Λουλαγγίτες, της Λιλίκας

Δεν έλειπαν ποτέ από της γιαγιάς της Βαγγελούδας το σπίτι… Καθημερινή ήταν; Κυριακή ήταν; Κάθε μέρα, κάθε ώρα… Τις κάμωνε στο λεπτό… Στο ντουλάπι της κουζίνας κάτω από τον πάγκο είχε το ντενεκούδι με τη λίγδα… Μέχρι να ζεσταθεί η λίγδα στο κατακαμένο από το πετρογκάζι τηγάνι, ο χυλός ήταν έτοιμος…
Κοσκίνιζε το αλεύρι μάνι μάνι, έχυνε κατσικίσιο γάλα από τη γαλατιέρα, δύο αυγά από το κοτέτσι με την κουτσούλα όπως ήταν, λίγο άλας, νικάτωνε και έτοιμες οι λουλαγγίτες…
Το μέλι τότε ήταν είδος πολυτελείας… δεν είχαμε… νομίζω πως δεν ξέραμε κάν τι είναι… Όπως τις έβγαζε ζεστές, έριχνε λίγη ζαχαρίτσα και κανέλλα και ορμούσαμε… Τρώγαμε μέχρι να λιγωθούμε… και μετά τρώγαμε ξύλο, γιατί το μεσημεριανό φαγητό δεν μας κατέβαινε…
Λουλαγγίτες λοιπόν… Τώρα οι λουλαγγίτες έγιναν pancake’s… και σερβίρονται με μύρτιλα και πραλίνες… Όχι μωρέ… Ζαχαρίτσα και μέλι με κανέλα, τώρα που έχουμε…