ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Διερμηνέων-Μεταφραστών του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και οικονομία. Εργάστηκε ως καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Goethe, κυρίως σε τάξεις ανώτατης βαθμίδας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη διδασκαλία της μετάφρασης. Έχει μεταφράσει από τα γερμανικά δύο μυθιστορήματα, μία ποιητική συλλογή, μία ανθολογία Γερμανών ποιητών και έναν τόμο διηγημάτων. Υπήρξε βασική μεταφράστρια του λογοτεχνικού περιοδικού Αusblicke (1970-1979). Επίσης συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο.
Τραχανάς Κώστας
